ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ

Είναι εφικτό;

 

 Σύμφωνα με τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας (η οποία έχει στηριχτεί και από πειραματικά δεδομένα) ο χώρος και ο χρόνος αποτελούν μία ενιαία δομή, το “χωροχρόνο” ή “χωροχρονικό συνεχές”. Δηλαδή ο χρόνος αποτελεί την τέταρτη διάσταση σε ένα νέο σύστημα συντεταγμένων (μαζί με τις τρεις διαστάσεις του χώρου). Το σύμπαν από την πλευρά του, μπορεί να χαρακτηριστεί απλοϊκά σαν ένα κρεβάτι και το πλέγμα των χωροχρονικών συντεταγμένων είναι ένα μαλακό στρώμα. Όπως λοιπόν το στρώμα μας κρατάει στη θέση μας όταν έχουμε ξαπλώσει στο κρεβάτι, έτσι και το πλέγμα του χωροχρονικού συνεχούς κρατάει στη θέση τους τα άστρα, τους πλανήτες και γενικά οτιδήποτε υπάρχει στο χωροχρόνο. Αν τώρα κάποιος τοποθετήσει κάτι  πάνω στο κρεβάτι, το στρώμα θα βουλιάξει γύρω από το σώμα, εξαιτίας του βάρους του. Το ίδιο συμβαίνει και στο χωροχρόνο. Όταν ένα αστρικό σώμα τοποθετείται στο πλέγμα, ο χωροχρόνος στρεβλώνεται και λυγίζει γύρω από το σώμα, εξαιτίας της μάζας του και της βαρύτητας. Επομένως, ενώ οτιδήποτε στο σύμπαν προσπαθεί να κινηθεί σε ευθεία γραμμή, δεν τα καταφέρνει, λόγω της επίδρασης της βαρύτητας στο χωροχρονικό συνεχές. Πάρτε για παράδειγμα ένα δορυφόρο που περιστρέφεται γύρω από τη γη ή την καμπύλωση της τροχιάς του φωτός γύρω από ένα άστρο ή πλανήτη, φαινόμενο που έχει μετρηθεί και πειραματικά.

 

 Στο πλαίσιο αυτού του καμπυλωμένου χωροχρόνου μεταξύ δύο περιοχών του αναδιπλωμένου Σύμπαντος, μπορεί να σχηματιστεί ” σκουληκότρυπα” (κοσμική σήραγγα). Τι είναι όμως η “σκουληκότρυπα”; Στο σύμπαν έχουν ανακαλυφθεί “περιοχές” που ονομάζονται Μαύρες Τρύπες στις οποίες η καμπύλωση του χωροχρόνου είναι τόσο έντονη που ότι περνάει κοντά από αυτή τη περιοχή να παγιδεύεται μέσα στην τρύπα. Στο βυθό της υπάρχει μία ανωμαλία, μία περιοχή με άπειρη πυκνότητα. Όταν λοιπόν η ύλη ή η ακτινοβολία φτάσει εκεί, συμπιέζεται και καταστρέφεται εντελώς. Μία σκουλικότρυπα δεν είναι τίποτα άλλο από δύο μαύρες τρύπες ενωμένες, αλλά χωρίς τις ανωμαλίες στον πυθμένα τους. Στην περίπτωση αυτή λοιπόν οι δύο τρύπες σχηματίζουν μία σήραγγα, μέσω της οποίας θα μπορούσε να κινηθεί ένα αντικείμενο. Μπορούμε λοιπόν να θεωρήσουμε ένα σώμα που ταξιδεύει στο διάστημα. Το σώμα αυτό θα κινείται πάνω στο πλέγμα του χωροχρονικού συνεχούς. Αν για κάποιο λόγο το πλέγμα καμπυλώσει, η κίνηση του αντικειμένου θα ακολουθήσει την καμπύλωση. Στην περίπτωση όμως που έχουμε μία “σκουληκότρυπα”, το αντικείμενο μπορεί να κινηθεί ευθεία μέσω της “σκουληκότρυπας” και να βρεθεί ακαριαία, στην άλλη της άκρη, ταξιδεύοντας με τεράστια ή και άπειρη ταχύτητα, η οποία άκρη μπορεί να βρίσκεται και σε απόσταση εκατομμυρίων ετών φωτός μακριά από την αρχή της “σκουληκότρυπας”.

 

 

Πως θα ταξιδέψουμε στο χρόνο;

---

Το χρονικό ταξίδι είναι συνδεμένο με το διαστημικό ταξίδι. Εάν θέλουμε να ταξιδέψουμε στο χρόνο, θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια μηχανή που είναι λίγο γρηγορότερη από το φως. Με την δημιουργία μιας τέτοιας μηχανής, θα είχαμε δημιουργήσει και μια μηχανή που θα μπορούσε να φθάσει οπουδήποτε στο σύμπαν μέσα σε ένα χρόνο. Στη θεωρία, θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε οπουδήποτε στο σύμπαν, μέσα σε 1 χρόνο. Εάν ο άνθρωπος ήταν σε θέση να αντέξει άπειρη επιτάχυνση, θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε οπουδήποτε στο σύμπαν μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Θα επιταχύναμε τη χρονομηχανή στα 299.792.458 km/sec, αλλά αυτό είναι αδύνατο, επειδή θα συντριβόμασταν από τη δύναμη της επιτάχυνσης. Θα πρέπει να επιταχύνουμε σε ένα βολικό ποσό των 9.81 m/sec².
Εάν επιταχύνουμε την ταχύτητα με αυτό το ρυθμό, θα έπαιρνε ακριβώς λίγο λιγότερο από ένα έτος για να φθάσουμε την ταχύτητα του φωτός. Μόλις φθάσουμε την ταχύτητα του φωτός, θα μπορούσαμε να πάμε οπουδήποτε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, επειδή ο χρόνος δεν υπάρχει στη διάσταση του φωτός. Με το που το κάνουμε αυτό, έχουμε ταξιδέψει στο χρόνο προς τα εμπρός. Για παράδειγμα, εάν ταξιδέψουμε σε έναν προορισμό που είναι 600 έτη φωτός μακριά. Ώσπου να πάμε εκεί, θα είχαμε ταξιδέψει κατά προσέγγιση λίγο περισσότερο από 600 έτη στο μέλλον. Θα είχε φανεί σαν ένα έτος στον ταξιδιώτη, αλλά για το υπόλοιπο κόσμο, θα είναι 600 έτη. Το ίδιο ταξίδι με επιστροφή, θα είχε πάει τον ταξιδιώτη λίγο περισσότερο από 1200 έτη στο μέλλον, αλλά ο ίδιος θα είχε γεράσει μόλις κατά 2 έτη. 1200 έτη είναι ένας πολύς χρόνος.
Εάν το ανθρώπινο είδος υπάρχει ακόμα, θα θυμούνται τον ταξιδιώτη που άφηνε την γή 1200 έτη πριν. Αλλά τι θα γινόταν αν πηγαίνατε σε έναν προορισμό που είναι ένα δισεκατομμύριο έτη φωτός μακριά; Ώσπου να είστε πίσω, δεν θα εκπλησσόμουν εάν η γη δεν θα υπήρχε άλλο. Ακόμα κι αν υπήρχε όμως, η ανθρωπότητα θα είχε εκλείψει εντελώς, και η εξέλιξη ενός άλλου είδους θα είναι γεγονός, για να είναι το κυρίαρχο είδος στη γη. Το χρονικό ταξίδι λοιπόν θα ήταν άσκοπο. Επομένως πρέπει να λυθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα.

 Για να λύσουμε το πρόβλημα του κόσμου που γερνά, πρέπει να δημιουργήσουμε μία χρονομηχανή να είναι ικανή να μας ταξιδέψει πίσω στο χρόνο. Για να ταξιδέψει κανείς προς τα πίσω στο χρόνο ακολουθεί την ίδια αρχή με αυτή του ταξιδιού στο χρόνο προς τα εμπρός. Η μηχανή όμως αυτή τη φορά, θα πρέπει να κάνει κάτι περισσότερο. Η μηχανή θα πρέπει μόλις φτάσει την ταχύτητα του φωτός, να περάσει σε μία διάσταση όπου ο χρόνος πηγαίνει προς τα πίσω. Αυτό σημαίνει ότι για να ταξιδέψει κανείς προς τα πίσω στο χρόνο, πρέπει πρώτα να ταξιδέψει προς τα εμπρός στο χρόνο, κατόπιν μόλις επιταχύνει και περάσει την ταχύτητα του φωτός, θα πηγαίνει όλο και γρηγορότερα πίσω στο χρόνο. Έτσι λοιπόν σε περίπτωση που θέλουμε να ταξιδέψουμε σε ένα πλανήτη εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, Θα πρέπει να μας πάρει ένα χρόνο για επιταχύνουμε μέχρι να περάσουμε την ταχύτητα του φωτός. Η μηχανή θα πήγαινε σιγά σιγά προς τα πίσω. Με όλο και περισσότερη χρήση αυτής της τεχνολογίας, θα ήμαστε σε θέση να υπολογίσουμε το χρόνο που θα έχουμε μόλις φτάσουμε στον προορισμό μας. Εάν θελήσει κάποιος να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο στην γη, θα πρέπει να κάνει έναν μεγάλο κύκλο στο διάστημα και μετά να επιστρέψει πίσω στη γη. Για να πάρουμε την ακριβή εποχή στην οποία θέλουμε να ταξιδέψουμε, θα πρέπει προσεκτικά να υπολογίσουμε πόσο μεγάλο κύκλο πρέπει να κάνουμε και πόσο γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός πρέπει να πάμε.

 

 

Ταχύτητα του φωτός

---

Το ταξίδι στο χρόνο είναι θεωρητικά πιθανό σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας του Albert Einstein. Για να εξηγήσετε τη θεωρία της σχετικότητας, σκεφτείτε αυτό: εάν ένα αυτοκίνητο Α ταξιδεύει με μια ταχύτητα του x km/h , και ένα αυτοκίνητο Β με μια ταχύτητα y km/h προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εάν το πρόσωπο στο αυτοκίνητο Α μετρήσει την ταχύτητα του αυτοκινήτου Β, θα είναι x+y km/h. y km/h είναι μόνο η ταχύτητα του αυτοκινήτου B εάν το μετρήσουμε από ένα στάσιμο σημείο, αλλά εάν μετράτε την ταχύτητα του αυτοκινήτου Β ενώ κινείτε στην αντίθετη κατεύθυνση, η ταχύτητα του αυτοκινήτου Β θα ήταν κατά x km/h γρηγορότερο.
Πιθανόν να αναρωτιέστε τι έχουν να κάνουν όλα αυτά με το ταξίδι στο χρόνο. Η αλήθεια είναι, ότι έχει να κάνει εξολοκλήρου με αυτό. Οι φυσικοί έχουν κάνει πολλά πειράματα με το φως. Ξέρουν ότι ταξιδεύει με μια ταχύτητα των 299.792.458 m/sec (περίπου 300.000 χλμ το δευτερόλεπτο). Βρήκαν επίσης και μερικά άλλα ενδιαφέροντα γεγονότα για το φως, το ότι ταξιδεύει με σταθερή ταχύτητα ανεξαρτήτως συστήματος. Η θεωρία της σχετικότητας δεν εφαρμόζεται στο φως. Ακόμα κι αν ταξιδεύετε ακριβώς 1 km/h κάτω από την ταχύτητα του φωτός, παράλληλα με μία ακτίνα φωτός, θα μετρούσατε το φως να τρέχει με 299.792.458 m/sec. Αυτό σημαίνει ότι το ο χρόνος ταξιδεύει σε μία διάσταση όπου ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Ενώ το υπόλοιπο σύμπαν συνεχίζει κανονικά.

Υπόνειες για την ύπαρξη Μαύρης Τρύπας στον ενεργό Γαλαξία Μ87

 

Οι αστρονόμοι που χρησιμοποιούν το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA, ανακάλυψαν αποκλειστικά πειστήρια για μια συμπαγής μαύρη τρύπα στο κέντρο του τεράστιου ελλειπτικού γαλαξία Μ87, ο οποίος βρίσκεται 50.000.000 έτη φωτός μακριά, στον αστερισμό της Παρθένου. Προηγούμενες παρατηρήσεις συγκλίναν στο ότι η μαύρη τρύπα ήταν παρούσα αλλά δεν ήταν ακριβείς.
Αυτή η παρατήρηση καθιστά πολύ ισχυρές αποδείξεις για την ύπαρξη συνθλιμμένων λόγω βαρύτητας αντικειμένων, τα οποία είχαν θεωρηθεί 80 χρόνια πριν από τον Albert Einstein στη γενική του θεωρία της σχετικότητας.
“Αν δεν είναι μαύρη τρύπα, τότε δεν ξέρω τι είναι”, είπε ο καθηγητής Holland Ford του ινστιτούτου εξερεύνησης του διαστήματος και του πανεπιστημίου Ηopkins της Βαλτιμόρης στο Μέριλαντ.
“Μια συμπαγής μαύρη τρύπα είναι μάλλον η πιο πιθανή εξήγηση για αυτό που βλέπουμε στον Μ87. Αν δεν είναι μαύρη τρύπα, πρέπει να είναι κάτι ακόμα πιο δύσκολο να κατανοήσουμε με τις τωρινές μας γνώσεις στην αστροφυσική”, προσθέτει ο ερευνητής της εταιρίας εφαρμοσμένης έρευνας του Μέριλαντ, Richard Harms.
Η μαύρη τρύπα είναι ένα σώμα τόσο πυκνό, που τίποτα δεν μπορεί να δραπετεύσει από τη βαρυτική του έλξη, ούτε καν το φως. Το αντικείμενο στο κέντρο του Μ87 ταιριάζει σ’αυτήν την περιγραφή. Η μάζα του είναι όσο η μάζα 3.000.000.000 Ήλιων, η οποία όμως συγκεντρώνεται σ’ένα χώρο όχι μεγαλύτερο από το δικό μας ηλιακό σύστημα.
Τώρα που οι αστρονόμοι έχουν δει την ύπαρξη του τρομερού βαρυτικού πεδίου στο κέντρο του Μ87, είναι φανερό ότι η περιοχή περιέχει μόνο ένα κλάσμα των άστρων που θα ήταν απαραίτητα για να δημιουργήσουν τέτοια πανίσχυρη έλξη. Πρέπει άρα να υπάρχει κάτι άλλο το οποίο δεν είναι ορατό. Οι Ford και Harms έμειναν κατάπληκτοι από τις εικόνες που έλαβαν από το τηλεσκόπιο του Wide Field Planetary ύστερα από ανάλυση στον υπολογιστή. Δεν περίμεναν να δουν τόσο καθαρές ενδείξεις για την ύπαρξη ενός δίσκου αερίων στο κέντρο του Μ87.

 

 

Οι επιστήμονες αυτοί πήραν μετρήσεις των ταχυτήτων των περιστρεφόμενων αερίων και στις δύο πλευρές του αέριου δίσκου σε περιοχές, που εντοπίζονται σε αποστάσεις 60 ετών φωτός της μαύρης τρύπας από το κέντρο. Υπολόγισαν ότι ο θερμαινόμενος δίσκος (περίπου 10.000 βαθμών Kelvin) αποτελείται από ιονισμένα αέρια, τα οποία περιστρέφονται σε φοβερές ταχύτητες γύρω από ένα κεντρικό αντικείμενο, -που είναι υπερμέγεθες, αλλά πάρα πολύ συμπαγές-, μια μαύρη τρύπα.
“Μόλις πάρεις αυτή τη μέτρηση, αυτό που χρειάζεσαι, είναι κατευθείαν Νευτώνεια Μηχανική για να υπολογίσεις τη μάζα του κεντρικού αντικειμένου που κάνει το δίσκο να γυρίζει”, δήλωσε ο Harm.
Η μέτρηση πραγματοποιήθηκε μελετώντας πως το φως από το δίσκο υφίσταται φασματική μετατόπιση στο μπλε και στο κόκκινο χρώμα, καθώς μια πλευρά του δίσκου γυρίζει προς εμάς και η άλλη μακριά από εμάς. Το αέριο στη μια πλευρά του δίσκου επιταχύνει απομακρυνόμενο από τη Γη, με ταχύτητα περίπου 1.2 μίλια την ώρα. Το αέριο στην άλλη πλευρά του δίσκου έχει την ίδια ταχύτητα, αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση, όπως το βλέπουν οι παρατηρητές στη Γη. Το νέφος των εν λόγω αερίων αποτελείται κυρίως από υδρογόνο. Τα άτομα του υδρογόνου έχουν ιονιστεί, ή έχουν χάσει το μοναδικό τους ηλεκτρόνιο πιθανών από ραδιενέργεια που δημιουργήθηκε κοντά στη μαύρη τρύπα.
Σε λίγο καιρό θα γίνει απόπειρα να πλησιάσουν ακόμα περισσότερο στο κέντρο όπου ο δίσκος θα πρέπει να περιστρέφεται σε ακόμα μεγαλύτερες ταχύτητες, βελτιώνοντας έτσι τον υπολογισμό στη μάζα της μαύρης τρύπας.

 

 

Για να καταστήσουμε το ταξίδι στο χρόνο εφικτό, πρέπει να αντιμετωπίσουμε πολλά εμπόδια αλλά και παράδοξα.

---

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚH ΑΝΕΠAΡΚΕΙΑ

Για να κάνουμε ένα μακρύ ταξίδι όπως αυτό με την ταχύτητα του φωτός, θα χρειαζόμασταν ένα τεράστιο ποσό ενέργειας. Ακόμα κι αν χρησιμοποιούσαμε όλες τις πηγές ενέργειας που βρίσκονται στη γη, δεν θα ήταν αρκετές για να χρησιμοποιήσουμε τη μηχανή του χρόνου. Μια λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι να χρησιμοποιηθεί μια εξωτερική πηγή ενέργειας που παράγεται από τη φύση. Για να έχουμε αρκετή ενέργεια, πρέπει με κάποιο τρόπο να χρησιμοποιήσουμε το απέραντο ποσό της βαρυτικής ενέργειας των Μαύρων Τρυπών, ή με κάποιο τεχνικό τρόπο να παράγουμε μία Μαύρη Τρύπα. Η Μαύρη Τρύπα, θα χρησιμοποιούσε σε αυτή τη περίπτωση, την ισχυρή βαρυτική της ενέργεια για να παραγάγει μία σκουληκότρυπα. Στην αρχές της δεκαετίας του ’30, ο Albert Einstein ανακάλυψε τη Μαύρη Τρύπα. θεώρησε ότι πρέπει να είναι χωρίς πυθμένα και ότι πρέπει να οδηγεί σε άλλη θέση μακριά στον σύμπαν του χρόνου. Μια Μαύρη Τρύπα όπως αυτή, θα έκαμπτε το διάστημα και το χρόνο, που καθιστούν πιθανό το χρονικό ταξίδι. Ο έλεγχος όμως για το που και πότε θέλετε να πάτε, θα είναι ένα πρόβλημα, επειδή οι σκουληκότρυπες είναι ιδιαίτερα ασταθής.

 

ΠΑΡΑΔΟΞΑ

Υπάρχουν ανησυχίες από πολλούς ανθρώπους ότι εάν το χρονικό ταξίδι ήταν εφικτό, κάθε τι μικρό πράγμα που θα κάναμε στο παρελθόν θα επηρεάζαμε άμεσα το μέλλον. Παραδείγματος χάριν, πέστε ότι κάποιο άτομο, ταξίδευε πίσω στο χρόνο και για κάποιους λόγους, σκότωνε την μητέρα του. Τι θα συνέβαινε; Το άτομο αυτό θα πέθαινε; Ή είναι κάθε χρονική περίοδος ένα άλλο παράλληλο σύμπαν; Που σημαίνει ότι τίποτα από αυτά που θα κάνουμε στο παρελθόν δεν θα αλλάξει το μέλλον από καμιά άποψη. Στο ίδιο σενάριο ότι κάποιο άτομο θα σκότωνε τη μητέρα του, τίποτα δεν θα συνέβαινε σε αυτόν, αλλά σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν, αυτό το συγκεκριμένο άτομο δεν θα υπήρχε. Αυτό οδηγεί σε ένα άλλο ένα ερώτημα. Δεν θα ήταν κάθε χρονική περίοδος η ίδια επειδή αυτό που έχει ήδη συμβεί θα συμβεί; Αυτό σημαίνει ότι αν θελήσουμε να πάμε πίσω στο χρόνο για να αλλάξουμε κάτι από την ιστορία, αυτό θα συνέβαινε συνέχεια, γιατί ο χρόνος είναι μία σταθερά, ανεξαρτήτως του τι συμβαίνει. Οτιδήποτε έχει συμβεί, θα συμβεί, θα ήταν αδύνατο να αλλαχτεί η ιστορία. Πολλά άλλα συγκλονιστικά σενάρια θα μπορούσαν να συμβούν. Παραδείγματος χάριν, εάν κάποιος ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, και ερωτευτεί μια γυναίκα, που τυχαίνει να είναι η μητέρα του χωρίς να το ξέρει, και γεννήσει τον εαυτό του. Θα μπορούσε να είναι ο πατέρας του, ο γιος του, ο παππούς του, το εγγόνι του, και ότι άλλο φανταστείτε.

  

μηχανισμός Αντικυθήρων

 

 

 

 

 

ΤΟ ΨΕΜΜΑ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΜΕ ΕΝΤΕΧΝΟ ΤΡΟΠΟ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΞΑΝΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ,ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΑΝ ΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ.ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΜΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΨΕΜΜΑ ΚΑΙ ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗ,ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ.



Πρώτη επιδρομή των Περσών. Η εν Μαραθώνι μάχη (490 π.Χ.) 
Κατά την πρώτην επιδρομήν των Μήδων εναντίον της Ελλάδος υπό τον Δάτιν και τον Αρταφέρνην, διηγούμενος ο Ηρόδοτος τα περί της μάχης του Μαραθώνος, διά να μειώση τα πανελλήνια αισθήματα των Λακεδαιμονίων, οίτινες πάντοτε προεκινδύνευον διά την ελευθερίαν των Ελληνικών πόλεων, προσεπάθησε να προσάψη εις τους Λακεδαιμονίους αδιαφορίαν διά την τύχην των Αθηνών, δημιουργήσας τους δήθεν ισχυρισμούς των Σπαρτιατών περί πανσελήνου, διά να αποφύγουν την μάχην και να αφήσουν αβοήθητον την κινδυνεύουσαν μεγάλην Ελληνικήν πόλιν. Επί τούτου χαρακτηριστικώς ομιλεί ο Πλούταρχος, του οποίου παραθέτομεν την περικοπήν (Her. Mab. C, XXVI) : 
“Και μην την πανσέληνον ήδη σαφώς εξελήλεγκται Λακεδαιμονίων καταψευδόμενος, ήν φασί περιμένοντας αυτούς εις Μαραθώνα μη βοηθήσαι τους Αθηναίους. Ου γαρ μόνον άλλας μυρίας εξόδους και μάχας πεποίηνται μηνός: ισταμένου μη περιμείναντες την πανσέληνον αλλά και ταύτης της μάχης, έκτη βοηδρομιώνος ισταμένου γενομένης ολίγον απελείφθησαν ώστε και θεάσασθαι και νεκρούς απελθόντες εις τον τόπον. Αλλ’ όμως ταύτα περί της πανσελήνου γέγραφεν. Αδύνατα δη σφιν το παραυτίκα ποιέειν ταυτά, ου βουλομένοισι λύειν τον νόμον. Ήν γαρ ισταμένου του μηνός εινάτη. Εινάτη δε ουκ εξελεύσεται έφασαν ου πληρέος εόντος του κύκλου. Ούτοι μεν ουν την πασέληνον ενέμενον. Συ δε μεταφέρεις την πανσέληνον εις αρχήν μηνός διχομηνίας ούσαν και τον ουρανόν ομού και τας ημέρας και πάντα τα πράγματα συνταράσσεις. Και τα Ελλάδος επαγγελλόμενος γράφειν… Ει γαρ ανέγκω ταύτα Αθηναίοις ουκ είασαν, ουδέ προείδον, ενάτη τον Φιλιππίδην παρακαλούντα Λακεδαιμονίους επί την μάχην εκ της μάχης γεγενημένον και τάυτα δευτεραίον εις Σπάρτην εξ Αθηνών (ως αυτός φησιν) αφιγμένον. Ει μη μετά το νικήσαι τους πολεμίους Αθηναίοι μεταπέμπονται τους συμμάχους…” 
Και πράγματι, αφού η μάχη έγινε την έκτη βοηδρομιώνος και ο Φιλιππίδης (ή Φιδιππίδης) έφθασεν εις Σπάρτην την ενάτην του μηνός, πώς ήτο δυνατόν οι Λακεδαιμόνιοι να καταφθάσουν και λάβουν μέρος εις την μάχην; 
Όπως δύναται να συμπεράνη τις, εξ όσων έχουν γραφή περί της μάχης του Μαραθώνος, όχι η πανσέληνος εδυσκόλευσε τους Σπαρτιάτας να σπεύσουν εις βοήθειαν των Αθηναίων και παρευρεθούν εγκαίρως εις τον Μαραθώνα, αλλ’ η μη έγκαιρος ειδοποίησις και αίτησις βοηθείας. 
Οι Πέρσαι υπό τον Δάτιν και Αρταφέρνην, μετά την υποταγήν των νήσων του Αιγαίου και την εκπόρθησιν της μικράς πόλεως Ερετρείας, απεβίβασαν τας μαχίμους πεζικάς των δυνάμεις πλην του ιππικού, εις τον Μαραθώνα, κατά συμβουλήν και υπό την οδηγίαν  του εκδιωχθέντος υπό των Λακεδαιμονίων τυράννου των Αθηνών Ιππίου. Οι Πέρσαι έπραξαν τούτο κατόπιν των πληροφοριών του Ιππίου, ότι η πόλις ήτο διηρημένη και ότι με την βοήθειαν των φίλων του θα κατελάμβανον ταύτην σχεδόν αμαχητί. 
 Αλλ’ οι Αθηναίοι μετά την πρώτην κατάπληξιν εκ της πληροφορίας της αποβάσεως και μετά πολλάς διενέξεις και συζητήσεις ωμονόησαν και εκλέξαντες δέκα στρατηγούς απέστειλαν εις τον Μαραθώνα δύναμιν εκ δέκα χιλιάδων ανδρών διά ν’ αντιμετωπίσουν τον εχθρόν και παρακολουθήσουν τας κινήσεις του. Και εκεί εξηκολούθησαν τας συζητήσεις περί του τρόπου αμύνης και απέστειλαν πρέσβεις εις διαφόρους Ελληνικάς πόλεις, αιτούντες την βοήθειάν των κατά του επιδρομέως. Εις την Σπάρτην, την πλέον απομεμακρυσμένην, έστειλαν τον ταχύπουν ταχυδρόμον των, Φειδιππίδην. 
  Οι Πέρσαι εν τω μεταξύ αντελήφθησαν ή και επληροφορήθησαν την ομόφωνον απόφασιν των Αθηναίων να αγωνισθώσιν υπέρ βωμών και εστιών. Επομένως, όταν είδον τας πληροφορίας και ελπίδας των διαψευδομένας, είτε διότι ήλλαξαν σχέδιον επιθέσεως κατά των Αθηνών, είτε διότι επληροφορήθησαν, ότι θα κατέφθανον επικουρικαί δυνάμεις προς τους Αθηναίους εκ Λακεδαίμονος και προείδον ήτταν και καταστροφήν, εάν παρέμενον εκεί επί περισσότερον χρόνον, απεφάσισαν να δώσουν αμέσως δοκιμαστικήν μάχην, δικαιολογούντες ούτω την εκεί απόβασίν των, και ακολούθως να εισέλθουν εις τα πλοία. Συνέταξαν, τότε, και παρέταξαν πρώτοι οι Πέρσαι τον στρατόν των προς μάχην και όταν είδον τούτο οι Αθηναίοι, αντιπαρετάχθησαν υπό την γενικήν αρχηγίαν του Μιλτιάδου, ο οποίος εφρόντισε να εξισώση την παράταξιν των Αθηναίων προς την των Περσών, διά της αραιώσεως του κέντρου και της ενισχύσεως των πτερύγων. 
 Όταν αμφότεραι αι παρατάξεις ήλθον εις χείρας, οι Αθηναίοι όχι μόνον ενίκησαν και απέκρουσαν τους Πέρσας, αλλά και ηνάγκασαν τούτους να εισέλθουν εσπευσμένως εις τα πλοία και εγκαταλείψουν πάσαν επιχείρησιν κατά των Αθηνών ως αποτυχούσαν. 
Οι Λακεδαιμόνιοι, επομένως μη ειδοποιηθέντες εγκαίρως, ένεκα της εν αρχή συγχύσεως και των διενέξεων των Αθηναίων, δεν ηδυνήθησαν να προλάβουν την μάχην, καίτοι έσπευσαν διανύσαντες το μεταξύ Σπάρτης – Αθηνών διάστημα εντός 48 ωρών. 
Άλλωστε και οι Πλαταιείς, οι γείτονες των Αθηνών, μόλις κατέφθασαν την ημέραν της μάχης, ενώ οι μακράν  Σπαρτιάται την υστεραίαν. 
Εάν έχωνται αληθείας τα του Ηροδότου, ότι την ενάτην βοηδρομιώνος έφθασεν εις Σπάρτην ο Φιδιππίδης, ολίγας ημέρας προ της πανσελήνου, οπότε συνήρχετο η Απέλλα, η οποία απεφάσιζε περί ειρήνης ή πολέμου και εκστρατειών, ορθώς οι έφοροι παρήγγειλαν διά του Φειδιππίδου εις τους Αθηναίους στρατηγούς να επιβραδύνουν την μάχην μέχρι της πανσελήνου και να αναμείνουν την βοήθειαν, η οποία θα κατέφθανεν αμέσως μετά την συγκρότησιν του εκστρατευτικού σώματος και την απόφασιν της Απέλλας. 
Τούτο και εγένετο. Εντός ελαχίστων ημερών από της αναχωρήσεως του Φειδιππίδου κατέφθασεν εις Αθήνας η Σπαρτιατική βοήθεια την υστεραίαν της μάχης, την οποίαν κυρίως επροκάλεσαν οι Πέρσαι και όχι οι Αθηναίοι, ως συνάγεται εκ των συζητήσεων των στρατηγών και της εξισώσεως της παρατάξεως των Αθηναίων προς την των Περσών.  
Δικαίως, επομένως, ο Πλούταρχος επικρίνει τον Ηρόδοτον ότι φωράται διαστρέφων τα γεγονότα, όταν γράφη, ότι οι Λακεδαιμόνιοι ηρνήθησαν βοήθειαν – “αδύνατα δε σφι ήν το παραυτίκα ποιέειν ταύτα ου βολεμένοισι λύειν τον νόμον. Ην γαρ ισταμένου του μηνός εινάτη, εινάτη δε ουκ εξελεύσεσθαι, έφασαν μη ου πληρέος εόντος του κύκλου”. Ο Ηρόδοτος εγνώριζεν ότι κατά την πανσέληνον συνήρχετο η Απέλλα και αποσιωπά την αλήθειαν των γεγονότων, γράφων ότι οι Λακεδαιμόνιοι δεν ήθελαν να λύσουν τον νόμον και ότι “ούτοι μεν νυν την πανσέληνον έμενον”, αδιαφορούντες δήθεν διά την τύχην των Αθηνών, ενώ τουναντίον τόσον εσπευσμένως απέστειλαν βοήθειαν, φθάσασαν την υστεραίαν της μάχης: “ύστεροι απικόμενοι δισχίλιοι μετά την πανσέληνον τριταίοι εκ Σπάρτης”. Εκ τούτου συνάγεται πόσον προθύμως έσπευσαν οι Σπαρτιάται προς βοήθειαν της κινδυνευούσης πόλεως. 
Τα περί πανσελήνου και αδιαφορίας των Λακεδαιμονίων του Ηροδότου και τα πικρόχολα σχόλια περί ελλείψεως πανελληνίου αισθήματος εκ μέρους των Σπαρτιατών του Παπαρρηγοπούλου, τυγχάνουν απαράδεκτα και δικαίως οι αρχαίοι και νεώτεροι ιστορικοί τα απορρίπτουν ως  παραμυθεύματα.   
  
(Πηγή: Διον. Ι. Σιγαλός “Η ΣΠΑΡΤΗ ΚΑΙ Η ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ”, Αθήναι 1959) 

ΜΑΝΘΑΝΩ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο3

ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΕΡΙΞ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ  ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ.

ΟΤΑΝ ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ,ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΗΝ ΠΙΝΑΚΙΔΑ(ΧΑΡΤΗ) ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΩΡΑ.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΤΗΝ ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΑΥΤΗ ΜΕ ΕΞΟΡΓΙΣΕ ,ΚΑΘΩΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΑΛΛΑ ΛΕΜΕ ΓΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ(ΟΠΟΥ ΕΚΕΙ ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ).

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΥΤΕ ΣΤΗΛΕΣ,ΟΥΤΕ ΣΤΥΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣ

ΝΑΟΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΟ ΔΙΑ(ΖΕΥΣ) ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΣΩΣΤΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΑΝΕ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ .ΟΙ ΚΙΟΝΕΣ ΠΟΥ ΑΠΕΜΕΙΝΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΛΕΣ Κ.ΥΠΕΥΘΗΝΟΙ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ!ΛΙΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ.

 

 ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΩ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΝΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ  ΚΑΙ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΙΛΙΣΣΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΟΤΑΜΟΥΣ ΤΟΥ.

ΕΝΑΡΞΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ 17 ΜΑΡΤΗ 1821

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΖΥΓΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΣΤΙΣ 17 ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟΥ 1821 ΜΕ ΕΔΡΑ ΤΗΝ ΑΡΕΟΠΟΛΗ ΛΑΚΩΝΙΑΣ.
 
 ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΕΤΡΟΜΠΕΗ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΕΟΠΟΛΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ

Η 17η Μαρτίου έχει μείνει στην ιστορία σαν μια από τις πιο ηρωικές ημέρες στην διάρκεια της Επαναστάσεως, της προσπάθειας του υποδουλωμένου ελληνισμού να απαλλαχθεί από την μακραίωνη σκλαβιά των Τούρκων. Εκείνη την ημέρα πολλοί αποφασισμένοι Μανιάτες ξεκίνησαν από την Τσίμοβα  (Αρεόπολη) για την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τους Τούρκους. Αυτή η απόφαση των γενναίων πολεμιστών της Μάνης χαρακτηρίσθηκε ηρωική.

 Η έναρξη της Επαναστάσεως στην Μάνη έχει κατά καιρούς αμφισβητηθεί από πολλούς. Αρκετοί εξακολουθούν να πιστεύουν, παρασυρμένοι από την φανταστική διήγηση του Γάλλου περιηγητή Πουκεβίλ, ότι η φλόγα της επανάστασης άναψε πρώτα στην Αγία Λαύρα. Κάποιες άλλες πηγές υποστηρίζουν ότι η επανάσταση άρχισε στην Πάτρα, Καλάβρυτα, Καλαμάτα. Αλλά πρέπει να τονιστεί ότι η επανάσταση ξεκίνησε από την Μάνη, η οποία έχει συμβάλει πολύ σε πολλές προσπάθειες του υπόδουλου ελληνισμού, ώστε να απαλλαχθεί από τον τούρκικο ζυγό.

 Η έναρξη της επαναστάσεως έγινε στην Αρεόπολη σύμφωνα με συγκεκριμένη πληροφορία του Κολοκοτρώνη αλλά και πολλών άλλων ιστορικών προσώπων. Οι Μανιάτες στις 17 Μαρτίου 1821  έπειτα από την δοξολογία που έγινε στον Ιερό Ναό των Αγίων Ταξιαρχών ύψωσαν την λευκή με έναν μπλε σταυρό σημαία της επανάστασης. Η σημαία ευλογήθηκε από τους ιερείς του ναού και όλοι οι πολεμιστές με επικεφαλή τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη γονάτισαν και ορκίστηκαν ομόνοια, σύμπραξη και απόφαση προς την ολοκληρωτική θυσία για την ελευθέρια του έθνους. Οι Μανιάτες ειδοποίησαν τους υπόλοιπους πολεμιστές της Πελοποννήσου ότι αρχίζουν τον πόλεμο και κινήθηκαν προς την Καλαμάτα. Έτσι η Μάνη στις 23 Μαρτίου 1821 πρόσφερε σωτήρια βοήθεια στους Καλαματιανούς που απαλλάχθηκαν από τους Τούρκους δυνάστες τους.

 Η έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως στην Μάνη δεν είναι φήμη, πιστοποιείται από τα ακόλουθα ιστορικά γεγονότα:

1. Στις 17 Μαρτίου ορκίζεται στην Τσίμοβα ως αρχηγός των επαναστατών ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο οποίος είχε εκλεγεί από την συνέλευση των Κιτριών της 8^ης Μαρτίου του  1821.
2. Επίσης ότι τα επαναστατικά στρατεύματα τα οποία βρίσκονταν εκτός Τσίμοβας, ειδοποιήθηκαν να συγκεντρωθούν  σε κάποια συγκεκριμένα σημεία όπου εκεί θα συναντούσαν τους άλλους Μανιάτες οι οποίοι είχαν ξεκινήσει από την Τσίμοβα και όλοι μαζί οργανωμένοι και αποφασισμένοι θα ξεκινούσαν για την κατάληψη και την απελευθέρωση της Καλαμάτας. Άρα η αναξιόπιστη πληροφορία ότι οι Μανιάτες ξεκίνησαν στις 22 Μαρτίου για να φτάσουν στην Καλαμάτα την επομένη δεν αληθεύει. Βέβαια η Καλαμάτα κατελήφθη από τους Μανιάτες στις 23 Μαρτίου του 1821 αλλά η αληθής ημερομηνία της έναρξης της Επαναστάσεως ήταν η 17 Μαρτίου. Αυτό ισχύει γιατί δεν είναι δυνατό οι Μανιάτες να διένυσαν μια τόσο μεγάλη απόσταση μέσα σε μία μόνο νύχτα.

 

Στις 17 Μαρτίου  1821 στην Αρεόπολη σηκώνεται η Σημαία της Επαναστάσεως και ευθύς αμέσως ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και χιλιάδες Ελλήνων κινούνται προς την πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, την Καλαμάτα.
Πέντε μέρες μετά καταλαμβάνουν τους γύρω λόφους. Ο Σουλεϊμάν αγάς Αρναούτογλου μόνο τότε καταλαβαίνει τι συμβαίνει και πιθανόν θυμάται την ιστορία με ένα φορτίο συνοδευόμενο από ενόπλους που είχαν αφήσει να περάσει οι αρχές πριν από μερικές μέρες. Είναι πλέον αδύνατο να διαφύγει και επιπλέον ακόμα και να μην ήταν αποκλεισμένος, καταλαβαίνει ότι η δύνα­μη που είχε φέρει από την Μάνη, υπό τον Μαυρομιχάλη, μάλλον δεν έχει έρθει για τον σκοπό που την κάλεσε. Αναγκάζεται να παραδοθεί αμαχητί.
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας οι δυνάμεις των εξεγερμένων Ελλήνων θα πραγματοποιηθεί η Εθνική Συνέλευση στην Καλα­μάτα, όπου θα συγκροτηθεί η πρώτη επαναστατική κυβέρνηση και οι οπλαρχηγοί θα κατευθυνθούν προς την Σκάλα Μεσσηνίας και την Καρύταινα (με επικεφαλής τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη), προς την Τριπολιτσά (με τους Παπαφλέσσα, Αναγνωσταρά και Κυριακούλη Μαυρομιχάλη) και προς τις Κορώνη και Μεθώνη. Παράλληλα στα Καλάβρυτα μαίνεται από τις 21 Μαρτίου μάχη για την απελευθέρωση της πόλης. Η Επανάσταση των Ελλήνων έχει ξεκινήσει…

Προειδοποίησις εις τας Ευρωπαϊκός Αυλάς, εκ μέρους του φιλογενούς αρχιστρατήγου των Σπαρτιατικών στρατευμάτων

Πέτρου Μαυρομιχάλη και της Μεσσηνιακής Συγκλήτου

Ο ανυπόφορος ζυγός της Οθωμανικής τυραννίας εις το διά­στημα ενός και απέκεινα αιώνος, κατήντησεν εις μίαν ακμήν, ώστε να μην μείνη άλλο εις τους δυστυχείς Πελοποννησίους Γραικούς, ει μη μόνον πνοή και αυτή δια να ωθή κυρίως τους εγκαρδίους των αναστεναγμούς.
Εις τοιαύτην όντες κατάστασιν στερημένοι από όλα τα δίκαιά μας, με μίαν γνώμην ομοφώνως απεφασίσαμεν να λάβωμεν τα άρματα, και να ορμήσωμεν κατά των τυράννων. Πάσα προς αλλήλους μας φατρία και διχόνοια, ως καρποί της τυραννίας απερρίφθησαν εις τον βυθόν της λήθης, και άπαντες πνέομεν πνοήν ελευθερίας.
Αι χείρες ημών αι δεδεμέναι μέχρι του νυν από τας σιδηράς αλύσσους της βαρβαρικής τυραννίας, ελύθησαν ήδη, και υψώ­θηκαν μεγαλοψύχως και έλαβον τα όπλα προς μηδενισμόν υης βδελυράς τυραννίας.
Οι πόδες ημών οι περιπατούντες εν νυκτί και ημέρα εις τας εναγκαρεύσεις τας ασπλάγχνους τρέχουν εις απόκτησιν των δικαιωμάτων μας. Η κεφαλή μας η κλίνουσα τον αυχένα-υπό τον ζυγόν τον απετίναξε και άλλο δεν φρονεί, ει μη την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ.
Η γλώσσα μας η αδυνατούσα εις το να προφέρη λόγον, εκτός των ανωφελών παρακλήσεων, προς εξιλέωσιν των βαρβάρων τυράννων, τώρα μεγαλοφώνως φωνάζει και κάμνει να αντηχή ο αήρ το γλυκύτατον όνομα της Ελευθερίας.
Εν ενί λόγω απεφασίσαμεν, ή να ελευθερωθώμεν, ή να αποθάνωμεν. Τούτου ένεκεν προσκαλουμεν επιπόνως την συνδρο­μήν και βοήθειαν όλων των εξευγενίστε.ο.. Ευρωπαίων γενών, ωστε να δυνηθώμεν νο φθασωμεν ταχυτερον εις τον Ιερόν και δίκαιον σκοπόν μας και να λάβωμεν τα δίκαιά μας.
Να αναστήσωμεν το τεταλαιπωρημένον Ελληνικόν γένος μας. Δικαίω τω λόγω η μήτηρ μας Ελλάς, εκ της οποίας και υμείς εφωτίσθητε, απαιτεί ως εν τάχει την φιλάνθρωπον συνδρομήν σας, και ευέλπιδες, ότι θέλει αξιωθώμεν, και ημείς θέλομεν σας ομολογή άκραν υποχρέωσιν, και εν καιρώ θέλομεν δείξη πραγματικώς την υπέρ της συνδρομής σας ευγνωμοσύνην μας.
1821: Μαρτίου 23 : Εν Καλαμάτα.
Εκ του Σπαρτιατικού Στρατοπέδου.
Πέτρος Μαυρομιχάλης

Αρχιστράτηγος του Σπαρτιατικού και Μεσσηνιακού στρατού

 

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Το τι έγινε στην Αρεόπολη στις 17 Μαρτίου 1821 όπου οι Μανιάτες ορκίστηκαν επίσημα, είναι γνωστό. Το ότι αυτοί μαζί με τους Μεσσήνιους και Αλαγόνιους επαναστάτες, επικεφαλής των οποίων ήταν ΟΛΟΙ οι γνωστοί αρχηγοί, Μαυρομιχάλης, Μούρτζινος, Χρηστέας, Νικηταράς, Κολοκοτρώνης, Κεφάλας, Αναγνωσταράς, Παπαφλέσσας και ένας πλήθος άλλων, λευτέρωσαν τη πόλη της Καλαμάτας στις 22 και 23 Μαρτίου, ίδρυσαν τη Μεσσηνιακή Σύγκλητο και έστειλαν την προκήρυξη της Ελευθερίας προς τα Ευρωπαϊκά κράτη, τα γνωρίζουν και τα αναγνωρίζουν οι πάντες.

ΛΕΓΕΙ ΣΕ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Ο κ. Χρήστος Νικολάου Ζερίτης

Επιστολή που είχε στείλει ο υπογράφων το 1996 στον τότε αρχισυντάκτη της εφημερίδος “Καθημερινή” για τους λόγους που αναφέρονται στο κείμενο. Η επιστολή αυτή δεν δημοσιεύθηκε στη στήλη “επιστολές αναγνωστών”

Οι πάντες γνωρίζουν επίσης ότι ο Π.Π. Γερμανός ΔΕΝ σήκωσε κανένα λάβαρο στην Άγια Λαύρα (ούτε ο ίδιος δεν το έγραψε στα απομνημονεύματά του), ΚΑΝΕΝΑΝ δεν όρκισε εκεί (γιατί απλούστατα όπως λέει και ο Φωτάκος «αναμέρισαν πεφοβισμένοι εις μέρη ασφαλή» δηλ. είχε κρυφτεί στα Νεζερά), και το κυριότερο ότι μέχρι το 1851 τέτοιο λάβαρο ΔΕΝ υπήρχε (ο Ε.Γ. Πρωτοψάλτης απέδειξε με έγγραφα ότι, το 1851 πρωτοεμφανίζεται το «λάβαρο» και μάλιστα ότι δεν ήταν της Άγιας Λαύρας).
Τώρα με τις ευλογίες τίνων και για να αποδείξουν τι, οι μαθητές των Καλαβρύτων παίρνουν μέρος στην παρέλαση της Αθήνας, είναι ερώτημα που θέλει απάντηση.
Αφού όμως «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές», σύμφωνα με την ρήση του Σολωμού, γιατί δεν ξεκαθαρίζουμε και επίσημα (και στα σχολικά βιβλία) την αλήθεια από τους μύθους. Τι να ωφελεί άραγε αυτή η μυθολαγνεία ; Γιατί όσο «γνήσιο και αυθόρμητο» και να είναι ένα παραμύθι που δημιούργησε η Πουκεβιλική φαντασία, παραμύθι μένει.
Θα πρέπει να σκύψουμε πιο προσεκτικά στο ΄21, σημειώνει ο Π. Καγιάς, διότι πολλοί από αυτούς που δεν προσέφεραν υμνήθηκαν και άλλοι που προσέφεραν αγνοήθηκαν και συκοφαντήθηκαν. Άλλοι που η διαγωγή τους στάθηκε εθνικά επιλήψιμη, υμνήθηκαν σαν ήρωες και σημαιοφόροι του Ξεσηκωμού, με αποτέλεσμα να αχρηστευθεί ο κυριότερος ρόλος της ιστορίας, που είναι ο φρονηματισμός.
ΠΗΓΕΣ: ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΗΛΙΟΣ

Το έλεος και η ικεσία στην αρχαία Ελλάδα

Στην αρχαία Ελλάδα το να γονατίσεις μπροστά σε κάποιον και να δηλώσεις οποιασδήποτε μορφή υποταγής ήταν χειρότερο από το να χάσεις τη ζωή σου. Προτιμούσαν να πεθάνουν υπερήφανοι και ελεύθεροι παρά να ζήσουν έχοντας γονατίσει έστω και μια φορά. Η ζωή εκείνα τα χρόνια διέπονταν από κώδικες τιμής που αν τους παρέβαινες έχανες την υπόληψή σου σαν άνθρωπος (πράγμα πολύ σημαντικό για τους αρχαίους Έλληνες) και ακόμα χειρότερα, θα έπρεπε να αντιμετωπίσεις τη θεϊκή νέμεση. Όπως ακριβώς και στην περίπτωση που αψηφούσε κάποιος έναν ικέτη. Ο ικέτης ήταν ένα απελπισμένο πρόσωπο το οποίο είχε παραβιάσει κάποιο ηθικό ή πολιτικό νόμο ή είχε διαπράξει κάποιο έγκλημα και ζητούσε συγχώρεση και προστατευόταν, όπως λέγεται, από τον Ικέσιο Δία. Για να γίνει κάποιος ικέτης και να ζητήσει ασυλία, συγχώρεση ή έλεος έπρεπε να ακολουθήσει μία διαδικασία. Για να δείξει τη δύσκολή του θέση έπρεπε να πάρει στα χέρια του ένα κλαδί ελιάς και να το τυλίξει με άσπρο μαλλί προβάτου, αυτό το σύμβολο ονομαζόταν ικετηρία. Έπειτα έπρεπε να καταφύγει σε έναν ναό και να αφήσει την ικετηρία στον βωμό του ναού, όμως μπορούσε να πάει και στην οικία κάποιου ισχυρού άνδρα και να αφήσει την ικετηρία στην εστία του σπιτιού. Αν ο τοπικός άρχοντας ή ο ιδιοκτήτης του σπιτιού δυσκολευόταν να δεχτεί την ικεσία, τότε ο ικέτης γονάτιζε μπροστά του και του ακουμπούσε με τα γένια του τα γόνατα. Στη συνέχεια, όταν γίνονταν δεκτή η ικεσία του, έπαιρνε την ικετηρία έφευγε και περίμενε από κάποιο δικαστήριο να εκδικάσει την υπόθεσή του δείχνοντας κάποιο έλεος.


Αξιοσημείωτη ήταν η ικεσία του Πρίαμου, πατέρα του δολοφονηθέντος Έκτορα, στον Αχιλλέα. Ο Πρίαμος πήγε κρυφά ικέτης στον Αχιλλέα που είχε δολοφονήσει το γιο του και αγκαλιάζοντάς του τα γόνατα τον παρακάλεσε να τον αφήσει να πάρει το άψυχο σώμα του Έκτορα. Ο Αχιλλέας, ο οποίος επί δέκα μέρες ατίμαζε το κορμί του Έκτορα περιφέροντας το με ένα άρμα, έκανε δεκτό το αίτημα του μισητού εχθρού του και αφού πρόσταξε τις δούλες να πλύνουν το άψυχο σώμα το κήδεψε με τιμές και υποσχέθηκε ενδεκαήμερη ανακωχή. Αν τελικά κάποιος αψηφούσε έναν ικέτη αυτό θα κινούσε την οργή των θεών, διότι ο ικέτης θεωρούνταν ιερό πρόσωπο και κανείς δεν μπορούσε να τον βλάψει. Αυτή η οργή ονομαζόταν Άγος. Όποιος είχε επιβαρυνθεί με το Άγος επιβάρυνε επίσης τη χώρα που ζούσε και τους απόγονούς του. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση όπου οι Αθηναίοι επιβαρύνθηκαν με το Άγος. Ο Κύλων απέτυχε να καταλάβει την Ακρόπολη, αλλά κατάφερε να ξεφύγει από τη μετέπειτα πολιορκία των Αθηναίων. Οι οπαδοί του που δεν κατάφεραν να διαφύγουν κατέφυγαν ικέτες στο βωμό της Αθηνάς. Οι Αθηναίοι εγγυήθηκαν για την ασφάλεια τους, αλλά μόλις απομακρύνθηκαν από το βωμό τους φόνευσαν. Εξ αιτίας της σφαγής των ικετών έπεσε μεγάλος λοιμός στην πόλη της Αθήνας που σκότωσε πάρα πολλούς Αθηναίους (Κυλώνειο Άγος). Όπως επίσης χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση όπου οι Σπαρτιάτες δολοφόνησαν τους είλωτες ικέτες του Ποσειδώνα και αυτός με τη σειρά του έστειλε έναν μεγάλο σεισμό στη Σπάρτη.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ .ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΣΩΜΑ

Οι διάσημες γυμνές Αφροδίτες. Το χαμένο γλυπτό του Πραξιτέλη που άρπαξαν οι Ρωμαίοι και η Καλλίπυγος από τις Συρακούσες
 

 Η Αμερικανίδα αρχαιολόγος και ιστορικός Ντόροθι Κίνγκ, ζει και εργάζεται στην Αγγλία. Έγινε γνωστή στην χώρα μας από το βιβλίο The Elgin Marbles (Ελγίνεια Μάρμαρα) στο οποίο υπερασπιζόταν τη βρετανική πλευρά ενάντια στις ελληνικές αξιώσεις για επιστροφή των κλεμμένων γλυπτών του Παρθενώνα. Η πρόσφατη ανάρτησή της με την γυμνή Αφροδίτη της Ιταλίας ως απάντηση στην κακόγουστη φωτογράφηση της Κιμ Καρντάσιαν έδωσε την αφορμή να θυμηθούμε τι σημαίνει αρχαιοελληνικό κάλλος και γλυπτική υψηλής αισθητικής και αξίας . Η Κίνγκ ανάρτησε το twitter εικόνα του αγάλματος Αφροδίτη Καλλίπυγος, το οποίο φιλοξενείται στο αρχαιολογικό μουσείο της Νάπολι και θεωρείται ως ένα από τα πιο τολμηρά της αρχαιότητας. Το άγαλμα ήταν τοποθετημένο στον ομώνυμο ναό της Αφροδίτης Καλλιπύγου στις Συρακούσες . Ο ναός χτίστηκε το 200 π.Χ. περίπου και σύμφωνα με τον μύθο, έγινε από δύο αδέλφια που παντρεύτηκαν τις νικήτριες καλλιστείων ομορφιάς.
 

Η ωραιότερη γυμνή Αφροδίτη του Πραξιτέλη

Στην αρχαία ελληνική τέχνη δεν υπήρχαν ταμπού με το γυμνό, το οποίο ήταν κυρίως συνδεδεμένο με το ηρωικό στοιχείο. Ενώ αρχικά τα γυμνά αγάλματα έδειχνα μόνο ανδρικά σώματα στην συνέχεια χάρις στο Πραξιτέλη υπήρξε μεταστροφή στο γυναικείο σώμα. Ένα από τα κορυφαία έργα του Έλληνα γλύπτη από παριανό μάρμαρο ήταν η Αφροδίτη της Κνίδου, που βρισκόταν στην αρχαία ελληνική πόλη της Μικράς Ασίας. Ο Πραξιτέλης για την κατασκευή του αγάλματος είχε χρησιμοποιήσει ως μοντέλα δύο εταίρες που ήταν και ερωμένες του, τη Φρύνη για το σώμα και την Κρατίνη για το κεφάλι. Το άγαλμα αυτό αντιγράφηκε όσο κανένα άλλο άγαλμα της αρχαιότητος και έγινε ακόμα και νόμισμα. Μάλιστα αποτέλεσε δημοφιλές αξιοθέατο της πόλης και η φήμη του εξαπλώθηκε σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Το καταπληκτικό με το άγαλμα είναι ότι το γυμνό σώμα της Αφροδίτης επισκίασε την αξία ενός άλλου αγάλματος της θεάς που έφτιαξε ταυτόχρονα ο Πραξιτέλης. Σε αυτό το γλυπτό οι κάτοικοι της γειτονικής Κω ζήτησαν η Αφροδίτη να φορά ρούχα σε ένδειξη σεβασμού! Η επιλογή τους αποδείχτηκε ατυχής και σίγουρα δεν βοήθησε το νησί. Η Αφροδίτη της Κνίδου δεν σώζεται στις μέρες μας. Λέγεται ότι καταστράφηκε σε μία μεγάλη πυρκαγιά μέσα στο Παλάτι του Λαύσου, μαζί με το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός από την Ολυμπία και άλλα σπουδαία έργα τέχνης. Διασώθηκαν όμως πολλά αντίγραφα τα οποία απλά προσπάθησαν να πλησιάσουν την τελειότητα του πρωτοτύπου. Ένα ωραίο άγαλμα υπάρχει στο Μουσείο του Βατικανού, αλλά και στην Έπαυλη του Αδριανού, στο Τίβολι της Ιταλίας.

 
 Πηγή: Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού
 

Ο ΛΙΜΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 430 π.ν.χ.

ΠΟΛΛΑ ΕΧΟΥΝ ΛΕΧΘΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΙΜΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΠΑΡΤΗ.ΟΜΩΣ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΕΣ ΠΟΥ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ ΕΧΑΝΑΝ ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΔΑΦΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΡΡΟΗ ΣΤΑ ΤΕΚΤΕΝΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.

Δεν ήταν έμπολα ο λοιμός που αφάνισε την Αθήνα του Περικλή, απαντούν στους ξένους ερευνητές, οι Έλληνες επιστήμονες. Η έρευνα σε ομαδικό τάφο στον Κεραμεικό δείχνει τυφοειδή πυρετό

 

 Ο Λοιμός των Αθηναίων το 430 π. ν.χ. η φοβερή επιδημία που έγινε η αιτία θανάτου όχι μόνο των Αθηναίων, αλλά και της πιο ιστορικής Δημοκρατίας του κόσμου, έχει απασχολήσει για δεκαετίες την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα. Βασισμένοι στις περιγραφές του Θουκυδίδη που κάνει λόγο για συμπτώματα που ξεκινούν από το στόμα και καταλήγουν στη κοιλιακή χώρα, το έντερο, το δέρμα και το κεντρικό νευρικό σύστημα, γιατροί και ιστορικοί διατυπώνουν εδώ και χρόνια θεωρίες για τη νόσο προτείνοντας περί τις 25 διαφορετικές πιθανότητες. Μια από αυτές είναι η θεωρία που υποστήριζε ότι ο λοιμός των Αθηναίων οφείλεται στον ιό Έμπολα σύμφωνα με άρθρο που γράφτηκε το 1996, στους New York Times από τον Anthony Ramirez. Ωστόσο, κανείς δεν είχε απαντήσει με πειστικά επιχειρήματα ούτε υπέρ, ούτε κατά αυτής ή άλλης θεωρίας μέχρι το 2006, όταν μια ομάδα Ελλήνων επιστημόνων έδωσε την απάντηση με επιστημονικές αποδείξεις ανάλυσης DNA. Όπως υποστήριξαν οι Έλληνες επιστήμονες 24 ολόκληρους αιώνες μετά το ιστορικό γεγονός, ο Λοιμός που αποδεκάτισε την Αθηναϊκή κοινωνία της κλασικής εποχής του Περικλή οφειλόταν σε ένα ιδιαίτερα επιθετικό στέλεχος του παθογόνου βακτηρίου «Σαλμονέλλα του τυφοειδούς πυρετού». Η έρευνα πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία της αρχαιολόγου Έφης Μπαζιωτοπούλου-Βαλαβάνη, που βρήκε έναν μαζικό τάφο αρχαίων Αθηναίων που ήταν θύματα του Λοιμού, του Επίκουρου Καθηγητή Ορθοδοντικής της Οδοντιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μανώλη Ι. Παπαγρηγοράκη, που διατήρησε και αποθήκευσε το σκελετικό υλικό, του συνεργάτη του ορθοδοντικού Φίλιππου Συνοδινού και του Επίκουρου Καθηγητή Νευρογενετικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρήστου Γιαπιτζάκη, που πραγματοποίησε την έρευνα ταυτοποίησης του DNA του παθογόνου μικροβίου.

 

Ο λοιμός διήρκεσε τέσσερα χρόνια, 430-426 π.Χ. Είχε 50.000 νεκρούς Έπληξε το 1/3 του πληθυσμού της αρχαίας Αθήνας. 150 νεκροί βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στον Κεραμεικό

Ποια ήταν λοιπόν η αιτία που εξολόθρευσε τους, Αθηναίους αφού πρώτα υπέφεραν;

 

Δόντι που συλλέχτηκε από ομαδικό τάφο στον Κεραμεικό. Το dna εδωσε πολύτιμες πληροφορίες για τον λοιμό.

Η επιστημονική έρευνα έδειξε ότι ήταν τυφοειδής πυρετός. Όπως εξηγεί ο καθηγητής Νευρογενετικής Χρ. Γιαπιτζάκης: «Από μαζικό τάφο 150 ατόμων που ανακαλύφθηκε στο αρχαίο νεκροταφείο της Αθήνας, τον Κεραμεικό και που τεκμηριώθηκε αρχαιολογικά ότι δημιουργήθηκε την περίοδο του Λοιμού, εξετάσαμε σκελετικό υλικό. Συγκεκριμένα ελέγξαμε το DNA από πολφό δοντιών από τρία διαφορετικά κρανία του ομαδικού τάφου, επειδή η αδαμαντίνη είναι ανθεκτική ουσία και προσφέρει εξαιρετική προστασία στην πολφική κοιλότητα. Υποθέσαμε ότι το γενετικό υλικό του λοιμώδη παράγοντα που προκάλεσε μικροβιαιμία στα θύματα του λοιμού θα παρέμενε στα δόντια εγκλωβισμένο και απρόσβλητο από εξωγενείς παράγοντες. Προσπαθήσαμε να βρούμε το DNA των μικροβίων που προκαλούν μια από τις 25 πιθανές ασθένειες που είχαν προταθεί με βάση τις περιγραφές του Θουκυδίδη. Έξι απόπειρες για πανώλη, τύφο, άνθρακα, φυματίωση, ευλογιά και νόσο αμυχών γάτας, απέβησαν άκαρπες. Στην έβδομη σιγουρευτήκαμε ότι υπήρχε τυφοειδής πυρετός στην Αθήνα της περιόδου του λοιμού. Ανακαλύψαμε γενετικό υλικό του, υπεύθυνου για τη νόσο αυτή, βακτηρίου της Σαλμονέλλα εντέρικα τύφι. Για να αποκλείσουμε την πιθανότητα μιας επιμόλυνσης από το περιβάλλον, η οποία πάντοτε αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για τις μελέτες αρχαίου DNA, ακολουθήσαμε ιδιαίτερα αυστηρές εργαστηριακές συνθήκες. Επιπλέον, απομονώσαμε ολικό DNA από χώμα που κάλυπτε τα δόντια και πραγματοποιήσαμε τους ίδιους μοριακούς ελέγχους με αρνητικά αποτελέσματα. Κατά συνέπεια, η Σαλμονέλλα εντέρικα τύφι δεν υπήρχε στον περιβάλλοντα χώρο. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι το βακτήριο αυτό δεν μπορεί να επιβιώσει στο περιβάλλον παρά για ένα μήνα το πολύ. Τέλος, για την αποφυγή επιμόλυνσης, τα στάδια της έρευνας έγιναν σε εργαστήρια στα οποία δεν είχαν ποτέ πριν εισαχθεί οι υπό μελέτη μικροοργανισμοί. Προφανώς δεν έχουμε ακόμη απορρίψει τελείως την πιθανότητα να συνυπήρχε και άλλη λοιμώδης νόσος, αλλά σίγουρα ορισμένα τουλάχιστον θύματα του λοιμού είχαν τυφοειδή πυρετό».

 

Οι βασικοί ερευνητές για πρώτη φορά πραγματοποίησαν επιστημονική εξακρίβωση της επιδημίας που αποτέλεσε ιστορικό θρίαμβο της Μοριακής Βιολογίας και της Γενετικής. Η συγκεκριμένη διαδικασία πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα με ένα υλικό, το οποίο λόγω του ότι είναι αρχαιολογικό παρουσιάζει δυσκολία στη μελέτη. Για αυτό και ο καθηγητής Γιαπιτζάκης, μετά από επισταμένη μελέτη της σχετικής διεθνούς βιβλιογραφίας, επέλεξε για την έρευνά του μια μέθοδο που είχε ακολουθήσει μια ομάδα του Πανεπιστημίου της Μασσαλίας. Η γαλλική ομάδα είχε χρησιμοποιήσει δόντια από θύματα της μεσαιωνικής επιδημίας του «μαύρου θανάτου» και είχε ταυτοποιήσει με επιτυχία τον υπεύθυνο παράγοντα της βουβωνικής πανώλης. Παρότι υπήρξαν προτάσεις να πραγματοποιηθεί η συγκεκριμένη έρευνα στο εξωτερικό, η επιθυμία και η προσπάθειά των ερευνητών ήταν να γίνει στην Ελλάδα από Έλληνες επιστήμονες. «Σίγουρα η έρευνά μας αποτελεί ένα θρίαμβο της αλματώδους ανάπτυξης της Μοριακής Βιολογίας, καθώς ελάχιστες φορές έως σήμερα έχει επιτευχθεί η μελέτη τόσο αρχαίων δειγμάτων DNA. Πριν από τριάντα χρόνια, δε θα μπορούσε καν να διανοηθεί κάποιος τη δυνατότητα να ανιχνεύσει γενετικό υλικό ενός οργανισμού, που έζησε πριν από δυόμιση χιλιετίες», συμπληρώνει ο Καθηγητής Χρήστος Γιαπιτζάκης . Ο Έλληνας επιστήμονας ανέφερε ότι τα αποτελέσματά αυτά θα πρέπει να επιβεβαιωθούν από τη μελέτη και άλλων δοντιών από μαζικούς τάφους της ίδιας περιόδου.

Η συνέντευξη δόθηκε στη Βάσω Μιχοπούλου

Πηγές: DNA Examination of Ancient Dental Pulp Incriminates Typhoid Fever as a Probable Cause of the Plague of Athens. International Journal of Infectious Diseases 10: 206-214.2006. Papagrigorakis, Manolis J., Christos Yapijakis, Philippos N. Synodinos and Effie Baziotopoulou-Valavani. Ανάλυση αρχαίου DNA και πιθανή αιτία του λοιμού της Αθήνας. Παπαγρηγοράκης Μανώλης, “Καθημερινή”

Ο ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ ΕΛΥΣΕ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΛΙΜΟ,ΒΡΗΚΕ ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΩΖΟΝΤΑΣ ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΝΟΣΗΣΕΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ,ΚΑΘΩΣ ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΦΗΜΙΖΟΝΤΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ,ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΛΟΥΤΡΑ .Ο ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΠΑΡΑΠΟΤΑΜΟΥ ΗΤΑΝ ΕΜΦΑΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΝΩΣΤΗΣ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ ,ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΙΚΟΣ ΕΔΩΣΕ ΛΥΣΗ ,ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΦΙΛΙΚΑ ΠΡΟΣΚΗΜΕΝΟ ΠΕΡΙΚΛΗ,ΩΣΤΕ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΕΣ ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΙΝΟΝΤΑΝ ΩΣ ΛΥΚΟΙ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ-ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΑ ΣΤΗΡΙΧΤΗΚΕ ΚΑΙ Η ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η Αττική υπέφερε από αρχαιοτάτων χρόνων από κατακλυσμούς. Σύμφωνα με την Ελληνική Αρχαιολογία στην Ελλάδα συνέβησαν τρεις Κατακλυσμοί, του Ωγύγου, Δαρδάνου και Δευκαλίωνος:

1/ Κατακλυσμός του Ωγύγου.

Ο πρώτος Κατακλυσμός συνέβη βασιλεύοντος του Ωγύγου και γι’ αυτό πήρε το όνομα του. Τότε πλημμύρισε η Αττική και οι κάτοικοι της, άλλοι μεν επνίγησαν και άλλοι – όσοι πρόλαβαν – την εγκατέλειψαν.
Τούτο συνέβη διότι ο Κηφισός ποταμός πλημμύρισε και έπνιξε την Αττική και την Βοιωτία [Παυσ. Βοιωτικά Ε’ 1 και Η’, Σχόλ. Απόλλων. Γ’1177 κ.α.] Λέγουν δε ότι τότε εφάνη σημείο παράξενο στο δίσκο της Αφροδίτης, επειδή μετεβλήθη και η διάμετρος και το σχήμα και το χρώμα και η τροχιά της. Όθεν ο Freret νομίζει ότι το παράδοξον ουράνιο σώμα ήτο κάποιος κομήτης και όχι η Αφροδίτη, και μάλιστα στην διατριβή του τεκμηριώνει ότι ήτο εκείνος ο κομήτης που εφάνη και το 1680 {Κάστωρ παρ’ Αυγουστίν. Πολ. Θ’ . θ’ Ιη’. Ή Υπομνήματ. Ακαδ.τόμ. Ι’ σελ. 357} υποθέτουν ότι αυτός ο κομήτης πέρασε πολύ κοντά στη Γη, ή ότι μέρη τούτου χτύπησαν τη Γη και δημιούργησαν πελώριο παλιρροϊκό κύμα, το οποίον προξένησε ασύλληπτη καταστροφή. Πιθανολογούν δε ότι εξ αιτίας αυτής της φυσικής καταστροφής εξηφανίσθη ο Προκατακλυσμιαίος Αιγαιατικός Πολιτισμός.
Ο Κατακλυσμός του Ωγύγου χρονολογείται την Ογδόη Εποχή, δηλαδή πριν 25.000 περίπου χρόνια (25.000 χρόνια Προ Εποχής). Ο Κατακλυσμός του Ωγύγου συνέβη κατά το 37ον έτος της βασιλείας του Ωγύγου. Ο Κατακλυσμός αυτός δημιούργησε τέτοια καταστροφή ώστε άφησε ένα μεγάλο ιστορικό κενό μέχρι του Κέκροπος, ο οποίος εβασίλευσε πολύ βραδύτερον. Στην μετακατακλυσμική εποχή αγνοείται τι συνέβη στην Αττική Ο Ωγύγος είχε γυναίκα την Θήβην θυγατέρα του Διός και εγέννησεν εξ αυτής τον Ελευσίνα και τις Πραξιδίκες.
Μερικοί λέγουν και κάποιον Κάδμον, προς λύπην των φοινικιστών που τον θέλουν να κατάγεται από τους Γεφυραίους Φοίνικες, ενώ σε κάθε περίπτωση ήτο αναμφισβήτητα Ελλην. Πολύ πιθανόν ο Ωγύγος να ήτο και βασιλεύς της Βοιωτίας [Ευσελ. Χρονικ. Θεόφιλ. Εν Αυτολυκ.Γ’ 399] Ο Ελευσίν έκτισε την Ελευσίνα και έμεινε εκεί μετά τον κατακλυσμό. [Που να ήξερε όμως πως θα καταντούσε η πόλη του εξ αιτίας της αλόγιστης συγκέντρωσης των βιομηχανιών και της αβελτηρίας των διαφόρων κυβερνήσεων για τον ιερό τόπο της Γαίας-Μητέρας(Δήμητρας).] Όμως υπήρχε και άλλη κωμόπολις με το όνομα Ελευσίνα και Αθήναι στην Βοιωτία, πλησίον της Κωπαίδος λίμνης, τις οποίες έπνιξε η λίμνη όταν συνέβη μεγάλη πλημμύρα επί βασιλείας του Κέκροπος.

2/ Κατακλυσμός του Δαρδάνου.

Κατά τον Βιργίλιο και Πλάτωνα ο Δάρδανος ήτο γιός του Κόρυθος και εκ της Ιταλίας. Αλλά ο Κόρυθος ήτο Αρκάς και τον συγχέουν με τον Δία. Άρα ο Δάρδανος ήτο γιος του Διός. Ο Παυσανίας αναφέρει ένα δήμο των Τεγεατών Κορυθείς. Να σημειωθεί ότι το έθιμα, οι θεοί , τα ονόματα και η γλώσσα των Τρώων ήσαν Πελασγικά, όμοια με αυτά των Αρακάδων. Για τον κατακλυσμό αυτό γνωρίζουμε ότι συνέβη μεγάλη πλημμύρα και σκέπασε τις πεδιάδες της Αρκαδίας και τα όρη δεν ήσαν ικανά να διαθρέψουν τους εκγατοίκους. Όθεν έμεινεν εκεί μόνον ο Δίμας με μέρος των κατοίκων.
Ο Δάρδανος και Ιασίων λαβόντες τους άλλους Αρκάδες πέρασαν στην Σαμοθράκη και έκτισαν ναόν των μεγάλων θεών. Επειδή δε η Σαμοθράκη δεν ήτο ικανή να τους διαθρέψει, διότι ήτο άκαρπος, έμεινεν εκεί μόνον ο Ιασίων με μερικούς άλλους, ο δε Δάρδανος επέρασε με τους υπολοίπους στην Ασία. Με αυτό συμφωνούν και οι γενεές, διότι ο Δάρδανος ήτο μίαν γενεά μεταγενέστερος του Πάλλαντος, έχων γυναίκα αυτού την θυγατέρα του Πάλλαντος. Από το γένος του Δαρδάνου ως την γενεά του Έκτορος μεσολαβούν επτά γενεές. Άρα ο Δάρδανος πήγε πολύ προ του Τρωικού Πολέμου στην Ασία και είναι προπάτωρ των Τρώων, οι οποίοι ήσαν επίσης Έλληνες, πριν εκβαρβαρισθούν αργότερον. Ο Κατακλυσμός του Δαρδάνου συνέβη το 9.000 περίπου χρόνια Π. Ε

3/ Κατακλυσμός του Δευκαλίωνος.

Ο Δευκαλίων ήτο Έλλην, γιος του Προμηθέως και της Κλυμένης θυγατρός του Άτλαντος. Η καταγωγή του δε ήτο εκ Πελοποννήσου.
Επειδή οι απόγονοι των Τιτάνων ήσαν ασεβείς και κακούργοι, όπως και οι πρόγονοι τους, απεφάσισεν ο Ζευς να εξολοθρεύσει το γένος τούτο.. Στο συμβούλιο που έγινε βρήκε ομοφώνους όλους τους θεούς. [Το γεγονός τούτο δηλώνει την δημοκρατική αντίληψη της Ελληνικής Θρησκείας πριν μας επιβληθεί το ανατολικό δόγμα] Μαθών τούτο ο Προμηθεύς , ειδοποίησε το Δευκαλίωνα πώς να σωθεί αυτός και η γυναίκα του Πύρρα, επειδή ήσαν ευσεβείς και δίκαιοι, αλλά και επειδή η Πύρρα ήτο εξαδέλφη του. Όθεν κατασκευάσας πλοίον, εκλείσθη εντός αυτού με την Πύρραν . Μετά ταύτα έβρεξε ο Ζευς ραγδαίως, και έπνιξε τα περισσότερα μέρη της Ελλάδος μετά πάντων των ζώων και ανθρώπων, εκτός ολίγων τινών, οι οποίοι επρόλαβαν να φύγουν προς τα υψηλά όρη. Ο Δευκαλίων περιπλέων εννέα ημερονύκτια στα ύδατα , εξήλθε στον Άθωνα, ή στην Δωδώνην, ή τέλος σύμφωνα με την κοινή παράδοση στον Παρνασσόν και εθυσίασαν στον Φύξιον Δία. Τότε ο Ζευς έπεμψε τον Ερμήν να του ειπεί να του ζητήσει ό,τι θέλει, κι’ αυτός εζήτησεν ανθρώπους. Τότε του είπεν ο Ζεύς να ρίπτουν πέτρες πίσω τους και θα βγαίνουν άνθρωποι. Και πράγματι , εκ των λίθων του Δευκαλίωνος έβγαιναν αρσενικοί και εκ της Πύρρας θυλικά. Έτσι αποικίσθη και εκπολιτίσθη και πάλι η Ελλάς. Δια τούτο ο λα-ός ονομάσθη «λάας» εκ της ρίζας «λα» που σημαίνει λίθος. Ο Πίνδαρος λέγει αυτόν λίθινον γένος [Ωγυγία τομ. Δ’, Αθανάσ. Σταγειρίτης, Εκδ. Ελευθέρα Σκέψις, Αθήνα].

ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ – Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ

«Ότι (από) Δευκαλίωνος και Πύρρας Έλλην, εκ του οποίου Ελλάς και Έλληνες». Ελλάνικος 1a,4,F.6a & Σχόλ. Απολλώνιο Ρόδιο 248.7.
Υπήρχαν πολλοί κατακλυσμοί, όμως, το αναφέρει και ο Πλάτων στο διάλογο “Τίμαιος” (22CD και 23 Β).Στα κεφάλαια αυτά ο Πλάτων αναφέρει ένα μέρος της συζήτησης που είχε κάνει ο Σόλων με τους ιερείς της Αιγύπτου. Αναφέρουμε, τα συγκεκριμένα κεφάλαια(22ABCD, 23B):
” …Κάποτε που θέλησε ο Σόλων να τους παρασύρει (εννοεί: τους ιερείς της Αιγύπτου) να μιλήσουν για τα παλιά γεγονότα, άρχισε να τους διηγείται για όσα εδώ στην Αθήνα θεωρούνται αρχαιότατα. Για τον Φορωνέα, τον οποίο ονόμασαν πρώτο και για τη Νιόβη και για τα μετά τον κατακλυσμό. Διηγήθηκε επίσης για τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, πως διαβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, και για τους απογόνους τους, και προσπάθησε να καθορίσει πόσα έτη παρήλθον από όσα έλεγε και να χρονολογήσει. Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος, του είπε τότε: …Πολλές καταστροφές ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτερες από πυρκαγιές και κατακλυσμούς, και οι μικρότερες από αμέτρητα άλλα αίτια. Π.χ. η παράδοση που επικρατεί εις τη χώρα σας ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων, ο γιος του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήσει τον ίδιο με τον πατέρα του δρόμο, και πυρπόλησε ότι υπήρχε πάνω στη γη και ο ίδιος κτυπηθείς από κεραυνό εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότητα είναι η παράλλαξη (σημείωση: μεταβολή της κυκλικής κίνησης) των περιστρεφόμενων γύρω από τη γη ουρανίων σωμάτων που προκαλεί καταστροφή για πολλά χρόνια,  από τις πυρκαγιές, των όντων πάνω στη γη….”.
Και παρακάτω ο Αιγύπτιος ιερέας λέει στο Σόλωνα (23B): ” Όσα λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, για τις δικές σας  παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια. Διότι εσείς ενθυμείσθε μόνο ένα κατακλυσμό της γης (σημείωση: τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα), ενώ έγιναν πολλοί πιο παλιά…..”


Όσα αναφέραμε δείχνουν το αρχέγονο ιστορικό βάθος των ελληνικών μύθων! Πρέπει δε να τονίσουμε ότι ο μύθος δεν είναι κατ’ ανάγκην παραμύθι αλλά οι αναφορές του έχουν έναν ενδεχόμενο ιστορικό πυρήνα! Ο μύθος συνήθως έχει δυο στόχους να διδάξει και να πληροφόρηση με κωδικοποιημένες εικόνες ή με υπερβολές και αλληγορίες όπως θα λέγαμε σήμερα. Το πόσες πληροφορίες έχουν χαθεί για το απώτατο παρελθόν των Ελλήνων και της μεσόγειου γενικότερα το δείχνει ο μύθος του Δευκαλίωνα . Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε!
«Έτσι έχει ο μύθος του Δευκαλίωνος. Αυτή η γενιά των ανθρώπων δεν είναι η πρώτη, αλλά της πρώτης εκείνης γενιάς οι άνθρωποι όλοι χάθηκαν, αυτοί δε γένος δεύτερο είναι του Δευκαλίωνος που το πλήθος της παντού αποίκησε. Περί δε εκείνων των (πρώτων) ανθρώπων αυτά μυθολογούνται, ότι μεγάλοι υβρισταί έγιναν και αθέμιτα έργα έπρατταν, ούτε όρκους τηρούσαν, ούτε ξένους φιλοξενούσαν, ούτε και ικέτες ανέχοντο, έτσι επήλθε σ’ αυτούς η μεγάλη συμφορά. Αυτή η ίδια η γη, πολύ ύδωρ ανέδυε, και βροχές μεγάλες έγιναν και οι ποταμοί τεραστίως διογκώθηκαν και η θάλασσα τόσο πολύ ανέβη, ώστε τα πάντα σκέπασε το νερό και έτσι χάθηκαν όλοι! Ο Δευκαλίων δε, ευσεβής και συνετός, μόνος των ανθρώπων απέμεινε για (να γεννήσει) την γενιά την δεύτερη. Η δε σωτηρία έτσι έγινε. Μεγάλη λάρνακα (κιβωτό) αυτός είχε και σ’ αυτήν επιβίβασε παιδιά[8] και γυναίκες. Κατέφθασαν δε και επιβιβάσθηκαν (στην κιβωτό επίσης) και χοίροι και ίπποι και λέοντες κατά γένη και όφεις και ακόμα όλα όσα την γη μοιράζονται, πάντα κατά ζεύγη. Ο δε (Δευκαλίων) τα δέχθηκε όλα, γιατί μεταξύ τους δεν εβλάπτοντο, διότι εκ Διός φιλία έγινε μεταξύ τους και σε μια λάρνακα πάντες έπλευσαν όσο το ύδωρ επικρατούσε. Αυτά ιστορούν οι Έλληνες περί Δευκαλίωνος» Λουκιανός «περί της συρίης θεού» 12.3 .
  


Ένας από τους σημαντικότερους μύθους της Ελληνικής Μυθολογίας διαδραματίζεται λοιπόν στην περιοχή μας χιλιάδες χρόνια πριν. Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα είναι η αρχαία Ελληνική εκδοχή του κατακλυσμού που αναφέρεται σε παραδόσεις πολλών αρχαίων πολιτισμών .
Κατά τον μύθο την εποχή που στη Φθία και τη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλη την γενιά των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένη, με εξαίρεση τον δίκαιο βασιλέα και την γυναίκα του την Πύρρα. Τότε ο Τιτάνας Προμηθέας, ο αδελφός του Άτλαντα, συμβούλεψε το γιο του τον Δευκαλίωνα, να κατασκευάσει μια κιβωτό για να σωθεί. Ο Δευκαλίων κατασκεύασε την κιβωτό και έβαλε μέσα τα απαραίτητα εφόδια. Όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα, κλείστηκε μέσα μαζί με τη γυναίκα του την Πύρρα, η οποία ήταν κόρη του Επιμηθέα (ο άλλος αδερφός του Άτλαντα) και της Πανδώρας. Ο Δίας έριξε πολλή βροχή χωρίς διακοπή. Το νερό γέμισε τα ποτάμια, αυτά φούσκωσαν, ξεχείλισαν και παρέσυραν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, αγαθά και ψυχές. Οι πεδιάδες έγιναν λίμνες και οι πολιτείες βούλιαξαν και χάθηκαν κάτω από τα νερά. Στο τέλος μόνο μερικές βουνοκορφές φαίνονταν πάνω σε μια απέραντη θάλασσα. Η κιβωτός με τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα έπλεε πάνω στα νερά εννιά μερόνυχτα. Ύστερα κάθισε στη κορφή του Παρνασσού ή όπως άλλοι έλεγαν, στην Όθρη ή στον Άθω ή στη Δωδώνη. Όταν η βροχή επιτέλους σταμάτησε και τα νερά αποτραβήχτηκαν, ο Δευκαλίων και η Πύρρα βγήκαν από την κιβωτό, και αφού ξαναπάτησαν τη γη , χωρίς να έχουν πάθει τίποτα, έκαναν θυσία στον Φύξιο Δία (προστάτη των φυγάδων) για  να τον ευχαριστήσουν για τη σωτηρία τους. Ο “θεός” δέχθηκε καλόκαρδα την προσφορά τους και έστειλε τον αγγελιοφόρο του Ερμή να τους πει να του ζητήσουν όποια χάρη θέλουν. Τότε ο Δευκαλίων και η Πύρρα ζήτησαν από το “θεό” ανθρώπους. Ο “θεός” δεν αρνήθηκε και σύμφωνα με τις οδηγίες του ο Δευκαλίων και η Πύρρα σκέπασαν τα πρόσωπά τους, προχωρούσαν, έπαιρναν λιθάρια από τη γη και τα έριχναν πίσω τους, χωρίς να γυρίσουν να κοιτάξουν. Όταν έπεφταν τα λιθάρια του Δευκαλίωνα, ή γη έβγαζε άντρες, όπου έπεφταν τα λιθάρια της Πύρρας η γη έβγαζε γυναίκες. Έτσι έγινε ένας νέος λαός από τα λιθάρια της γης, άσχετος με τους κατ’ αυτό απογόνους του Δευκαλίωνα και της Πύρρας.

Από τη μυθολογία συμπεραίνουμε ότι ο Δευκαλίωνας. σαν γιος του Προμηθέα, αδελφού του Άτλαντα ήταν απ’ ευθείας απόγονος των Τιτάνων και Ατλάντων. Πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν πλοίαρχος των Ατλάντων και όταν έγινε κατακλυσμός βρέθηκε με το πλοίο του στα χωρικά ύδατα της Θεσσαλίας και γλίτωσε με τη φαμελιά του και το πλήρωμα του πλοίου – κιβωτού. Την ιστορία του τη μυθοποίησαν και καταγράφηκε σαν μυθικό πρόσωπο! Κι’ όμως οι γραφές τον θέλουν πρώτο βασιλιά της Θεσσαλίας και γεννήτορα – πατέρα του Έλληνα, από τον οποίο πήρε το όνομα η Ελλάδα και οι Έλληνες. Ο Δευκαλίων, λοιπόν, και οι δικοί του ήταν οι μόνοι που γλίτωσαν από τον τρομερό κατακλυσμό, σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία. Αλλά σε πιο κατακλυσμό αναφέρεται η Ελληνική μυθολογία; Μήπως στο παγκόσμιο κατακλυσμό που σύμφωνα με τον Πλάτωνα έγινε γύρω στο 9600 π.Χ. και βυθίσθηκε η Ατλαντίδα μέσα σε μια μέρα και νύχτα; Η ημερομηνία αυτή επιβεβαιώνεται και από τις παραδόσεις άλλων αρχαίων λαών. Ή μήπως υπήρχε και άλλος κατακλυσμός μικρότερος, γύρω στο 7000 π.Χ. ή ακόμα και στο 5000 π.Χ, όπως πολλοί μελετητές παραδέχονται, στον οποίο βυθίσθηκε και το υπόλοιπο τμήμα της Ατλαντίδος που επέζησε; Αν ισχύει η δεύτερη εκδοχή τότε αυτό σημαίνει ότι η Ατλαντίδα δεν καταποντίστηκε στα γρήγορα αλλά σταδιακά, και σ’ αυτό το σημείο ο Πλάτων σφάλει.
Λάας σημαίνει πέτρες (εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε την λέξη ως συνθετικό στη λέξη λατομείο) και από το μύθο που περιγράψαμε, αυτοί που γεννήθηκαν από τις πέτρες είναι ο λαός.
Ο Δευκαλίων και η Πύρρα απόκτησαν και δικά τους παιδιά, τον Έλληνα, τον Αμφικτύονα, την Πρωτογένεια, την Μελανθώ, τη Θυία (ή Αιθυία) και την Πανδώρα. Ο πρωτότοκος γιος τους ο Έλλην έγινε γενάρχης των Ελλήνων.
Μια ερμηνεία του μύθου, που μπορούμε να δώσουμε με βάση τους παλαιογεωγραφικούς χάρτες, είναι ότι οι προϊστορικοί κάτοικοι της τότε πεδιάδας του Σπερχειού (περιοχή που βρίσκεται σήμερα κάτω από την θάλασσα) αναγκάστηκαν λόγω της συνεχούς ανόδου της στάθμης της θάλασσας, να κατοικήσουν σε ψηλότερες περιοχές και οροπέδια, όπως στο οροπέδιο της Όθρυς όπου υπήρχε νερό από την λίμνη Ξυνιάδα, καθώς και ποτάμια όπως ο Ενιπέας. Εκεί δίπλα στον Ενιπέα σύμφωνα με κάποιες περιγραφές τοποθετείται η πόλη «Ελλάς» που ίδρυσε ο ‘Ελλην.
Είναι αξιοσημείωτο ότι σύμφωνα με τους παλαιογεωγραφικούς τους χάρτες, στη θέση του Βόρειου Ευβοϊκού υπήρχε μια λίμνη, στις όχθες της οποίας, πολύ αργότερα ιδρύθηκε η σημερινή πόλη Λίμνη Ευβοίας και μάλιστα απέναντι από το βαθύτερο σημείο της λίμνης (προϊστορικοί συνοικισμοί έχουν βρεθεί στην περιοχή από το Α.Σάμσων).
 
 Ο Αμφικτύων, είπαν πως κυβέρνησε την Αθήνα μετά τον Κραναό. Ο ίδιος ο Δευκαλίων, λένε ότι έγινε ο βασιλιάς της Φθίας μιας περιοχής της Θεσσαλίας. Η Θεσσαλία αρχικά λεγόταν Πύρρα από το όνομα της βασίλισσας και γυναίκας του Δευκαλίωνα. Ο γενάρχης των Ελλήνων ο ‘Ελλην γέννησε με την Ορθηίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων.
 

 Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματα τους. Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ’ αυτόν. Ο Δώρος και οι άνθρωποι του που ονομάστηκαν Δωριείς, εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού.
 
 


Σίγουρα ο Κατακλυσμός που περιγράφεται στην Ελληνική μυθολογία είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Αντίστοιχοι κατακλυσμοί περιγράφονται στις μυθολογίες και άλλων αρχαίων λαών. Γνωστοί κατακλυσμοί αυτής της περιόδου θεωρούνται:
ο κατακλυσμός του Νώε, – ο κατακλυσμός του Σιουσούρντα και – ο κατακλυσμός του Ουτναπιστίμ στη Μεσοποταμία, ή ακόμη πιο μακριά ο κατακλυσμός του Βιρακότσα στη Νότια Αμερική.
Στη Σκανδιναυική μυθολογία ο κατακλυσμός περιγράφεται ως τήξη και υποχώρηση των πάγων, δηλαδή ως νίκη των «Νότιου βασιλείου» (δηλαδή του θερμού) στην μάχη με το «Βόρειο βασίλειο» (του ψύχους), το οποίο και καταδίωξε στον μακρινό βορρά κ.λπ.

ΔΑΡΔΑΝΟΣ – Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΑΡΔΑΝΟΥ

Στην Ελληνική μυθολογία, ο Δάρδανος ήταν γιος του Δία και της Ηλέκτρας, θυγατέρας του Άτλαντος, και ιδρυτής της πόλεως Δαρδάνου στο Όρος Ίδα της Τρωάδος.
Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς αναφέρει  ότι η πατρίδα του Δαρδάνου ήταν η Αρκαδία όπου ο Δάρδανος και ο μεγαλύτερος αδελφός του Ιασός (ή Ιασίων) κυβέρνησαν ως βασιλείς μετά τον Άτλαντα. Ο Δάρδανος παντρεύτηκε τη Χρυσή, θυγατέρα του γίγαντα Πάλλαντα, από την οποία απέκτησε δύο γιους: τον Ιδαίο και το Δείμα. Μετά από μία μεγάλη όμως πλημμύρα, οι επιζώντες, που ζούσαν στα βουνά που είχαν μετατραπεί σε νησιά, χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: η πρώτη παρέμεινε με το Δείμα βασιλιά ενώ η άλλη έφυγε μακριά, καταλήγοντας τελικά στο νησί Σαμοθράκη. Εκεί ο Ιασός (Ιασίων) κεραυνοβολήθηκε από τον Δία όταν ερωτεύθηκε την θεά Δήμητρα στην προσπάθειά του να συνευρεθεί μαζί της. Ο Δάρδανος και ο λαός του βρήκαν τη γη φτωχή και οι περισσότεροι από αυτούς εγκαταστάθηκαν στην Ασία.
Ωστόσο μια άλλη καταγραφή αναφέρεται από τον Βιργίλιο στην Αινειάδα, ότι ο Αινείας σε ένα όνειρό του μαθαίνει από τους προγονικούς Πενάτες ότι ο “Δάρδανος και ο Πατέρας Ιάσιος” και οι Πενάτες οι ίδιοι προήλθαν από την Εσπερία που αργότερα ονομάστηκε Ιταλία.
Άλλες καταγραφές δεν αναφέρουν ούτε την Αρκαδία ούτε την Εσπερία, αν και αναφέρονται σε πλημμύρα και μιλούν για τον απόπλου του Δαρδάνου από τη Σαμοθράκη στην Τρωάδα.
Όλες οι καταγραφές συμφωνούν ότι ο Δάρδανος ήλθε στην Τρωάδα από τη Σαμοθράκη και εκεί τον καλωσόρισε ο βασιλιάς Τεύκρος γιος του ποταμού Σκαμάνδρου και της νύμφης Ιδαίας από τον οποίον η μεν Χώρα ονομάζονταν Τευκρίς, οι δε κάτοικοι Τεύκροι. Ο Τεύκρος υποδέχθηκε τον Δάρδανο φιλόφρονα και έδωσε σ΄ αυτόν σύζυγο, την κόρη του Βάττεια ή Βατέα από την οποία και απέκτησε δυό γιους τον Ίλον, (κατ΄ άλλο μύθο τον Τρώα), και τον Εριχθόνιο. (Ο Διονύσιος αναφέρει ότι η Χρύση, πρώτη γυναίκα του Δαρδάνου, είχε πεθάνει.) Ο Δάρδανος, μετά τον θάνατο του πεθερού του, γενόμενος βασιλιάς ονόμασε την χώρα Δαρδανία κτίζοντας και νέα ομώνυμη πόλη.
Ο Δάρδανος θεωρείται ο εισηγητής στη χώρα του της λατρείας της θεάς Αθηνάς, της οποίας και κατασκεύασε δύο αγάλματα εκ των οποίων το ένα ήταν το Παλλάδιο, καθώς επίσης, και υπό του ανεψιού του Κορύβα, που τον είχε ακολουθήσει από την Σαμοθράκη, τα μυστήρια των Καβείρων. Εκ του Δαρδάνου όλοι οι απόγονοί του βασιλείς της περιοχής οναμάσθηκαν Δαρδανίδες. Πρώτος κληρονόμος της βασιλείας του ήταν ο γιος του ο Εριχθόνιος της Δαρδανίας.
Κατά τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα, ο Δάρδανος επίσης είχε ένα γιο που λεγόταν Ζάκυνθος από τη Βατέα και αυτός απετέλεσε τον πρώτο οικιστή του νησιού που αργότερα ονομάστηκε Ζάκυνθος. Το αρχαίο κάστρο της νήσου φέρει το όνομα Ψωφις,ισχυρής πόλης της Αρκαδίας,με πρώτο οικιστή τον Ερύμανθο που επίσης είναι πρόγονος του.
Ο Διονύσιος επίσης λέει ότι ο γιος του Δαρδάνου Ιδαίος έδωσε το όνομά του στα Ιδαία όρη, δηλαδή στο Όρος Ίδα, όπου ο Ιδαίος έκτισε ναό στη Μητέρα των Θεών (την Κυβέλη) και ίδρυσε μυστήρια και τελετές, που τηρούνταν ακόμη στη Φρυγία τα χρόνια του Διονύσου.
Κατ΄ άλλο επίσης μύθο ο Δάρδανος μετέβει στην Τροία από την Κρήτη και σε παραλλαγή αυτού ότι ο Τεύκρος μετέβει από την Κρήτη στη Τροία όπου διαδέχθηκε εκείνος τον Δάρδανο στη βασιλεία της Τροίας.
Σύμφωνα με τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα, λοιπόν ο Δάρδανος έφυγε από την Αρκαδία για να ιδρύσει μία αποικία στο βορειοανατολικό Αιγαίο Πέλαγος. Όταν άρχισε ο κατακλυσμός του Δαρδάνου, το έδαφος πλημμύρισε και το βουνό στο οποίο κατέφυγε μαζί με την οικογένεια του για να επιβιώσει, δημιούργησε το νησί της Σαμοθράκης. Μετά το τέλος της πλημμύρας έφυγε από τη Σαμοθράκη και πήγε στη Μικρά Ασία. Φοβούμενος μία νέα πλημμύρα δεν έχτισε κάποια πόλη, αλλά περιφερόταν για τα επόμενο πενήντα χρόνια. Ο εγγονός του, ο Τρως, τελικά έχτισε μία πόλη, την Τροία ή οποία πήρε και το όνομα του
Για τον κατακλυσμό αυτό γνωρίζουμε ότι συνέβη μεγάλη πλημμύρα και σκέπασε τις πεδιάδες της Αρκαδίας και τα όρη δεν ήσαν ικανά να θρέψουν τους κατοίκους. Έτσι έμεινε εκεί μόνον ο Δίμας με μέρος των κατοίκων.
Ο Δάρδανος και Ιασίων με τους υπόλοιπους Αρκάδες πέρασαν στην Σαμοθράκη και έκτισαν ναό προς τους Θεούς. Επειδή δε η Σαμοθράκη δεν ήταν ικανή να τους θρέψει, διότι ήταν σχετικά άγονη, έμεινε εκεί μόνον ο Ιασίων με μερικούς άλλους, ο δε Δάρδανος πέρασε με τους υπολοίπους στην Ασία. Με αυτό συμφωνούν και οι γενεές, διότι ο Δάρδανος ήταν μίαν γενεά μεταγενέστερη του Πάλλαντος. Από το γένος του Δαρδάνου ως την γενεά του Έκτορος μεσολαβούν επτά γενεές. Άρα ο Δάρδανος πήγε πολύ προ του Τρωικού Πολέμου στην Ασία και είναι προπάτωρ των Τρώων, οι οποίοι ήσαν επίσης Έλληνες,. Ο Κατακλυσμός του Δαρδάνου συνέβη το 9.000 περίπου χρόνια Π. Ε
Σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, ο κατακλυσμός του Δάρδανου ήταν ο παλιότερος από όλους. Ο Διόδωρος μεταφέρει μια παράδοση των κατοίκων της Σαμοθράκης (έζησε τον 1ο μ.χ. αιώνα),  ενώ ο Δάρδανος ήταν μυθικός βασιλιάς της Αρκαδίας, που έζησε στα χρόνια μετά τον κατακλυσμό. Ο Διόδωρος δίνει μια περιγραφή του φαινομένου και συγκεκριμένα αναφέρει ότι τα νερά ήρθαν από του Εύξεινο Πόντο, υπερχειλίζοντας αρχικά τις Κυάνεες Πέτρες (Βόσπορος), προς την Προποντίδα και στη συνέχεια προς το βορειοανατολικό Αιγαίο.
Οι περιγραφές του κατακλυσμού στην Σαμοθράκη έχουν πράγματι εξαιρετικό ενδιαφέρον: «Τώρα θα σας διηγηθώ την ιστορία των νησιών του Αιγαίου αρχίζοντας από  την Σαμοθράκη… Το νησί κατοικούσαν αυτόχθονες… λένε ότι στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Σαόννησος… Οι Σαμόθρακες διηγούνται ότι πριν από τους κατακλυσμούς που έγιναν σε άλλους λαούς συνέβη εκεί ένας άλλος μεγάλος κατακλυσμός στην διάρκεια του οποίου άνοιξε το στενό στις «Κυανές πέτρες» (οι μυθικές συμπληγάδες) και στην συνέχεια (άνοιξε) ο Ελλήσποντος. Γιατί η θάλασσα του Εύξεινου πόντου ήταν πρώτα λίμνη και φούσκωσε σε τέτοιο σημείο που από   την πίεση του ρεύματος ξεχύθηκαν με ορμή τα νερά στον Ελλήσποντο και κατέκλυσαν μεγάλο μέρος από  τα Ασιατικά παράλια και όχι και λίγη πεδινή έκταση της Σαμοθράκης μετατράπηκε σε θάλασσα. Και γι’; αυτόν τον λόγο στα μεταγενέστερα χρόνια μερικοί ψαράδες ανασύρουν με τα δίχτυα τους λίθινα κιονόκρανα, γιατί ακόμα και πόλεις κατακλύστηκαν απ’; τα νερά. Κι’ όσοι γλίτωσαν απ’ τον κατακλυσμό κατέφυγαν στα ψηλότερα μέρη του νησιού. Αλλά καθώς η θάλασσα ανέβαινε ολοένα και ψηλότερα, ευχήθηκαν στους θεούς του τόπου κι’; όταν σώθηκαν σε ανάμνηση του γεγονότος ύψωσαν πέτρινα σύνορα γύρω-γύρω απ’; το νησί κι’; έκτισαν βωμούς. Είναι φανερό λοιπόν ότι η Σαμοθράκη ήταν κατοικημένη πριν απ? τον κατακλυσμό» Διόδωρος Σικελιώτης ιστορική βιβλιοθήκη 5.47
Τα αποτελέσματα της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας (από το Πανεπιστήμιο Columbia των Η.Π.Α.) επιβεβαιώνουν την διήγηση.
Ο καθηγητής Γεωλογίας του πανεπιστημίου Αθηνών Ηλίας Μαριολάκος, έδειξε ότι αυτός κατακλυσμός, μπορεί να έχει συμβεί μόνο στο χρονικό διάστημα από 12.500 έως 14.500 χρόνια πριν από σήμερα.. Αυτό προκύπτει από τα χαρακτηριστικά των φυσικογεωγραφικών συστημάτων της περιοχής, σε συνδυασμό με τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε, και με το πώς αυτές μεταβλήθηκαν.
Πριν 18.000 χρόνια υπήρχαν παγετώνες στο βόρειο ημισφαίριο της γης και η στάθμη της θάλασσας ήταν πολύ χαμηλότερα σε σχέση με τη σημερινή (125 έως 150 μέτρα χαμηλότερα). Τεράστιες ποσότητες νερού ήταν δεσμευμένες σε μορφή πάγου, σε παγετώνες ύψους 3 χιλιομέτρων. Πριν 18.000 χρόνια, όταν άρχισαν να λιώνουν οι πάγοι, ο Εύξεινος Πόντος, η Προποντίδα και το βορειοανατολικό Αιγαίο δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους, επειδή οι σημερινοί θαλάσσιοι δίαυλοι του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων (Ελλήσποντος) ήταν τότε ξηρά.
Τα μεγάλα ποτάμια της ΒΑ Ευρώπης και της δυτικής Ασίας, που εκβάλουν στον Εύξεινο Πόντο, τον τροφοδότησαν με το νερό των πάγων που έλιωναν στο βορρά, η στάθμη της θάλασσας στον Εύξεινο Πόντο (που ήταν τότε μια κλειστή λεκάνη με γλυκό νερό), ανέβηκε γρηγορότερα από την αντίστοιχη της παγκόσμιας θάλασσας, υπερχείλισε τον Βόσπορο και από την Προποντίδα μέσω των Δαρδανελίων έφθασε στο ΒΑ Αιγαίο.
Το ερώτημα είναι πως τα γνώριζε όλα αυτά ο Διόδωρος; Το πιθανότερο είναι ότι το φαινόμενο του κατακλυσμού έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση στους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, ώστε διατηρήθηκε η ανάμνησή του στην προφορική τους παράδοση (μύθο) για πάνω από δέκα χιλιάδες χρόνια!

Στην εικόνα πάνω δεξιά φαίνεται η κατάσταση που επικρατούσε στην παγωμένη Ευρώπη πριν 18000 χρόνια: η καμπύλη ε’-ε’ οριοθετεί τις περιοχές που ήταν καλυμμένες από τους παγετώνες, η Β-Β αντιστοιχεί στο τότε όριο δενδρώδους βλάστησης ενώ η Α-Α αντιστοιχεί στο σημερινό όριο των μόνιμα παγωμένων εδαφών.

 

Στις εικόνες με την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, βλέπουμε την Νήσο Δήλο, ενωμένη με τα γειτονικά της νησιά. Η λέξη Δήλος σημαίνει αυτή «που φανερώνεται». Στη μυθολογία η Δήλος είναι το νησί που γέννησε η Λητώ τον Απόλλωνα. Βέβαια Δήλος μπορεί να σημαίνει και το γεγονός ότι ξεχώρισε από την γειτονική ξηρά λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας.

Με τον τρόπο αυτό συνδέονται οι μυθολογικές περιγραφές με τις φυσικο­γεωλογικές μεταβολές που συνέβησαν στο πρόσφατο γεωλογικό παρελθόν.

ΩΓΥΓΟΣ – Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΩΓΥΓΟΥ

Σε πολλά αρχαία κείμενα λέγεται πως η Ωγύγια πλημμύρα κάλυψε ολόκληρο τον κόσμο, και ήταν τόσο καταστροφική που άφησε την Αττική χωρίς βασιλιά μέχρι την εποχή του Κέκροπα 
Ο Ωγύγος ή Ωγύγης, ήταν κατά την Ελληνική Μυθολογία, ένας από τους αρχέγονους ηγέτες στην Αρχαία Ελλάδα. ιδιαίτερα στην Βοιωτία. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη πιστεύεται ότι ήταν ο πρώτος αυτόχθονας βασιλιάς της Αττικής. Η ετοιμολογία και η έννοια του ονόματος (από το επίθετο Ωγύγιος) σημαίνει, αρχέγονος, πρωταρχικός, πολύ αρχαίος. Είναι δε  ιδιαίτερα γνωστός ως βασιλιάς των Εκτενών, κατά τον Παυσανία Εκτένες ή Εκτήνες ,των αυτοχθόνων (προκατακλυσμιαίων) και πρώτων κατοίκων της Βοιωτίας. Ίδρυσε την πόλη Ωγυγία (η μετέπειτα Θήβα) και έγινε ο πρώτος βασιλιάς της. Αρκετοί αρχαίοι Έλληνες ποιητές αναφέρονται στους Θηβαίους ως «Ὠγυγίδαι».
Το όνομα του χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να τονίσει οτιδήποτε το “παμπάλαιο”, πριν τον πρώτο κατακλυσμό που συνέβη κατά την βασιλεία του. Ο πρώτος Κατακλυσμός επειδή συνέβη βασιλεύοντος του Ωγύγου γι’ αυτό πήρε και το όνομα του. Τότε πλημμύρισε η Αττική και οι κάτοικοι της, άλλοι μεν πνίγηκαν και άλλοι – όσοι πρόλαβαν – την εγκατέλειψαν. Οι άνθρωποι που επέζησαν λέγεται πως μετοίκησαν στην Αίγυπτο, της οποίας το πρώτο όνομα ήταν επίσης “Ωγυγία”, όπως της Αττικής και της Βοιωτίας.

Τούτο συνέβη επειδή ο Κηφισός ποταμός πλημμύρισε και έπνιξε την Αττική και την Βοιωτία [Παυσ. Βοιωτικά Ε’ 1 και Η’, Σχόλ. Απόλλων. Γ’1177 κ.α.] Λένε δε ότι τότε φάνηκε σημείο παράξενο στο δίσκο της Αφροδίτης, επειδή μεταβλήθηκε και η διάμετρος και το σχήμα και το χρώμα και η τροχιά της. Ο Freret νομίζει ότι το παράδοξο ουράνιο σώμα ήταν κάποιος κομήτης και όχι η Αφροδίτη, και μάλιστα στην διατριβή του τεκμηριώνει ότι ήταν εκείνος ο κομήτης που φάνηκε και το 1680 {Κάστωρ παρ’ Αυγουστίν. Πολ. Θ’ . θ’ Ιη’. Ή Υπομνήματ. Ακαδ.τόμ. Ι’ σελ. 357} και υποθέτουν ότι αυτός ο κομήτης πέρασε πολύ κοντά στη Γη, ή ότι μέρη τούτου χτύπησαν τη Γη και δημιούργησαν πελώριο παλιρροϊκό κύμα, το οποίο προξένησε ασύλληπτη καταστροφή. Πιθανολογούν δε ότι εξ αιτίας αυτής της φυσικής καταστροφής εξαφανίστηκε ο Προκατακλυσμιαίος Αιγιακός Πολιτισμός. Ο Κατακλυσμός του Ωγύγου χρονολογείται την Ογδόη Εποχή, δηλαδή πριν 25.000 περίπου χρόνια (25.000 χρόνια Προ Εποχής).
Σύμφωνα με την Ελληνική Παράδοση ο κατακλυσμός του Ωγύγου έγινε όταν κυβερνήτης στο Αργος ήταν ο Φορωνέας, γιός του Ινάχου.
Ο Παυσανίας στα “Κορινθιακά” λέει ότι ο Φορωνέας θεωρείτο ως ένας εκ των προ-προϊστορικών Ελλήνων  ο οποίος συγκέντρωσε τους ανθρώπους σε κοινότητες ενώ μέχρι τότε έκαναν ημιάγρια ζωή.
[…]λέγεται δὲ καὶ ὧδε λόγος: Φορωνέα ἐν τῇ γῇ ταύτῃ γενέσθαι πρῶτον, Ἴναχον δὲ οὐκ ἄνδρα ἀλλὰ τὸν ποταμὸν πατέρα εἶναι Φορωνεῖ: τοῦτον δὲ Ποσειδῶνι καὶ Ἥρᾳ δικάσαι περὶ τῆς χώρας, σὺν δὲ αὐτῷ Κηφισόν τε καὶ Ἀστερίωνα [καὶ τὸν Ἴναχον] ποταμόν: κρινάντων δὲ Ἥρας εἶναι τὴν γῆν, οὕτω σφίσιν ἀφανίσαι τὸ ὕδωρ Ποσειδῶνα. καὶ διὰ τοῦτο οὔτε Ἴναχος ὕδωρ οὔτε ἄλλος παρέχεται τῶν εἰρημένων ποταμῶν ὅτι μὴ ὕσαντος τοῦ θεοῦ: θέρους δὲ αὖά σφισίν ἐστι τὰ ῥεύματα πλὴν τῶν ἐν Λέρνῃ. Φορωνεὺς δὲ ὁ Ἰνάχου τοὺς ἀνθρώπους συνήγαγε πρῶτον ἐς κοινόν, σποράδας τέως καὶ ἐφ’ ἑαυτῶν ἑκάστοτε οἰκοῦντας: καὶ τὸ χωρίον ἐς ὃ πρῶτον ἠθροίσθησαν ἄστυ ὠνομάσθη Φορωνικόν. – Ελλάδος περιήγησις / Κορινθιακά.
Οι πληροφορίες που έχουν διασωθεί σχετικά με τον Ώγυγο και τον Φορωνέα προέρχονται από το Μυκηναϊκό Έπος “Φορωνίς” -το αρχαιότερο Ελληνικό Έπος- το οποίο δυστυχώς, δεν διεσώθη.
Ωγυγία ονομάζεται και η μυθική νήσος της Καλυψούς, οπότε έχουμε 3 μεγάλες περιοχές με το ίδιο όνομα! (Αίγυπτος, Αττική + Βοιωτία και νήσος της Καλυψούς)…
Σύμφωνα με τους ίδιους μύθους ο Ωγυγος ή Ωγύγης, ήταν ο θεμελιωτής των Αιγυπτιακών Θηβών ενώ αργότερα, ο Κάδμος προς τιμήν του ονόμασε τις πύλες των Ελληνικών Θηβών, Ογυγίας πύλας, και η Θήβα πήρε την επονομασία Ωγύγιαι.
[…] ἐξ Ἀκραιφνίου δὲ ἰόντι εὐθεῖαν ἐπὶ λίμνην τὴν Κηφισίδα–οἱ δὲ Κωπαί̈δα ὀνομάζουσι τὴν αὐτήν– πεδίον καλούμενόν ἐστιν Ἀθαμάντιον: οἰκῆσαι δὲ Ἀθάμαντα ἐν αὐτῷ φασιν. ἐς δὲ τὴν λίμνην ὅ τε ποταμὸς ὁ Κηφισὸς ἐκδίδωσιν ἀρχόμενος ἐκ Λιλαίας τῆς Φωκέων καὶ διαπλεύσαντί εἰσι Κῶπαι. κεῖνται δὲ αἱ Κῶπαι πόλισμα ἐπὶ τῇ λίμνῃ, τούτου δὲ καὶ Ὅμηρος ἐποιήσατο ἐν καταλόγῳ μνήμην: ἐνταῦθα Δήμητρος καὶ Διονύσου καὶ Σαράπιδός ἐστιν ἱερά. [2] λέγουσι δὲ οἱ Βοιωτοὶ καὶ πολίσματα ἄλλα πρὸς τῇ λίμνῃ ποτὲ Ἀθήνας καὶ Ἐλευσῖνα οἰκεῖσθαι, καὶ ὡς ὥρᾳ χειμῶνος ἐπικλύσασα ἠφάνισεν αὐτὰ ἡ λίμνη. οἱ μὲν δὴ ἰχθῦς οἱ ἐν τῇ Κηφισίδι οὐδέν τι διάφορον ἐς ἄλλους ἰχθῦς τοὺς λιμναίους ἔχουσιν: αἱ δὲ ἐγχέλεις αὐτόθι καὶ μεγέθει μέγισται καὶ ἐσθίειν εἰσὶν ἥδισται. Παυσανίας – Βοιωτικά
Ο Κατακλυσμός του Ωγύγου συνέβη κατά το 37ον έτος της βασιλείας του Ωγύγου .
Ο Ώγυγιος και πρώτος κατακλυσμός ” ο  οποίος συνέβη γύρω στο 15.000 π.Χ.-10.000 π.Χ.. Αρχαιολόγοι και γεωλόγοι αδυνατούν να ρίξουν φως και οι υποθέσεις των προγόνων (εκτείνονται από το 9500 π.χ. έως το 1796 π.χ.) δεν βοηθούν ιδιαίτερα στον χρονικό εντοπισμό του φαινομένου. Οι Ορφικοί σύγχρονοί μας υποστηρίζουν ότι ο κατακλυσμός έγινε το 11835 π.χ. βάσει αστρονομικών εξισώσεων οι οποίες προκύπτουν από τον Απολλώνιο ύμνο (στ.21). αυτός ο στίχος γράφει “μίξας χειμώνος θέρεός τ’ ίσον αμφοτέροισιν”,Ο Κατακλυσμός αυτός δημιούργησε τέτοια καταστροφή ώστε άφησε ένα μεγάλο ιστορικό κενό 189 ετών, μέχρι του Κέκροπος, ο οποίος εβασίλευσε πολύ βραδύτερον. Στην μετακατακλυσμική εποχή αγνοείται τι συνέβη στην Αττική.
Ο Ωγύγος είχε γυναίκα την Θήβην θυγατέρα του Διός και εγέννησεν εξ αυτής τον Ελευσίνα και τις Πραξιδίκες. Μερικοί λέγουν και κάποιον Κάδμον, προς λύπην των φοινικιστών που τον θέλουν να κατάγεται από τους Γεφυραίους Φοίνικες, ενώ σε κάθε περίπτωση ήτο αναμφισβήτητα Ελλην . Πολύ πιθανόν ο Ωγύγος να ήτο και βασιλεύς της Βοιωτίας[Ευσελ. Χρονικ. Θεόφιλ. Εν Αυτολυκ.Γ’ 399]
Ο Ελευσίν έκτισε την Ελευσίνα και έμεινε εκεί μετά τον κατακλυσμό. Όμως υπήρχε και άλλη κωμόπολη με το όνομα Ελευσίνα και Αθήναι στην Βοιωτία, πλησίον της Κωπαίδος λίμνης, τις οποίες έπνιξε η λίμνη όταν συνέβη μεγάλη πλημμύρα επί βασιλείας του Κέκροπος. Ο Πλάτων στους Νόμους του, υπολογίζει πως η πλημμύρα συνέβη 10.000 χρόνια πριν από την εποχή του. Επίσης, στον Κριτία, περιγράφει την πλημμύρα ως “την μεγαλύτερη όλων”. Διαφορετικές χρονολογίες έχουν προταθεί για τον κατακλυσμό, μερικές είναι: 2.136 π.Χ. (Βάρρων) και 1.796 π.Χ (Αφρικανός).