Ο Παναγιώτης γεννηθηκε το 1934.
Ήταν το τρίτο παιδί αγόρι και αυτό ,μετά τον Νίκο και τον Βασίλη,μιας μεσοαστικής οικογενειας στο Αιγάλεω.
Ο πατέρας Μιχάλης(το όνομα όταν το βαφτίσανε ηταν Μικέλι-τον βαπτισε ενας Ιταλός στις αρχές του 20ου αιώνα,καπου στην Γαστούνη οπου είχαν μετακομίσει οι γονείς του μετά τον διωγμό τους απο το βουνό των Αρκάδων,οπου οι πρόγονοί του ειχαν εδραιωθεί για αιώνες,χιλιέτηριδες) και η μητέρα του Παγώνα εδωσαν όλη τους την Αγάπη στον μικρούλη τρίτο γιό τους.
Ο πατέρας αστυφύλακας στην περιοχή του Αιγάλεω,σεβαστός και υπόδειγμα συζηγου στον μεσοπόλεμο.
Στην φωτογραφία,που τραβηχτηκε λιγους μήνες πριν σημανουν οι σειρηνες τον Ελληνο-Ιταλικο πόλεμο ,βλέπουμε τον μικρό Παναγιωτη αριστερά χαμογελαστό ετοιμο να κατακτήσει το σχολείο που ξεκιναγε σε λίγες μέρες,Α Δημοτικού.
Οι σειρηνες ήχησαν στις 28 Οκτώβρη 1940,ο πατερας την ανοιξη του 1941 χανει την δουλειά του,δυσκολες μερες για την οικογένεια του,ξεκινά ο αδυσώπητος χειμώνας του '41 στην Αθήνα.
Ο μικρος Παναγιώτης απο μικρος του άρεσε το ποδόσφαιρο,λατρευε την τοπική ομάδα του Αιγάλεω και κάθε απογευμα επαιρνε την μπάλα που του είχε φτιάξει η μητέρα του απο κουλουριασμένα πανάκια και ετρεχε σαν τον άνεμο στις γειτονιές της Προυσσης να κλωτσήσει την μπαλίτσα του με τους φίλους του και τα αδέρφια του,να γίνει κάποια μερα ποδοσφαιριστης.
Η πεινα και το λιγοστο φαγητο ομως του χειμώνα του 1941 τον αδυνατισε πολύ και τον κερδίζανε οι μεγαλύτεροι στο ποδόσφαιρο.Δεν το εβαλε κατω ομως και συνέχιζε να τρεχει πιο γρηγορα απο τους μεγαλύτερους του φίλους
Το φαγητό λιγοστευε κιάλλο.
Ηρθε το καλοκαίρι του 1941 και καποιοι φίλοι του επαψαν να παιζουν στις γειτονιες μπάλα.
Οι Γερμανοί απαγόρευαν την κυκλοφορία μολις εδυε ο Ήλιος και ετσι μολις τελειωνε το μαθημα στο σχολείο ο μικρος Παναγιώτης επαιρνε την μπάλα μεσημεριάτικα και την κλώτσαγε στον δρόμο τρέχοντας.Πεινούσε και τον εκανε να ξεχνά την πείνα του.
Αύγουστος 1941.Ζέστη αφόρητη.Οι Γερμανοι έκανα λιγότερες περιπολίες στους δρόμους.
Ενα γερμανικο φορτηγό στριβει απο την Ιερά Οδο στην Προύσσης με κατευθηνση την παλαια Καβάλας,οπου στριβει απότομα σε αυτήν και σκάει το πισω λαστιχο του τζιπ που μετέφερε ψωμιά για τον γερμανικο φυλάκιο που είχαν στην Θηβών.Το όχημα ακινητοποιείται.Ο οδηγος και ο συνοδηγος του βγαινουν εξω και ξεκινούν να αλλαξουν το λαστιχο που έσκασε με την ρεζερβα που είχαν.
Ο μικρός Παναγιώτης άκουσε το φρενάρισμα του τζίπ-φορτηγού και ετρεξε περιεργος κρατώντας στην μασχάλη του την πάνινη φτιαχτή του μπάλα.Εκατσε κοντά στους στρατιώτες γερμανους που άλλαζαν το λαστιχο.Ηταν μεσημέρι και πείναγε πολύ..παρατηρουσε τον ιδρώτα απο τα μέτωπα των στρατιωτων και εσφιγγε την μπαλα περισσότερο.Ηταν πολυτιμη για εκείνον.Ο πατέρας του δεν του είχε αγορασει κανονική μπαλα.Δεν είχε λεφτα ελεγε για αηδίες.
Ξαφνου ο μικρός Παναγιώτης αφηνει την μπαλα κάτω και με μια αστραπιαία κινηση απλώνει το χέράκι του στο πισω μερος του φορτηγου απο την άλλη μερια που δεν τον εβλεπαν οι γερμανοί,αρπαζει μια μπομπότα που εξείχε(ηταν μια μακριά φραντζόλαπιθανόν απο το αποτομο φρεναρισμα επεσε πανω στην πόρτα της καρότσας του φορτηγού) και αρχιζει να τρέχει σαν τον άνεμο.Δεν τον νοιάζει που αφησε την πολύτιμη μπαλα πίσω.Η πείνα είχε νικησει τους ενδοιασμούς του.Ετρεχε οσο πιο γρήγορα μπορούσε.Κοιταξε μια στιγμη πίσω του,αν τον ακολουθουσαν οι γερμανοι που άλλαζαν το λαστιχο.Οχι δεν τον είδαν καν..Μπορει και να μην τον άκουσαν ,ετρεχε ξυπόλυτος.Αρχίζει να ελλατώνει ταχυτητα,...ειχε ηδη φτασει στην πειοχή του Ελαιώνα περνωντας την γέφυρα του Κιφισσού απο την τρεχάλα του.
Ξάφνου ενας μοτοσυκλέτιστης ,το έβλεπε που έτρεχε απο την αλλη πλευρα της κοιτης του ποταμού και τον πλησιαε αναγκαζοντας τον να σταματήσει.Ο γερμανος στρατιώτης του φώναζε "Αλτ,αλτ"
ΦΟβηθηκε οτι τον βρηκανε ,ο παναγιωτης σταματησε διπλα σε μια ελια του δρόμου της Ιεράς οδου επεσε κάτω ,αγκαλλιαζοντας το πιο πολύτιμο αντικειμενο που ειχε στα χεράκια του .
Ο γερμανος στρατιωτης σταματησε διπλα του,κατεβηκε απο την μοτοσυκλέτα ,ουρλιαζοντας και του δίνει μια κλωτσια στα πλευρά του Παναγιώτη.
Ο Παναγιώτης εβαλε τα κλάμματα,οχι γιατί πονεσε απο την κλωτσιά της μπότας του γερμανου,αλλα γιατι είχε δει οτι ο στρατιωτης ειχε οπλο και τα όπλα οταν πυροβολουν οι ανθρωποι πεφτουν κάτω πεθαμένοι,δεν σαλέυουν ,δεν ζούν.Με την παιδική φωνουλα του φωναζε "βοήθεια,μπαμπά,βοήθεια,Βασίλη,Νίκο'
Ο γερμανός στρατιωτης κατεβαζει το οπλο του το αφήνει κατω,ακουμπαει στο κεφαλι τον παναγιώτη να γυρισει να τον κοιτάξεικαι βαζει το χερι του στην μπροστινη τσεπη του στρατιωτικου μπουφάν του βγαζοντας κατι που ο παναγιωτης δεν το είχε ξαναδει.Κατι του ελεγε ο Γερμανος,αλλα δεν καταλαβαινε.Η μπομποτα ειχε γεμισει και χωματα στην ακρη.Αυτο που εβγαλε ο γερμανος απο την τσέπη του ηταν μια σοκολάτα.
Με νοήματα του εδειξε οτι του την χαριζε..Μια σοκολατα στην αγκαλια του ο παναγιώτης και μια μπομπότα.Σταματησε να κλαιει ,σκούπισε τα δακρυα του με το ενα χερι,ειδε τον γερμανο να του χαμογελαει και να του δειχνει να φύγει."Ράους " του ειπε χαμογελώντας.
Ο Παναγιωτης σηκωθηκε και αρχισε να περπατα για το σπιτι του.Γυρναγε που και που κοιτωντας πισω του τον γερμανο στρατιώτη που ξανακαβαλησε την μηχανη και εφυγε προς αντιθετη κατευθηνση.
Ο Παναγιωτης εφτασε στο σπιτι του,το φορτηγο ειχε ηδη φυγει απο την γειτονια του.
Εδειξε τα λαφυρα του στους γονεις του που ανησυχοι τον ρωτησαν που ητανε και τι εγινε .
Πολλα παιδια στην Αθήνα της κατοχη ςαπο τους Γερμανους οι λεγόμενοι σαλταδόροι ,ορμαγαν εν γνωση τους στα καμιονια που μετεφεραν ψωμι για τους στρατιώτες ,ρισκαριζαν την ζωή τους για μια μπομποτα,μια κουραμάνα,μια κονσέρβα.
Ηταν οι μικροί αφανείς ηρωες
Ηρως και ο Παναγιώτης
Πεθανε τον Σεπτέμβρη του 2011
Ποτέ δεν ξέχασε να λεει χαμογελώντας "Ράους-ράους" οταν εβλεπε τους γύρω του να πηγαίνουν αργα σχηματίζοντας ουρές
Μια πραγματική Ιστορία αφιερωμένη σε ολους όσους μεγάλωσαν και φοβούνται
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
