ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΟΟΥΝΧΕΝΤΖ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΖΗΤΑ ΒΟΗΘΕΙΑ

ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ,ΟΤΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ “ΣΤΟΟΥΝΧΕΝΤΖ”,ΜΕΓΑΛΙΘΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ;
 
 The Ancient Thracian Stone Circle (Cromlech) at Bulgaria’s Staro Zhelezare after its discovery and excavation by late Bulgarian archaeologist Georgi Kitov in 2001. Photo: Georgi Kitov

ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ;

 
 The Ancient Thracian Stone Circle (Cromlech) in Bulgaria’s Star Zhelezare in March 2014. It has been largely abandoned to the mercy of looting treasure hunters and the weather since its discovery in 2001.

ΒΕΒΑΙΩΣ ΑΠΟ ΤΟ 2001 ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΦΤΗΚΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΥΧΑΙΑ,ΤΟ ΑΦΗΣΑΝ ΕΡΜΑΙΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΞΑΝΑΘΑΦΤΕΙ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

ΠΛΗΘΟΣ ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΩΝ ΠΑΡΕΛΑΣΑΝ ΣΤΟ ΑΦΥΛΑΚΤΟ ΜΕΓΑΛΙΘΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΩΘΕΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ 2014,ΟΙ “ΛΕΙΕΣ” ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ “ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ”

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΝΟΝΤΕ ΣΗΜΕΡΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΔΙΕΘΝΩΣ,ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΦΡΑΞΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ,ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΚΑΙ Η ΟΥΝΕΣΚΟ ΣΤΗΝ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΥΡΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΒΑΖΕΙ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΙΘΙΚΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΣΕ ΑΛΛΗ ΤΡΟΧΙΑ.

 

 The Ancient Thracian mound known as Cholakova Mogila created by the Thracians when they buried their stone circle observatory at Staro Zhelezare

Ο αρχαίος Θρακικός τύμβος γνωστός ως Cholakova Μογκίλα δημιουργήθηκε από τους Θράκες, όταν θάψανε τοι πέτρινο μεγαλιθικό μνημείο τους στη Staro Zhelezare

 

 The dimensions (in meters) of the Cholakova Mogila Mound and the Ancient Thracian Stone Circle (Cromlech) at Bulgaria’s Staro Zhelezare

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝΕ ΘΑΜΜΕΝΟ ΑΙΩΝΕΣ ΣΕ ΤΥΜΒΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΡΑΚΕΣ

ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΣΑ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΙΘΙΚΑ ΑΥΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΠΑΡΤΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΑΙΑ

ΠΗΓΗ:Staro Zhelezare Facebook Page

Λουϊζα, η 17χρονη κοντέσα, που πέθανε στη «ράδα»!

Το καλοκαίρι του 1835, πριν ακόμα ο Πειραιάς  γίνει Δήμος, και ενώ ο Οθωνας βασίλευε στην Αθήνα, ένα δράμα ξετυλίχθηκε λίγο πιο έξω από το Λιμάνι.  Ένα δράμα που συντάραξε  όχι μόνο την τότε υψηλή κοινωνία της Αθήνας, αλλά και τον απλό κόσμο και ολόκληρη  την Ευρώπη.  Αρρώστησε και πέθανε  κατά διάρκεια της  καραντίνας του πλοίου που την έφερε απ' την Κωνσταντινούπολη, μια από τις κόρες του κόμη του  Άρμανσμπεργκ, η  Λουίζα, παντρεμένη με τον πρίγκιπα Καντακουζηνό.
 

     

       Ο Ιωσήφ Αρμανσπεργκ ήταν Αρχιγραμματέας της Επικράτειας, ίσον πρωθυπουργός, στα χρόνια   20/5/1835 – 2/12/1837.

         Ενώ ήταν αρχιγραμματέας, αρρώστησε η κόρη του Λουίζα, 17 ετών,   από τύφο, και μπήκε  σύμφωνα με τα ισχύοντα σε καραντίνα σε πλοίο  στη «ράδα», έξω από Λιμάνι.

         Τότε όποιος και  αν ήσουν, αν ήσουν άρρωστος,  έμπαινες στη απομόνωση.

 

 O Ιωσήφ Λουδοβίκος Κόμης του Άρμανσπεργκ  

 

      O Ιωσήφ Λουδοβίκος Κόμης του Άρμανσπεργκ  (16/28 Φεβρουαρίου 1787- 3 Απριλίου 1853) ήταν Βαυαρός πολιτικός και πρόεδρος του συμβουλίου της Αντιβασιλείας, που ορίστηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις να συνοδεύσει τον μέλλοντα βασιλιά Όθωνα στην Ελλάδα, και να ασκήσει εξ ονόματός του την εξουσία ως την ενηλικίωσή του.

     Το 1832 μετά από παράκληση του Βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου πατέρα του Οθωνα,  δέχθηκε να έρθει στην Ελλάδα ως μέλος της πενταμελούς Αντιβασιλείας της οποίας και του ανατέθηκε η προεδρία. Άλλα μέλη της Αντιβασιλείας ήταν ο καθηγητής Γεώργιος Λουδοβίκος φον Μάουρερ και ο υποστράτηγος Καρλ Βίλχελμ Έυντεκ.

      Ο Άρμανσπεργκ έφθασε στην Ελλάδα, μαζί με τον Όθωνα και τα άλλα μέλη στις 6 Φεβρουαρίου  1833 στο Ναύπλιο, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του και τις τέσσερις ωραίες κόρες του, με τη μεγαλύτερη εκ των οποίων ο Όθωνας δημιούργησε και ερωτική σχέση, επιτήδεια προστατευόμενη από την μητέρα της. Φήμες; Ποιος μπορεί να ξέρει!

      Όταν αυτό έγινε γνωστό ο Άρμανσμπεργκ κατηγορήθηκε έντονα από τους πολιτικούς του αντιπάλους για προσβολή του Βασιλιά που παράλληλα υποκίνησε το  γιατρό του στέμματος Βίτμερ, να βεβαιώσει ότι η διανοητική και οργανική ιδιοσυστασία του Όθωνα δεν επέτρεπαν γάμο, προκειμένου αυτός να παραμείνει κυρίαρχος της διοίκησης της Ελλάδας.

       Μετά την ενηλικίωση του Όθωνα ανέλαβε πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου – αρχικαγκελάριος- στις 20 Μαΐου 1835. Κατά την μετάβαση του Όθωνα στη Βαυαρία για να νυμφευθεί την Αμαλία η διακυβέρνησή του ήταν ακόμη πιο απολυταρχική. Έτσι όταν ο Όθωνας επέστρεψε συνοδευόμενος από τον Ρούντχαρτ αμέσως παύθηκε από τη θέση του το 1837 και του αξιώματός του, για κατευνασμό τόσο των Ελλήνων, όσο και εκ των έντονων, εναντίον του, διαβημάτων της Γαλλίας, της Αυστρίας και της Ρωσίας, για την υπέρμετρα αγγλόφιλη πολιτική του. Ο Άρμανσμπεργκ στη συνέχεια επέστρεψε στη Βαυαρία με την οικογένειά του τον Μάρτιο του 1837 και τελώντας υπό τη δυσμένεια του στέμματος ιδιώτευε μέχρι του θανάτου του το 1853.

 

                      Η Λουϊζα  και ο Καντακουζηνός

 

      Με την Λουδοβίκα   Βέγκερ  απόκτησε τέσσερις κόρες:  τη Λουίζα 1818-1835, τη  Σάρα 1819- ;;;; ,  την  Καρολίνα 4/4/1821 – 1888 και την Μαρία   5//11/1828- 1-3-1850.

      Σε κάποια δημοσιεύματα φέρεται και ως σύζυγος της  Θηρεσία  Ουέϊτς.

      Η Λουίζα   16 χρόνων   παντρεύτηκε  τον πρίγκιπα  Μιχαήλ Καντακουζηνό. Γιο του πρίγκιπα  Αλέξανδρου  Καντακουζηνού  και  Έλληνα  πολιτικού.

      Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στο Ιάσιο και ήταν γιος του Ματθαίου Καντακουζηνού, μεγάλου βορνίκου της Μολδαβίας συμβούλου επικρατείας της Ρωσίας και γόνου της αρχοντικής Βυζαντινής οικογένειας των Καντακουζηνών, με παρακλάδια στη Ρουμανία στην Αμερική κ.α. Ο ίδιος είχε διατελέσει αυλάρχης του Τσάρου και ήρθε στην Ελλάδα το 1821 μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη του οποίου ήταν σύμβουλος. Απεβίωσε το 1841 στην Αθήνα. 

       Παιδιά του ήταν οι: Ελπίδα Καντακουζηνού, σύζυγος του αντιστράτηγου Σκαρλάτου Σούτσου, Μιχαήλ Καντακουζηνός (?-1881), αξιωματικός στον ελληνικό και ρωσικό στρατό καθώς και πολιτικός στη Ρουμανία, που νυμφεύθηκε τη  Λουίζα φον Άρμανσπεργκ, κόρη του πρωθυπουργού της Ελλάδας φον Άρμανσπεργκ,  ο Δημήτριος Καντακουζηνός, αξιωματικός του ελληνικού στρατού και σύζυγος της Σοφίας-Καρολίνας φον Άρμανσπεργκ, αδερφής της Λουίζας, με την οποία όμως χώρισε αργότερα, Ματθαίος Καντακουζηνός, αγωνιστής του 21΄, και ο Αλέξανδρος Καντακουζηνός (1813-1884, ανώτατος δικαστικός υπάλληλος στο Βουκουρέστι και υπουργός εξωτερικών της Ρουμανίας.

 

  Η οικογένεια Αρμανσπεργκ  εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο Βλαχούτση  στην αρχή της οδού Πειραιώς στην Αθήνα που ανήκε στον πρωτοσπαθάριο της Βλαχίας Δ. Βλαχούτση. Είναι από τα πιο αξιόλογα σπίτια που χτίστηκαν στα πρώτα οθωνικά χρόνια. Η ανέγερσή του χρονολογείται στο έτος 1834. Αρχικά εκεί ήταν να γίνουν τα ανάκτορα.

        Το μέγαρο Βλαχούτση αποτελείται από δυο συνεχόμενα οικοδομήματα με απλή αρχιτεκτονική δόμηση. Στα χρόνια της χρησιμοποίησής του από τους Αρμανσπεργκ  είχε γίνει το κέντρο της κοσμικής κίνησης στην οθωνική Αθήνα, όπου δίνονταν περίφημοι χοροί και δεξιώσεις.

        Ο Ρώσος Βλαδίμηρος Δαβίδοβ, αρχιτέκτονας και μέλος της Ακαδημίας Τεχνών της Αγίας Πετρούπολης,  στις  «Οδοιπορικές Σημειώσεις» του, αρχές του 1835, δίνει μια ενδιαφέρουσα περιγραφή ενός χορού στο μέγαρο Βλαχούτση.

     «Χθες εσπέρας ο καγκελλάριος είχε πολυπληθή εσπερίδα ως συνήθως έχει τοιαύτας δις της εβδομάδος. Αι αίθουσαι έγεμον κυρίων και κυριών. Εκ των ανακτόρων μέχρι της οικίας του κόμιτος Αρμανσπέργου κατεσκευάσθη λεωφόρος αμαξητή...Σχεδόν άπασα η ομήγυρις συνίστατο εκ διπλωματών Βαυαρών και Ελλήνων. Μεταξύ των τελευταίων διεκρίνετο  Νικηταράς  ο Τουρκοφάγος και έταιροι γνωστοί εκ της ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως...Ωσαύτως λίαν περίεργον είναι να διέλθη τις μίαν εσπερίδα παρά τω Ελλήνι καγκελλαρίω, εάν επιθυμεί να λάβει μικράν τουλάχιστον ιδέαν περί της ποικιλίας της εγχωρίου κοινωνίας».

     Στα νεότερα χρόνια, το μέγαρο Βλαχούτση έγινε Πολυτεχνική Σχολή και αργότερα στέγασε το Ωδείο Αθηνών από το 1871 μέχρι το 1976.

 

 Το τέλος της   Λουίζας

 

     Όπως είπαμε στη αρχή  η Λουίζα αρρώστησε. Ο πατέρας  της δεν μπόρεσε να βοηθήσει καθόλου. Στο θέμα της καραντίνας οι κανονισμοί ήταν αυστηροί και δε γίνονταν εξαιρέσεις ούτε για επώνυμα άτομα.

    Τελικά πέθανε. το καλοκαίρι του 1835, στο πλοίο που βρισκόταν έξω από το Λιμάνι του Πειραιά, στη διάρκεια της  καραντίνας του πλοίου που την είχε  φέρει από την Κωνσταντινούπολη.

     Ο θάνατός της προκάλεσε καθολική συγκίνηση στην  υψηλή κοινωνία της Αθήνας,  στον απλό κόσμο, στην Ευρώπη. Γιατί ήταν νέα  αλλά πάνω απ όλα καλός άνθρωπος.

    Η πανέμορφη Λουίζα  τάφηκε πάνω στην Ψυττάλεια όπου έθαβαν όσους πέθαιναν από μολυσματική ασθένεια. Ως τελευταία υπήρχαν εκεί   το επιβλητικό μνήμα της Λουίζας, κόρης του αντιβασιλιά Αρμανσπεργκ, και συζύγου του πρίγκιπα  Μιχαήλ Καντακουζηνού, μερικοί τάφοι ξένων αξιωματικών του Ναυτικού, ο Φάρος και το Μνημείο του Αγνώστου Ναύτη. Ενώ κυριαρχούσαν  οι εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού που έχουν επεκταθεί σε όλη  την έκταση της νησίδας.

 Το  1838 εκδόθηκε βιβλίο το οποίο αναφερόταν στον   πρόωρο χαμό της κοντέσας  Λουίζας Armansperg   της οποίας θάνατος προκάλεσε καθολικό  πένθος.

 

 

               Το μόνιμο μεγάλο πρόβλημα  του λιμανιού

 

      Ένα από τα  μεγάλα προβλήματα του Λιμανιού του Πειραιά  ήταν οι μολυσματικές  αρρώστιες που έφερναν  συχνά ξένοι επισκέπτες του και που συνήθως συνδύαζαν  ταξίδι στην Ανατολή με επίσκεψη και στην Ελλάδα. Υποχρέωσή τους σαν έφθαναν αποτελούσε η «κάθαρση», η υποχρεωτική παραμονή στο λοιμοκαθαρτήριο, το οποίο ήταν υποτυπώδες ή δεν υπήρχε καθόλου. Ετσι γινόταν απομόνωση πάνω στα πλοία. Η προστασία από τις αρρώστιες που ενδημούσαν σε λιμάνια όπως η Σμύρνη  και η Κωνσταντινούπολη και σε άλλα λιμάνια της δυτικής Μεσογείου, ήταν από τις πρώτες μέριμνες του Κράτους, και  μάλιστα εφαρμοζόταν με μεγάλη πειθαρχία.

       Η παραμονή στο λοιμοκαθαρτήριο  ήταν  ανάλογη με το λιμάνι  προέλευσης.

      Σχετικά  η Λίζα Μιχελή στο βιβλίο της «ΠΕΙΡΑΙΑΣ - ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΡΤΟ ΛΕΟΝΕ   ΣΤΗ ΜΑΓΧΕΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ»  γράφει:

       "Από τις 19 Οκτωβρίου 1835 το Κράτος κωδικοποιεί κάπως τα σχετικά με την απολύμανση και εισπράττει και ορισμένα δικαιώματα, που τον Αύγουστο του 1836 καθορίζονται σε πενήντα λεπτά το άτομο για το δικαίωμα παραμονής σε κοινό θάλαμο και 3 δραχμές για ιδιαίτερο δωμάτιο στο χώρο της καραντίνας. Το πλοίο που παραμένει σε καραντίνα πληρώνει επίσης για φύλακτρα 1 ,50 δρχ. την ημέρα.

       Η απολύμανση επεκτείνεται και στα αντικείμενα:

     «Τα γράμματα και άλλα χαρτιά θέλουν καπνίζεσθαι παρά του υγειονόμου, και θέλουν πληρόνει δι έκαστον κομμάτιον ανά λεπτά δέκα· όταν ήναι χρεία να καπνισθώσι φορέματα επιβατών, θέλουν πληρόνει δι' αυτά έκαστος δραχμήν μίαν.

     Ή διοριζόμενη τιμή εις το εδαφ. 6 στοιχ. β ' του από 19 Όκτωβρίου 1835 διατάγματος δια το κάπνισμα των πραγ­ματειών εφαρμόζεται καί εις όλα τα άλλα είδη του καθα­ρισμού, είτε δι' αερίσματος, είτε δια πλύσεως».

  Για να καλυφθούν οι ανάγκες της καραντίνας, το Μάιο του 1837 αποφασίζεται να μετασκευασθεί το μισό από το κτίριο της «Διαμετακομίσεως» ( το Τελωνείο) σε προσωρινό λοιμοκαθαρτήριο.

       Ο αυστριακός περιηγητής  Τζ. Σαλτσμπάχερ που φτάνει στον Πειραιά το καλοκαίρι του χρόνου εκείνου 1837, περνάει την πρώτη νύχτα της καραντίνας του σε μια παράγκα που χρησιμοποιούσαν οι χτίστες της περιοχής - και τρομάζει από τους σκορπιούς που κάνουν την εμφάνιση τους εκεί το βράδυ.

      Κατορθώνει όμως, με τις διασυνδέσεις που διαθέτει, να πάει στο καινούργιο Λαζαρέτο. Εκείνος κι η συντροφιά του είναι οι πρώτοι που το εγκαινιάζουν, την πρώτη Κυριακή μετά τη ν άφιξη τους. Από κει - όπως γράφει - απολαμβάνει το υγρό πεδίο της μάχης της Σαλαμίνας για μια ολόκληρη βδομάδα...

      Μετά από έντεκα, συνολικά, μέρες καραντίνας, παίρνουν πιστοποιητικό εξόδου, ο Σαλτσμπάχερ  όμως απορεί γιατί οι αποσκευές τους δεν έχουν απολυμανθεί. (Φαίνεται πως κάποτε - κάποτε η εφαρμογή των κανονισμών χωλαίνει).

      Καθώς τα χρόνια περνούν, η κατάσταση βελτιώνεται.

     Τα δωμάτια είναι καθαρότερα, διαθέτουν στρώματα, καρέκλες, τραπέζι. Αν κανείς θέλει, έχει τη δυνατότητα να ζητήσει και περισσότερα έπιπλα. Εκεί κοντά βρίσκεται και εστιατόριο που προσφέρει αναψυκτικά.

      Ο γιατρός εξετάζει τακτικά, από σχετική απόσταση βέβαια, τους «καθαριζόμενους». Συχνά μένουν στην καραντίνα υποχρεωτικά, κι οι εκπρόσωποι των αθηναϊκών ξενοδοχείων - που περιμένουν για να οδηγήσουν τους πελάτες τους στην πόλη μετά το τέλος της.

       Οι τοίχοι των δωματίων του λοιμοκαθαρτηρίου είναι γεμάτοι από  γραφές των «εγκλείστων», κι όσοι διαθέτουν ταλέντο τους εικονογραφούν... Για τις πολλές ώρες της αναγκαστικής απραξίας υπάρχει και αυλή ανοιχτή προς τη θάλασσα - για τους ερασιτέχνες ψαράδες.

      Ο χρόνος της καραντίνας χρησιμοποιείται επίσης από άλλους για να «ξαναπεράσουν» μια φορά τους αρχαίους συγγραφείς, προτού πατήσουν την αττική γη.

      Τα πράγματα δυσκολεύουν, φυσικά, σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όπως λ.χ. αργότερα, στα 1854, τον καιρό της επιδημίας χολέρας, οπότε το Λαζαρέτο ήταν γεμάτο από Γάλλους στρατιώτες.

      Ο ταξιδιώτης Μ.Β. Φολτιέρ διατηρεί  ζοφερές αναμνήσεις ακριβώς από εκείνη την εποχή. Έρχεται από  την Κωνσταντινούπολη και οφείλει να μείνει στην απομόνωση  έξι μέρες.

      Σε μια έρημη παραλία υπάρχουν μόνο πέντε παράγκες  όπου προσφέρονται τάβλες δίχως σκεπάσματα  αντί για κρεβάτι, κι η υπόλοιπη επίπλωση αποτελείται μόνο από  ένα τραπέζι με μια στάμνα επάνω του.

     Τα πάντα πρέπει να 'ρθουν εκεί από τον Πειραιά.  Οι φύλακες είναι πολύ αυστηροί κι απομακρύνονται  φοβισμένοι μήπως και τους αγγίξεις.

      Αν προτιμάς, μπορείς βέβαια να κάνεις την καραντίνα σου και σ' ένα εγκαταλειμμένο πλοίο, το μπρίκι «Ορφέας», όπου όμως πρέπει να κοιμηθείς χάμω μέσα στην καμπίνα - μια και δεν υπάρχουν κρεβάτια.

     Οι βαρκάρηδες με τα κόκκινα φέσια περιμένουν  σε μακρινή  απόσταση μέχρι να τελειώσει ο υγειονομικός έλεγχος, και μόνο τότε πλησιάζουν για να σε παραλάβουν.

      Τα μέτρα αυτά δεν είναι καθόλου υπερβολικά. Αλλ και μ' όλες τις προφυλάξεις, μικρές επιδημίες σημειώνονται κατά καιρούς στην περιοχή της Αθήνας και  τον Πειραιά, όπως η επιδημία τύφου του 1835. Ενδημική εξάλλου ήταν η ελονοσία, που θέρισε τους  Βαυαρούς που δούλευαν στην κατασκευή του δρόμου Αθήνας - Πειραιά".

  Τα κτίσματα  φαίνονται και σήμερα στο κεντρικό και νότιο τμήμα του νησιού.  

     Η εφημερίδα "Καθημερινή" σε παλιό φύλλο της σχετικά με τον Πειραιά αναφέρει:
      "Στο Λοιμοκαθαρτήριο, οι επιβάτες των πλοίων που προέρχονταν από ορισμένα λιμάνια του εξωτερικού, υφίσταντο ολιγοήμερη υποχρεωτική καραντίνα. Δυστυχώς, δεν έχουν διασωθεί στοιχεία για τη μορφή του κτιρίου. H ανεπάρκεια αποθηκευτικών χώρων όμως στο ολοένα αναπτυσσόμενο λιμάνι, είχε ως αποτέλεσμα, το κτίριο αυτό να μεταβληθεί, το 1863, σε αποθήκη εμπορευμάτων, ενώ το Λοιμοκαθαρτήριο μεταφέρθηκε στο έρημο νησί του Aγ. Γεωργίου, στο στενό της Σαλαμίνας."

Το 1865 μετατράπηκε σε Υγειονομικό Φυλάκειο και, σύμφωνα με την εντοιχισμένη ενεπίγραφη στήλη, κατασκευάστηκαν η αποβάθρα, οι δρόμοι και ανακαινίστηκε η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου.

 Εκεί αντιμετωπίστηκαν κρούσματα χολέρας και χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν τη διαδικασία της κάθαρσης. Ενδεικτικά αναφέρεται πως το 1884 10 ιστιοφόρα, 25 ατμόπλοια και 1239 επιβάτες, υπέστησαν κάθαρση. Αντιμετωπίστηκαν επίσης οι επιδημίες του 1892, του 1900, του 1911 και του 1913. Μετά τη Ρωσική Επανάσταση (1917) δέχθηκε προσφυγικούς ελληνικούς πληθυσμούς, ενώ από την επόμενη χρονιά αντιμετώπισε τμηματικά 6.500 στρατιώτες του Δ´ Σώματος Στρατού που είχαν παραδοθεί στους Γερμανούς και μεταφερθεί στο Görlitz και μετά τη λήξη του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου επέστρεψαν στην Ελλάδα. Το 1924 δέχτηκε σταδιακά πάνω από 100.000 Μικρασιάτες πρόσφυγες για κάθαρση. Το 1939-40 κατασκευάστηκαν νέα κτίρια στην ανατολική άκρη της νήσουό - το σημερινό φυλάκιο του Π.Ν. Κατά τη γερμανική κατοχή 1940-44 χρησιμοποιήθηκε ως κατάλυμα του ανώτατου στρατιωτικού προσωπικού. Μετά την αποχώρηση (12-10-1944), οι εγκαταστάσεις του λεηλατήθηκαν. Το τελευταίο κρούσμα χολέρας που αντιμετώπισε ήταν το 1947.  Σήμερα το έχει σαν αποθήκες το Πολεμικό Ναυτικό.

Αξίζει να αναφερθεί πως το λοιμοκαθαρτήριο επισκέφθηκε για μια μέρα η γνωστή συγγραφέας Πηνελόπη Δέλτα. Σύμφωνα με το ημερολόγιό της που αναφέρεται στα παιδικά της χρόνια, καταγράφονται από την ίδια οι εντυπώσεις της από τον Αγ. Γεώργιο, όταν αναγκάστηκε με μέλη της οικογενείας της να έρθουν στην Αθήνα, αφού στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου διέμεναν, είχαν ξεσπάσει πάμπολλα κρούσματα χολέρας. Το περιστατικό που παρουσιάζει η Π. Δέλτα έγινε   το καλοκαίρι του 1883:

«Οι ταξιδιώτες που έφθαναν στην Ελλάδα από την Αίγυπτο, έπρεπε να πανε στον Άη-Γιώργη της Σαλαμίνας όπου ήταν το λοιμοκαθαρτήριο, κι έμεναν 21 μέρες, και αν τύχαινε κανένα κρούσμα χολέρας στο μεταξύ ανάμεσα στους ταξιδιώτες έπρεπε να μείνουν άλλες 21 μέρες. Η εγκατάσταση του λοιμοκαθαρτηρίου ήταν ελεεινή. Η μητέρα δεν μπόρεσε ν’ αποφασίσει να πάμε κει να κάνομε κάθαρση. Ενοικίασε ο πατέρας τηλεγραφικώς ένα βαποράκι της εταιρίας του Γουδή, και περάσαμε από το βαπόρι της γραμμής στο πλοίο του Γουδή, όπου εγκατασταθήκαμε σε καμπίνες και κοκέτες».

      Τα κατοπινά χρόνια λειτούργησε ως Παράρτημα του Δημόσιου Ψυχιατρείου. Με τη λειτουργία αυτή είναι περισσότερο γνωστό το νησί του Αγ. Γεωργίου και έρχεται σε δεύτερη μοίρα  η υπόλοιπη σημαντική προσφορά του ως Λοιμοκαθαρτηρίου στη νεότερη ελληνική ιστορία.

        Παρόμοια αποστολή έχει σήμερα το νοσοκομείο των λοιμωδών νόσων, που βρίσκεται στην Αγία Βαρβάρα των Αθηνών. 

       Το 1967 παραχωρήθηκε από το Δημόσιο στο Ναύσταθμο και το 1982 συνδέθηκε μ’ αυτόν με ισχυρή επιχωμάτωση.

     Σήμερα, το νησί του Αγ. Γεωργίου είναι έρημο. Τα οικήματα, παρά την παλαιότητά τους (1865), διατηρούνται σε αρκετά καλή κατάσταση.  

         Πρόσφατα, κατά τη διάνοιξη δρόμου στα βόρεια του νησιού εντοπίστηκε ομαδική ταφή. Αυτή χρειάζεται να συνδεθεί με την εγκατάσταση κλιβάνου απολύμανσης των νεκρών από χολέρα.

 

 

                                                                                     Βασίλης  Κουτουζής

                                                                                Δημοσιογράφος ερευνητής

                                                                                                                    16-12-10

 

Πηγές

* Βικιπαίδεια, Ελληνικές και  ξένες δημοσιεύσεις.

* Βλαδίμηρος Δαβίδοβ: "Οδοιπορικαί Σημειώσεις...",  

* Βιρβίλης Αντώνης: «Το λοιμοκαθαρτήριο του Αγίου Γεωργίου Σαλαμίνας» 

 

ΣΠΑΝΙΟ ΘΡΑΚΙΚΟ ΚΡΑΝΟΣ ΜΕ ΣΚΑΛΙΣΤΟ ΤΟΝ ΤΡΩΪΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

A view of the left side of the Ancient Thracian aristocrat’s helmet found in the Thracian burial mound (tumulus) Pamuk Mogila in Bulgaria’s Brestovitsa in 2013. Photo: BGNES

Ένα πολύ σπάνιο πόλεμικό κράνος ενός αριστοκράτη της Θράκης, από τον 1ο του 2ου αιώνα μ.Χ. βρέθηκε κατά τη διάρκεια έκτακτης ανάγκης ανασκαφής του αρχαίου Θρακικού τύμβου (τύμβο), γνωστό ως Παμούκ Μογκίλα σε Brestovitsa της Βουλγαρίας το 2013, παρουσιάστηκε στο κοινό για πρώτη φορά στην ειδική έκθεση της Φιλιππούπολης Μουσείο Αρχαιολογίας.

Το μοναδικό κράνος πολέμου χαρακτηρίζει μοτίβα της μυθολογίας από τον Τρωικό πόλεμο είναι μόνο ένα από τα 80 διαφορετικά αντικείμενα στην έκθεση με τίτλο «Αρχαία Θησαυροί από Brestovitsa“, η οποία έχει ανοίξει από το Διευθυντή του Πλόβντιβ Μουσείο Αρχαιολογίας Kostadin Kisyov, Φιλιππούπολη Δημάρχου Ιβάν Totev, Ροδόπης Δήμος Δήμαρχος Πλάμεν Σπάσοφ, και Brestovitsa Δήμαρχος Lyuben Radev, αναφέρει τοπική ιστοσελίδα ειδήσεων Plovdiv24.
Το εστιακό σημείο της έκθεσης είναι το ιππικό κράνος πολέμου του αρχαίου Θρακικού αριστοκράτη που βρέθηκε στον τύμβο Παμούκ Μογκίλα το 2013, του οποίου η αξία ως ένα αρχαιολογικό τεχνούργημα εκτιμάται σε 2.000.000 ευρώ.

A view of the right side of the Ancient Thracian aristocrat’s helmet found in the Thracian burial mound (tumulus) Pamuk Mogila in Bulgaria’s Brestovitsa in 2013. Photo: Plovdiv24

A view of the back of the Ancient Thracian war helmet found in Bulgaria’s Brestovitsa: a scene from the Trojar War depicting the murder of Hector’s son Astyanax (Scamandrius) by Achilles’s son Neoptolemus. Photo: Plovdiv24

“Αυτή είναι η πρώτη φορά που αυτή η ακριβής σκηνή από τον Τρωικό Πόλεμο έχει βρεθεί σε ένα τεχνούργημα από τη ρωμαϊκή εποχή,” ο Kisyov εξηγεί.

Αρχαία Θράκη πλήρως κατακτήθηκε από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 46 μ.Χ., και τα μέλη της θρακικής αριστοκρατίας διατηρούν σε μεγάλο βαθμό την κατάσταση και τα προνόμιά τους σε νέα ιδιότητά τους ως επαρχιακή ρωμαϊκή επαρχία-αριστοκρατία.
Το πραγματικά μοναδικό Θρακικό πόλεμος κράνος παρουσιάζεται στο κοινό μόλις τώρα, επειδή έχει αποκατασταθεί τα τελευταία 2 χρόνια από Σβέτλα Tsaneva, μιάς εμπειρογνώμονα από το Εθνικό Μουσείο της Βουλγαρίας Ιστορίας στη Σόφια, αναφέρει τοπική ιστοσελίδα ειδήσεων Top Novini Φιλιππούπολη.
Η αποκατάσταση του κράνους, το οποίο είχε παραμορφωθεί σοβαρά από χτύπημα ξίφους, στο βουλγαρικό Εθνικό Μουσείο Ιστορίας κοστίσε BGN 12.000 (app. Ευρώ 6200). Συγκριτικά, στο Ηνωμένο Βασίλειο πρωτεύουσα του Λονδίνου, η αποκατάσταση μιας παρόμοιας αρχαίας περικεφαλαίας- κράνος πήρε 7 χρόνια και το κόστος ήταν GBP 150.000.
«Αυτός ο πόλεμος κράνος είναι εξαιρετικά σπάνιο, και υπάρχουν μόνο 3 που μοιάζουν περισσότερο με αυτό σε ολόκληρο τον κόσμο», ο διευθυντής της Φιλιππούπολης Μουσείο Αρχαιολογίας  λέει.
Δύο από τα τρία παρόμοια κράνη έχουν βρεθεί στη Βουλγαρία, αλλά δεν είναι τόσο πλούσια διακοσμημένο όπως αυτό. Το Θρακικό πόλεμου κράνος από τον τύμβο Παμούκ Μογκίλα σε Brestovitsa είναι επίσης το μόνο από αυτά που έχουν  βρεθεί στην περιοχή της Φιλιππούπολης.

 
 This photo shows the condition of the Ancient Thracian war helmet found in Bulgaria’s Brestovitsa at the time of its discovery, before the two years of restoration by an expert from Bulgaria’s National Museum of History. Photo: Radio Plovdiv
 Η έκθεση «Αρχαία Θησαυροί από Brestovitsa” της Φιλιππούπολης Μουσείο Αρχαιολογίας έχει οργανωθεί με την ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 18 Μαΐου, και μπορεί να επισκεφτεί δωρεάν.

 
 A gold ring of a Thracian aristocrat discovered in one of the six graves underneath the Pamuk Mogila tumulus in Bulgaria’s Brestovitsa. Photo: Plovdiv24
 
 A 2013 image of the Ancient Thracian burial mound (tumulus) known as Pamuk Mogila near the town of Brestovitsa in Southern Bulgaria. A similar Thracian mound is now to be excavated in Tatarevo near Plovdiv. Photo: PlovdivLive

Πρόσφατα, ένα σύνολο 40.000 λέβα (περίπου. Ευρώ 20500) για τη χρηματοδότηση διατέθηκαν από το Δημοτικό Συμβούλιο στη νότια πόλη του Πλόβντιβ της Βουλγαρίας έκτακτης ανάγκης για ανασκαφές του άλλου μεγάλου αρχαίου Θρακικού τύμβου (τύμβο) στην περιοχή του Plovdiv βρίσκεται κοντά στην πόλη της Tatarevo.

Οι σωστικές ανασκαφές θα πραγματοποιηθούν από τους αρχαιολόγους από το Πλόβντιβ Μουσείο Αρχαιολογίας, και ό, τι αντικείμενα θα μπορούσαν να βρεθούν στο τύμβο θα προστεθεί στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου.

Η χρηματοδότηση χορηγείται μετά από σχετική εισήγηση ένα διατμηματικό Επιτροπή του Υπουργείου Πολιτισμού και το Εθνικό Ινστιτούτο και Μουσείο Αρχαιολογίας της Βουλγαρικής Ακαδημίας Επιστημών της Βουλγαρίας για τη διεξαγωγή έκτακτης ανασκαφές για να σώσει ό, τι μπορεί να σωθεί στο Θρακικό τύμβο από την τοπική κυνηγούς θησαυρών » βανδαλισμούς.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΝΑ ΣΥΝΔΡΑΜΕΙ ΣΤΙΣ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ,ΕΝΩ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΞΕΝΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ,ΚΑΘΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΙΣ ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΧΩΡΑ,ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΡΑΓΔΑΙΑ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ,ΠΟΥ ΑΠΟΦΕΡΟΥΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΕΡΔΗ ΣΤΙΣ ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ.

ΑΔΑΚΡΥΣ ΜΑΧΗ

Με τον όρο άδακρυς μάχη χαρακτηρίζεται στους στρατιωτικούς κύκλους η μάχη εκείνη κατά την οποία δεν σημειώνεται ούτε ένας θάνατος στρατιώτη τουλάχιστον στη μία πλευρά των εμπολέμων, οπότε και χαρακτηρίζεται έτσι η μάχη για τη συγκεκριμένη πλευρά.
Πολλές φορές έχει συμβεί να διατάζεται έναρξη μάχης και αμέσως μετά παύση λόγω διαφόρων γεγονότων, που μπορεί ν΄ αφορά αλλαγή τακτικής, ή παράδοση στρατιωτικού τμήματος, οχυρού κ.λπ.
Ο χαρακτηρισμός αυτός προέρχεται από την αρχαία ελληνική ιστορία όταν πρωτοσημειώθηκε σε μάχη των Σπαρτιατών υπό τον Βασιλέα Αρχίδαμο Γ’ που δόθηκε κοντά στη Μιδέα κατά των Αργείων και Αρκάδων το 346 π.ν.χ.(Ο Διόδωρος Σιλεκιώτης που έγραψε για την μάχη αυτη δίνει το έτος 368 π.ν.χ.). Η ορμητικότητα των Σπαρτιατών ήταν τέτοια που δεν άφησε περιθώρια άμυνας εκ μέρους των αντιπάλων τους με συνέπεια στη μάχη εκείνη να μη σκοτωθεί ούτε ένας Σπαρτιάτης.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΕΚΕΙΝΗ

Το 371π.Χ. όμως η ισχυρή Θήβα κατεβαίνει στην Πελοπόννησο και στη μάχη των Λεύκτρων , νικά τους αήττητους μέχρι τότε Λακεδαιμόνιους και τους αναγκάζει να περιοριστούν στα στενά όρια της Λακωνικής.
Ταυτόχρονα αποφασίζεται η ίδρυση της Μεγαλοπόλεως με την συμμετοχή όλης της Αρκαδίας, μιας πόλης που σαν πρωτεύουσα πλέον της Αρκαδίας έμελλε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο μέχρι την ύστερη αρχαιοελληνική περίοδο.
Οι Θηβαίοι Πελοπίδας και Επαμεινώνδας αναγκάζουν τους Αρκάδες να μετοικήσουν στη Μεγάλη Πόλη ( Μεγαλόπολη ),που ιδρύουν σαν οχυρό κατά των Σπαρτιατών.
Για την περιοχή της Αιγύτιδας και τις κώμες της που συμμετείχαν στον οικισμό της Μεγάλης Πόλεως, χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Παυσανία : (παρά δε Αιγυτών, Αίγυς και Σκιρτώνιον και Μαλέαι και Κρώμοι και Βλένινα και Λεύκτρον – Παυσανίου Αρκαδικά XXVII.4 ).
Σαράντα κώμες από οκτώ περιοχές της επαρχίας (εκτός από τη Λυκόσουρα και την Τραπεζούντα λόγω του δέους των Θηβαίων στην εκεί λατρεία της Δεσποίνης και της Κόρης) εξανδραποδίζονται και δημιουργούν τη Μεγαλόπολη που γίνεται η ισχυρή πόλη της Πελοποννήσου και γνωρίζει μεγάλες στιγμές δόξας ειδικά κατά την περίοδο του στρατηγού Φιλοποίμενα.
Είναι η εποχή που η Αμφικτυονία έχει γίνει πλέον ” Κοινό των Αρκάδων” και η Συνέλευση των Μυρίων στη Μεγαλόπολη αποτελεί την παναρκαδική “Βουλή”.
Οι παναρκάδες κάτοικοι της νέας πόλεως μεταφέρουν εδώ και τα θρησκευτικά τους σύμβολα ή δημιουργούν νέα αντίστοιχα με αυτά που διατηρούσαν στην κώμη τους, τονίζοντας την παρουσία τους και συμβάλλοντας παράλληλα στον εξωραϊσμό της πόλης.
Ετσι οι Αιγύτες τοποθέτησαν κοντά στον ναό της Αρτέμιδος, χάλκινο άγαλμα του Απόλλωνος του Κερεάτα, που όπως είδαμε πιο πάνω ήταν ο τοπικός τους προστάτης θεός.
Το 368 π.Χ. η ταπεινωμένη Σπάρτη με το νεαρό βασιλιά Αρχίδαμο Αγησιλάου και 2.000 στρατό, εκμεταλλευόμενη την απουσία των Θηβαίων κινείται κατά της Μεγαλόπολης.
Στην Μαλέα Αιγύτιδος, έρχεται αντιμέτωπη με 15.000 και πλέον Αρκάδες που λόγω της αριθμητικής τους υπεροχής αισθάνονταν σίγουροι για τη νίκη.
Ο νεαρός Αρχίδαμος έφιππος μπαίνει στην κεφαλή του στρατεύματος και αρχίζει να τους μιλά δυνατά και ένθερμα, για το ένδοξο παρελθόν της Σπάρτης και για την χαμένη τιμή που οφείλουν στο όνομα των προγόνων τους να ανακτήσουν.
Εκείνη την ώρα ο καλοκαιρινός ουρανός της Μεγαλόπολης σκοτείνιασε. Βροντές και αστραπές άρχιζαν να σκίζουν τον ουρανό και οι ολιγάριθμοι Σπαρτιάτες εκλαμβάνοντάς το σαν θεϊκό σημάδι αρωγής και σε συνάρτηση με τα λόγια του νεαρού βασιλιά διαποτίζονται με εθνικό και θρησκευτικό φανατισμό και ρίχνονται σαν καταπέλτης στη μάχη.
Οι Αρκάδες σαστίζουν και αρχίζουν να διασπώνται και να φονεύονται κατά χιλιάδες.
Ήταν η περίφημη “Αδακρυς Μάχη” γιατί δεν είχε ούτε έναν Σπαρτιάτη νεκρό, σε αντίθεση με μύριους (10.000) Αρκάδες. Η βασιλική οικογένεια και ο λαός της Σπάρτης που μαθαίνουν έγκαιρα τη νίκη, τρέχουν στο ύψος της Σελλασίας να υποδεχθούν με τιμές τον στρατό τους.
Μετά από τρία χρόνια το 365 π.Χ. οι Αρκάδες νικούν και εξισορροπούν την κατάσταση στη μάχη της Λασιώνας στους Κρώμους Αιγύτιδος.
Ο μόνιμος φόβος των Σπαρτιατών, αλλά και η πρωτόγνωρη και κατ’ανάγκην ή όχι αστυφιλία, επιδείνωσε την ήδη δεινή οικονομική κατάσταση των Αρκάδων, αφού εγκαταλείφθηκε η πρωτογενής γεωργική παραγωγή της υπαίθρου.
Οι προστριβές που ήρθαν σα συνέπεια αυτής της δεινής κατάστασης χωρίζουν τους Αρκάδες σε δυο παρατάξεις και φέρνουν σαν εκατέρωθεν συμμάχους Θηβαίους και Σπαρτιάτες αντιμέτωπους στη Μαντινεία το 362π.Χ., με νίκη των Θηβαίων και θάνατο όμως του Επαμεινώνδα.

…Ύστερα γύρισε προς το υπόλοιπο στράτευμα και είπε με βραχνή φωνή:
«Κι εσείς, στρατιώτες μου, παιδιά κι εσείς δικά μου, δώστε στο θέατρο του Άδη μια άξια παράσταση για τους μαχητές των Θερμοπυλών, για κείνους που χάρη στη θυσία τους ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι! Πολίτες της Σπάρτης, ας φανούμε τώρα παλικάρια, για να σηκώσουμε το κεφάλι μας ξανά ψηλά. Ας παραδώσουμε την πατρίδα μας στους απογόνους μας έτσι όπως την παραλάβαμε από τους πατεράδες μας! Ούτε ένα πλέθρο λιγότερο. Να μη νιώθουμε πια ντροπή μπρος στα παιδιά μας, στις γυναίκες, στους γέρους και στους ξένους, που άλλωστε μας θεωρούν τους πιο δοξασμένους ανάμεσα στους Έλληνες»…
368 π.Χ. Συνασπισμένοι Αρκάδες, Αργείοι και Μεσσήνιοι απειλούν να αφανίσουν την εξασθενημένη Σπάρτη. Θα καταφέρει το μαχητικό της πνεύμα να επιβληθεί και να την οδηγήσει σε μια ακόμα νίκη; Μια νίκη που για έναν από τους συμμετέχοντες της μάχης θα έχει ως έπαθλο τη ευόδωση ενός μεγάλου έρωτα.

” Άδακρυς Μάχη ”
1ος χρόνος της 103ης Ολυμπιάδας.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΑΔΑΚΡΥΣ ΜΑΧΗ

ΣΚΙΡΙΤΗΣ (ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ “ΟΠΛΟ” ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ)

ΣΚΙΡΙΤΕΣ Η ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗΝ ΦΑΛΑΓΓΑ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ
 

Από τους λιγότερο γνωστούς πολεμιστές της αρχαιότητος κατά την κλασική περίοδο ήσαν οι Σκιρίτες. Ποιοί ήσαν όμως οι Σκιρίτες;
Είναι αλήθεια, ότι δεν έχουμε αρκετά στοιχεία από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Έχουν διασωθεί ελάχιστα και κυρίως κάποιες αναφορές. Το όνομά τους οι Σκιρίτες το πήραν από την περιοχή καταγωγής τους την Σκιρίτιδα. Ως περιοχή ήτο τραχιά και ορεινή, αφιλόξενη χώρα, στα βόρια της λακωνικής, ανάμεσα στους ποταμούς Οινούντα και Ευρώτα. Το όνομα Σκιρίτης έχει κοινή ρίζα με το σκίρος που σημαίνει ασβεστόλιθος, γύψος, σκληρό πέτρωμα.
Οι Σκιρίτες σύμφωνα με τον Στέφανο Βυζάντιο και τον Ησύχιο τον Αλεξανδρέα ήσαν Αρκάδες («Σκιρίτης λόχος, ούτω καλούμενος ο προκινδυνεύων. Ην δε Αρκαδικός»). Ζούσαν κυρίως στο ύπαιθρο στην σημερινή νότια Αρκαδία. Αρχικώς ανήκαν στην Αρκαδία και κατόπιν ενσωματώθηκαν στην Λακωνία. Το πιθανότερο είναι ότι αυτό έγινε στην διάρκεια του πολέμου για την προσάρτηση της Αιγύτιδος (περιοχή της Αρκαδίας στα όρια των σημερινών συνόρων Αρκαδίας – Μεσσηνίας).
Προσαρτήθηκαν στην Σπάρτη δίχως πολεμική δράση στην κατηγορία των Περιοίκων. Έτσι η Σπάρτη θωρακίζει τα βόρεια σύνορά της, από τους εχθρούς της Αρκάδες και Αργείους. Αυτό, εκτός από λόγους ασφαλείας, γίνεται προφανώς και για λόγους στρατηγικής γενικότερα, καθώς από το στενωπό της Σκιρίτιδος περνούσε η αμαξιτή οδός που ξεκινούσε από το Άργος και μέσω Τεγέας κατέληγε στην Σπάρτη.
Έκτοτε, η ορεινή αυτή περιοχή, η Σκιρίτιδα ταυτίστηκε απολύτως πολιτικά και στρατιωτικά με την Σπάρτη, παρόλο που κάτοικοί της ήσαν Αρκάδες.
Η πόλις Οίον είναι η μοναδική πόλη της Σκιρίτιδος. Στο Β.Δ άκρο του χωριού Κερασιά Αρκαδίας, στο ύψωμα πίσω από την εκκλησία του Αϊ – Γιάννη σκόρπιες πέτρες έχουν αναγνωριστεί ως ερείπια του οικισμού Οίον, της Αρχαίας Σκιρίτιδος.
Οι Σκιρίτες ωε δύναμη είχαν μία από τις έξι μόρες που αποτελούσαν την Σπαρτιατική φάλαγγα σε εκστρατεία. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (XV.32.1) μας λέει, ότι η μόρα Σκιριτών αποτελείτο από εξακόσιους άνδρες (οι οποίοι ήσαν γνωστοί για την σωματική τους δύναμη και αντοχή), που ονομαζόταν και Σκιρίτης λόχος.
Ενώ ο Θουκυδίδης (v.67), μας πληροφορεί ότι στην μάχη κατείχαν το αριστερό («ευώνυμον») κέρας της παρατάξεως, δίπλα στον Βασιλιά. Το δεξί το κατείχαν οι τριακόσιοι.
Στην παράταξη μάχης, όταν η φάλαγγα πορεύεται προς μάχη ουδείς είναι μπροστά από τον Βασιλιά πλην Σκιριτών. Πιο μπροστά και από τους έφιππους ανιχνευτές. Ήταν η εμπροσθοφυλακή του Σπαρτιατικού στρατού και προπορεύονταν του κυρίου τμήματος της φάλαγγος.

Το σύμβολο της μόρας Σκιριτών, ήταν ένα άσπρο γεράκι σε μαύρο φόντο. Οι Σκιρίτες κατείχαν τον ρόλο του προσκόπου στον Σπαρτιατικό στρατό. Η έννοια των προσκόπων στην αρχαιότητα δεν είχε καμία σχέση με την σημερινή. Οι πρόσκοποι ήσαν στρατιωτικά τμήματα που αναλάμβαναν δύσκολες αποστολές, κάτι σαν τις σημερινές ειδικές δυνάμεις. Για να κατανοήσουμε πόσο ομοίαζαν οι άντρες αυτοί με τους σύγχρονους καταδρομείς, αρκεί να αναφέρουμε ότι στις καταδρομικές επιχειρήσεις τους την νύχτα, έβαφαν το πρόσωπο και το σώμα τους μαύρο με σκόνη από κάρβουνο για απόκρυψη-παραλλαγή.
Σύμφωνα με το Διόδωρο τον Σικελιώτη, το σπουδαιότερο επίτευγμα του Σκιρίτη λόχου αποτέλεσε, μεταξύ άλλων, η εξολόθρευση δύο αδερφών του Ξέρξη μέσα στη βασιλική σκηνή, του Αβροκόμη του Πρεσβυτέρου και του Υπεράνθη, μία από τις νύχτες κατά τη διάρκεια της μάχης των Θερμοπυλών. Το σχέδιο του βασιλιά Λεωνίδα ήταν η δολοφονία του ίδιου του Ξέρξη, τον οποίο όμως το απόσπασμα των Σκιριτών δεν βρήκε εντός της σκηνής του. Το απόσπασμα εξοντώθηκε από τη δύναμη των επιλέκτων Περσών “Αθανάτων” όταν αργότερα έγινε αντιληπτό.
Σε περίπτωση ενέδρας ή εμποδίου, ειδοποιούσαν το κυρίως τμήμα να μην βρεθεί προ απροόπτου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, εκτός από ενημέρωση του κυρίου τμήματος ήσαν επιφορτισμένοι με το να βρίσκουν άλλα δρομολόγια ώστε να διασφαλίζουν την ομαλή προσπέλαση του κυρίως τμήματος. Επίσης, σε περίπτωση στρατοπέδευσης της φάλαγγος οι Σκιρίτες στρατοπέδευαν σε σημεία που μπορούσαν να διακρίνουν από μακριά τους εχθρούς και τις κινήσεις τους.
Ο Ξενοφών στην «Λακεδαιμονίων Πολιτεία» τοποθετεί τους Σκιρίτες φρουρούς την νύχτα (xii. 3), ενώ εξηγεί ότι οι Λακεδαιμόνιοι τους τιμούν ιδιαίτερα καθώς οι τρομεροί και ακάματοι Σκιρίτες δεν λογαριάζουν κόπο ή κίνδυνο. Τα κατορθώματα των ανδρών αυτών, υμνήθηκαν από τους Λακεδαιμόνιους. Επίσης ο Ξενοφών στην «Κύρου Παιδεία» (IV, 2), τους συγκρίνει με τους ανίκητους Υρκανούς ιππείς.

«ὁ δὲ Σκιρίτης καλούμενος λόχος παρὰ τοῖς Σπαρτιάταις οὐ συντάττεται μετὰ τῶν ἄλλων, ἀλλ᾽ ἰδίαν ἔχων σύστασιν μετὰ τοῦ βασιλέως ἵσταται, καὶ παραβοηθεῖ τοῖς αἰεὶ θλιβομένοις μέρεσι: συνεστὼς δ᾽ ἐξ ἐπιλέκτων ἀνθρώπων μεγάλας ποιεῖται ῥοπὰς ἐν ταῖς παρατάξεσι καὶ κατὰ τὸ πλεῖστον αἴτιος γίνεται τῆς νίκης».

The Sciritae or Skiritai (Greek: Σκιρῖται Skiritai) were a people subject to Sparta, whose status is comparable to that of the Perioeci. They lived in Skiritis, a mountainous region located in northern Laconia on the border with Arcadia, between the Oenus and the Eurotas rivers.
According to Stephanus of Byzantium and Hesychius of Alexandria, the Sciritae were of Arcadian origin. Their way of life was essentially rural: they mostly lived in villages, of which the biggest were Oion and Caryai. Their territory was inhospitable, but was of strategic importance for Sparta since it controlled the road to Tegea, which explains why it rapidly fell in Spartan hands. Their status was to that of the Perioeci, but Xenophon keeps them distinguished.
In war the Sciritae formed an elite corps of light infantry, a lochos (battalion) of about 600 men, which were used as a complement to the civic army. According to Thucydides (v. 67), they fought on the extreme-left wing in the battle-line, the most threatening position for the hoplite phalanx: “In this battle the left wing was composed of the Sciritae, who in a Lacedaemonian army have always that post to themselves alone”. At night, they were placed as sentinels ahead of the army (Xenophon, Constitution of the Spartans, xii. 3) and acted as scouts to open the way for the king, whom they only could precede.
In the Cyropaedia (IV, 2), Xenophon compares them to the Hyrcanian cavalry, used by the Assyrians as rear-guard.

ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ ΑΠΡΙΛΗΣ 2014

 

ΣΤΙΣ ΠΑΡΥΦΕΣ ΤΗΣ ΑΝΩ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑΣ,ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ,ΥΨΩΜΑ 200 ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ.ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΣΠΑΡΤΟΥΣ ΑΙΩΝΩΒΙΟΥΣ ΕΛΑΙΩΝΕΣ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΗΣ

 

ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΕΝΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΠΑΡΕΚΛΗΣΙ -ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ

 

ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 ΜΕΤΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΦΟΙΝΙΚΑ ΚΟΙΤΕΤΑΙ ΤΟ ΣΠΑΡΑΓΜΑ

ΜΕΣΑ ΤΟΥ,ΠΕΤΑΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΟΣ ΕΝΑ ΣΠΑΡΑΓΜΑ.

 

 

ΕΝΑ ΑΚΡΟΚΙΟΝΟΚΡΑΝΟ ΜΕ ΕΜΦΑΝΗ ΣΦΟΝΔΥΛΟΥΣ

 

ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΣΕ ΕΝΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΚΤΗΜΑ ΕΝΑΣ ΚΙΟΝΑΣ ΕΡΜΑΙΟ ΩΣ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ.ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Στέλιος Μυγιάκης

ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΥΓΙΑΚΗΣ

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΣΤΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ(ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΪΚΗ).

 

ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΑΘΛΗΤΗΣ ΜΕ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗ ,ΠΟΥ ΜΕ ΦΥΣΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΕΝΟΣ ΧΡΥΣΟΥ ΜΕΤΑΛΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ 1980 ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ.

Γεννήθηκε στις 5 Μαΐου 1952 στο Ρέθυμνο. Σε μικρή ηλικία αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδος στην κατηγορία 52 κιλών. Συνολικά έχει κατακτήσει 6 Πανελλήνια Πρωταθλήματα. Πήρε μέρος σε τέσσερις Ολυμπιάδες (1972- Μόναχο, 1976-Μόντρεαλ, 1980-Μόσχα, 1984-Λος Άντζελες). Ωστόσο η μοναδική του διάκριση σε ολυμπιακό επίπεδο ήταν το 1980, στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Μόσχα, όπου κατέκτησε το χρυσό στην κατηγορία 62 κιλών της ελληνορωμαϊκής πάλης και έγινε ο πρώτος Έλληνας αθλητής που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στο άθλημα αυτό. Στην ίδια διοργάνωση, ο Γιώργος Χατζηιωαννίδης κατέκτησε το χάλκινο στην ελευθέρα πάλη.

• Πανελλήνια Πρωταθλήματα: 1ος (1974, 1975, 1976, 1978, 1979)
• Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα: 1ος (1979), 2ος (1972, 1975)
• Παγκόσμια Πρωταθλήματα: 2ος (1983), 4ος (1974, 1979), 5ος (1978)
• Ολυμπιακοί Αγώνες: 1ος (1980)
• Μεσογειακοί Αγώνες: 1ος (1983) 2ος(1975, 1979)

Ο Μυγιάκης που πήρε το πρώτο του χρυσό μετάλλιο σε ηλικία μόλις 18 χρονών στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα του 1970, ήταν ακόμη 7ος στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1972 (20 χρονών) και του 1976। Συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1984 αλλά έσπασε το δάχτυλό του και δεν μπόρεσε να διακριθεί। Το μεγαλύτερο εμπόδιο του Μυγιάκη προς το χρυσό μετάλλιο στη Μόσχα ήταν ο Σοβιετικός Μπόρις Κραμορένκο με καταγωγή από το Τουρκμενιστάν. Ο Μυγιάκης τον αντιμετώπισε στον ημιτελικό σε ένα κλειστό στάδιο το οποίο είχε γεμίσει ασφυκτικά και ενθάρρυνε φυσικά με χειροκροτήματα και φωνές τον αντίπαλό του. “Ήταν πιο ψηλός από μένα και δύο φορές είχα χάσει 3-2 σε ισάριθμα παγκόσμια πρωταθλήματα. Το προηγούμενο βράδυ του αγώνα είχα μείνει άυπνος από την αγωνία και το άγχος, αφού ήξερα πως αν τον κέρδιζα θα είχα εξασφαλίσει ένα μετάλλιο” λέει ο Μυγιάκης που γύρισε τη μνήμη του πολλά χρόνια πίσω σε ένα συγκλονιστικό και κρίσιμο αγώνα της καριέρας του τον οποίο κέρδισε με 6-3 στα σημεία και αποθεώθηκε από τους φιλάθλους που αναγνώρισαν την ανωτερότητά του. Στον τελικό των 62κ. ο Μυγιάκης αντιμετώπισε τον Ούγγρο Ιστβαν Τοτ, μία ώρα μετά τον αγώνα με τον Κραμορένκο. “Με περίμενε ξεκούραστος, αλλά πλέον η ψυχολογία μου ήταν διαφορετική. Τον κέρδιζα πάντα από το 1976 και πίστευα ότι το ίδιο θα γινόταν και σε αυτόν τον αγώνα.

Ο Ούγγρος, εκτός από ξεκούραστος, προηγείτο με μισό βαθμό ποινής από αυτούς που μάζευαν συνολικά οι παλαιστές και τον εξυπηρετούσε να τελειώσει ο αγώνας με ντισκαλιφιέ και για τους δύο, αφού έτσι θα κέρδιζε στη συνολική βαθμολογία”. Ο Τοτ παίζοντας συντηρητικά προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο όμως, 33 δευτερόλεπτα πριν το τέλος και ενώ ο αγώνας ήταν 1-1 και 2-2 στις παρατηρήσεις δέχθηκε και τρίτη παρατήρηση. Λίγη ώρα αργότερα το χρυσό μετάλλιο κρεμόταν στο λαιμό του Μυγιάκη που το πανηγύρισε κάνοντας το γύρο του θριάμβου στους ώμους του προπονητή του και Ολυμπιονίκη Πέτρου Γαλακτόπουλου. “Μετά τον αγώνα μαζί με τον Πέτρο γιορτάσαμε αυτό το μετάλλιο πίνοντας βότκα και κρασιά μέχρι που μεθύσαμε. Την άλλη μέρα βγήκαμε βόλτα στη Μόσχα και οι φίλαθλοι πάλι με αποθέωσαν. Πολλοί που με αναγνώρισαν μου ζήτησαν αυτόγραφα και βγήκαν φωτογραφίες μαζί μου”. Στην πορεία του προς το χρυσό μετάλλιο ο Μυγιάκης εκτός από τους Κραμορένκο και Τοτ αντιμετώπισε ακόμη τον Πολωνό Κάζιμιερς Λίπιεν (δύο φορές Ολυμπιονίκης) τον οποίο κέρδισε με 4-2 στα σημεία, τον Αφγανό Αλμπάρ με παρατηρήσεις και τον Σουηδό Μάλκβιστ (τιμωρήθηκαν και οι δύο με ντισκαλιφιέ, αλλά ο Μυγιάκης μπήκε στην τριάδα σαν πρώτος του ομίλου του).
 Αν και έχουν περάσει 23 χρόνια από το θρίαμβο της Μόσχας ο Μυγιάκης έχει ακόμη πολύ νωπές τις μνήμες αυτής της σπουδαίας επιτυχίας στο μυαλό του। “Δεν ξεχνιέται αυτό το μετάλλιο. Όλη η κούραση που τράβηξα, τις συνθήκες που αγωνιζόμαστε με τους εξοντωτικούς αγώνες στη σειρά. Τότε δεν είχαμε καμία βοήθεια από τη διαιτησία. Μας ενδιέφερε πιο πολύ να μη αδικηθούμε παρά να βοηθηθούμε. Ακόμη και σήμερα βλέπω στον ύπνο μου ότι παλεύω και όταν σηκωθώ θα πάω για αγώνες. Θα ήθελα αν μπορούσα να αγωνιζόμουνα του χρόνου στους Ολυμπιακούς αγώνες. Είναι μεγάλη υπόθεση να μπορούσα να παλέψω για την πατρίδα μου”.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΡΑΞΑΓΟΡΑ:

ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΩ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ,ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΤΟ 1982,ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΜΑ ΚΟΛΟΣΣΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ,ΠΟΖΙΔΗ ΚΑΙ ΧΟΛΙΔΗ.ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΜΑΘΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΝΑ ΚΡΑΤΩ ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΙΛΛΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΘΛΗΜΑ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΣΕ ΧΡΟΝΟ 5 ΛΕΠΤΩΝ,ΔΙΝΕΙΣ ΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΟΥ,ΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ,ΨΥΧΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ.ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΑΘΛΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΕΛΙΟ.