ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΥΓΙΑΚΗΣ
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΣΤΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ(ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΪΚΗ).
ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΑΘΛΗΤΗΣ ΜΕ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗ ,ΠΟΥ
ΜΕ ΦΥΣΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΕΝΟΣ ΧΡΥΣΟΥ
ΜΕΤΑΛΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ 1980 ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ.
Γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1952 στο Ρέθυμνο.
Σε μικρή ηλικία αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδος στην κατηγορία 52 κιλών.
Συνολικά έχει κατακτήσει 6 Πανελλήνια Πρωταθλήματα. Πήρε μέρος σε
τέσσερις Ολυμπιάδες (1972- Μόναχο, 1976-Μόντρεαλ, 1980-Μόσχα, 1984-Λος
Άντζελες). Ωστόσο η μοναδική του διάκριση σε ολυμπιακό επίπεδο ήταν το
1980, στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Μόσχα, όπου κατέκτησε το χρυσό στην
κατηγορία 62 κιλών της ελληνορωμαϊκής πάλης και έγινε ο πρώτος Έλληνας
αθλητής που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στο άθλημα αυτό. Στην ίδια
διοργάνωση, ο Γιώργος Χατζηιωαννίδης κατέκτησε το χάλκινο στην ελευθέρα
πάλη.
- Πανελλήνια Πρωταθλήματα: 1ος (1974, 1975, 1976, 1978, 1979)
- Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα: 1ος (1979), 2ος (1972, 1975)
- Παγκόσμια Πρωταθλήματα: 2ος (1983), 4ος (1974, 1979), 5ος (1978)
- Ολυμπιακοί Αγώνες: 1ος (1980)
- Μεσογειακοί Αγώνες: 1ος (1983) 2ος(1975, 1979)
Ο Μυγιάκης που πήρε το πρώτο του χρυσό
μετάλλιο σε ηλικία μόλις 18 χρονών στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα του 1970,
ήταν ακόμη 7ος στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1972 (20 χρονών) και του
1976। Συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1984 αλλά έσπασε το
δάχτυλό του και δεν μπόρεσε να διακριθεί। Το μεγαλύτερο εμπόδιο του
Μυγιάκη προς το χρυσό μετάλλιο στη Μόσχα ήταν ο Σοβιετικός Μπόρις
Κραμορένκο με καταγωγή από το Τουρκμενιστάν. Ο Μυγιάκης τον αντιμετώπισε
στον ημιτελικό σε ένα κλειστό στάδιο το οποίο είχε γεμίσει ασφυκτικά
και ενθάρρυνε φυσικά με χειροκροτήματα και φωνές τον αντίπαλό του. “Ήταν
πιο ψηλός από μένα και δύο φορές είχα χάσει 3-2 σε ισάριθμα παγκόσμια
πρωταθλήματα. Το προηγούμενο βράδυ του αγώνα είχα μείνει άυπνος από την
αγωνία και το άγχος, αφού ήξερα πως αν τον κέρδιζα θα είχα εξασφαλίσει
ένα μετάλλιο” λέει ο Μυγιάκης που γύρισε τη μνήμη του πολλά χρόνια πίσω
σε ένα συγκλονιστικό και κρίσιμο αγώνα της καριέρας του τον οποίο
κέρδισε με 6-3 στα σημεία και αποθεώθηκε από τους φιλάθλους που
αναγνώρισαν την ανωτερότητά του. Στον τελικό των 62κ. ο Μυγιάκης
αντιμετώπισε τον Ούγγρο Ιστβαν Τοτ, μία ώρα μετά τον αγώνα με τον
Κραμορένκο. “Με περίμενε ξεκούραστος, αλλά πλέον η ψυχολογία μου ήταν
διαφορετική. Τον κέρδιζα πάντα από το 1976 και πίστευα ότι το ίδιο θα
γινόταν και σε αυτόν τον αγώνα.
Ο Ούγγρος, εκτός από ξεκούραστος, προηγείτο με μισό βαθμό ποινής από αυτούς που μάζευαν συνολικά οι παλαιστές και τον εξυπηρετούσε να τελειώσει ο αγώνας με ντισκαλιφιέ και για τους δύο, αφού έτσι θα κέρδιζε στη συνολική βαθμολογία”. Ο Τοτ παίζοντας συντηρητικά προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο όμως, 33 δευτερόλεπτα πριν το τέλος και ενώ ο αγώνας ήταν 1-1 και 2-2 στις παρατηρήσεις δέχθηκε και τρίτη παρατήρηση. Λίγη ώρα αργότερα το χρυσό μετάλλιο κρεμόταν στο λαιμό του Μυγιάκη που το πανηγύρισε κάνοντας το γύρο του θριάμβου στους ώμους του προπονητή του και Ολυμπιονίκη Πέτρου Γαλακτόπουλου. “Μετά τον αγώνα μαζί με τον Πέτρο γιορτάσαμε αυτό το μετάλλιο πίνοντας βότκα και κρασιά μέχρι που μεθύσαμε. Την άλλη μέρα βγήκαμε βόλτα στη Μόσχα και οι φίλαθλοι πάλι με αποθέωσαν. Πολλοί που με αναγνώρισαν μου ζήτησαν αυτόγραφα και βγήκαν φωτογραφίες μαζί μου”. Στην πορεία του προς το χρυσό μετάλλιο ο Μυγιάκης εκτός από τους Κραμορένκο και Τοτ αντιμετώπισε ακόμη τον Πολωνό Κάζιμιερς Λίπιεν (δύο φορές Ολυμπιονίκης) τον οποίο κέρδισε με 4-2 στα σημεία, τον Αφγανό Αλμπάρ με παρατηρήσεις και τον Σουηδό Μάλκβιστ (τιμωρήθηκαν και οι δύο με ντισκαλιφιέ, αλλά ο Μυγιάκης μπήκε στην τριάδα σαν πρώτος του ομίλου του).
Αν και έχουν περάσει 23 χρόνια από το θρίαμβο της Μόσχας ο Μυγιάκης έχει ακόμη πολύ νωπές τις μνήμες αυτής της σπουδαίας επιτυχίας στο μυαλό του। “Δεν ξεχνιέται αυτό το μετάλλιο. Όλη η κούραση που τράβηξα, τις συνθήκες που αγωνιζόμαστε με τους εξοντωτικούς αγώνες στη σειρά. Τότε δεν είχαμε καμία βοήθεια από τη διαιτησία. Μας ενδιέφερε πιο πολύ να μη αδικηθούμε παρά να βοηθηθούμε. Ακόμη και σήμερα βλέπω στον ύπνο μου ότι παλεύω και όταν σηκωθώ θα πάω για αγώνες. Θα ήθελα αν μπορούσα να αγωνιζόμουνα του χρόνου στους Ολυμπιακούς αγώνες. Είναι μεγάλη υπόθεση να μπορούσα να παλέψω για την πατρίδα μου”.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΡΑΞΑΓΟΡΑ:
ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΩ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ
ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ,ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟ
ΣΥΛΛΟΓΟ ΤΟ 1982,ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΜΑ ΚΟΛΟΣΣΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ,ΠΟΖΙΔΗ ΚΑΙ
ΧΟΛΙΔΗ.ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΜΑΘΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΝΑ ΚΡΑΤΩ ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ
ΑΜΙΛΛΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΘΛΗΜΑ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΣΕ ΧΡΟΝΟ 5 ΛΕΠΤΩΝ,ΔΙΝΕΙΣ ΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ ΤΩΝ
ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΟΥ,ΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ,ΨΥΧΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ.ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Ο
ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΑΘΛΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΕΛΙΟ.
