Σπαρτιατική ξυήλη-ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΩΝ

ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΟΠΛΙΣΜΟΥ

Το λακεδαιμονικό ξίφος ή «ξυήλη» – ξυάλη (δρεπανηφόρο  οδοντωτής αιχμής) προερχόταν απ’ ευθείας από το γνωστό Ελληνικό οπλιτικό ξίφος και αποτελούσε το κυρίως επιθετικό όπλο των Σπαρτιατών από τον ΣΤ’ έως και τον Δ’ αιώνα π.Χ. Είχε πολύ μικρότερο μήκος από το οπλιτικό ξίφος και ως εκ τούτου το φυλλοειδές σχήμα του ελάσματός του ήταν περισσότερο έντονο απ’ ότι στο οπλιτικό ξίφος. Ήταν εξ’ ολοκλήρου από σκληρημένο ατσάλι και η λαβή του αποτελούσε συνέχεια του ελάσματός του που είχε μήκος από 30 έως 35 εκ. και με συνολικό μήκος ξίφους περί τα 45 εκ.

Είχε σταυροειδή σιδερένιο ή κυκλικό μπρούντζινο χειροφυλακτήρα και η ξύλινη ή κοκάλινη λαβή του στερεωνόταν επάνω σ’ αυτήν με δύο μπρούντζινα ή σιδερένια καρφιά -περστίνια και τελείωνε σε κοντόχονδρο κυλινδρικό σφαίρωμα. Ηθελημένα οι οπλίτες Σπαρτιάτες χρησιμοποιούσαν τόσο κοντό ξίφος διότι σαν παγκρατιστές – γνώστες δηλαδή των πολεμικών τεχνών της εποχής τους σε μάχη σώμα με σώμα – επεδίωκαν την εκ του συστάδην συμπλοκή με τον αντίπαλο όπου σαφώς υπερτερούσαν κατά κανόνα. Αυτό δικαιολογείται αν λάβουμε υπ’ όψιν μαρτυρίες Ελλήνων και ξένων ιστορικών που αναφέρουν ότι κάθε οπλίτης Σπαρτιάτης αντιστοιχούσε σε δυναμικότητα μάχης όσο τουλάχιστον πέντε από οποιουσδήποτε άλλους οπλίτες της εποχής.

Η θήκη του ήταν φαρδιά ξύλινη επενδυμένη με δέρμα και ο χειροφυλακτήρας της λαβής του ξίφους ήταν κρυμμένος μέσα στο στόμιο του κολεού ο οποίος είχε υψωμένες περιφερειακά προεξοχές που λειτουργούσαν σαν άγκιστρα εμποδίζοντας την μη ηθελημένη έξοδο του ξίφους από την θήκη. Το ξίφος κρεμόταν(όχι πάντα,εξαρτιώταν απο το είδος παρατάξεως της μάχης) από δύο κρίκους στην θήκη με την βοήθεια λουριού – τελαμώνα – από τον δεξιό ώμο χιαστί στο αριστερό πλευρό του οπλίτη.

Δεν έχουν δυστυχώς διασωθεί πραγματικά δείγματα του είδους αυτού παρά μόνο ένα χάλκινο αναθηματικό ομοίωμα πραγματικών όμως διαστάσεων από την Κρήτη πιθανόν από τάφο Σπαρτιάτη που πολέμησε και έπεσε εκεί. Οι λοιπές κατασκευαστικές λεπτομέρειες καθώς και ο διάκοσμος της θήκης του τεκμαίρονται από παραστάσεις αγγείων και αναθηματικών πλακών.

ΑΝΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΟΜΟΙΩΜΑ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ στην ΚΡΗΤΗ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΟ

Το Σπαρτιατικό ξίφος αποτελούσε φοβερό νηκτικό όπλο εύκολο στην χρήση του αφού απαιτούσε μικρό χώρο για τον χειρισμό του, στα επιδέξια όμως χέρια των Σπαρτιατών πολεμιστών γινόταν και επικίνδυνο θλαστικό όπλο καταφοράς. Η περιορισμένη όμως χρήση του ξίφους μόνο σχεδόν από τους Λακεδαιμονίους και ειδικά από πολύ εξειδικευμένους οπλομάχους του είδους οδήγησε στην μη ευρεία χρήση του Σπαρτιατικού – Λακεδαιμονικού ξίφους και ως εκ τούτου στην σταδιακή κατάργησή του.

Στην Σπαρτιατική φάλαγγα η πρώτη σειρά που ειχε και την ευθήνη της τεχνικής της ωθήσεως ενάντια του αντιπάλου δια της ασπίδος,χρησιμοποιούσε μόνο την ξυήλη ως επιθετικό διασπάσεως όπλο ,καθώς ήταν ΜΗ χρηστική η χρήση δόρατος στην  εξ’επαφης απόσταση από τις ασπίδες του εχθρού.

Ήταν το πολυεργαλείο των οπλιτών Σπαρτιατών.

Το ατσάλι των Σπαρτιατών.

Το έτος 1961 ο Αμερικανός πυρηνικός φυσικός και καθηγητής μεταλλουργίας δρ. Λάιλ Μπόρστ επισκέφθηκε την Σπάρτη επηρεασμένος από την ανδρεία των αρχαίων Σπαρτιατών αλλά και για να μελετήσει τα όπλα που χρησιμοποιούσε αυτός ο πολεμικός λαός της αρχαίας Ελλάδας. Ζήτησε λοιπόν από τους εκεί αρχαιολόγους να δει δείγματα οβολών από το Ηραίον ( ναό – θησαυροφυλάκιο της αρχαίας Σπάρτης) του 670 π.χ και αφού τα ανέλυσε απεφάνθη πως οι Σπαρτιάτες δεν είχαν απλώς σίδερο αλλά ατσάλι!!! Δηλαδή ένα κράμα σιδήρου και άνθρακα με περιεκτικότητα σε άνθρακα μεταξύ 0,2 και 0,8%.

Κατά την δήλωση του στους New York Times, αυτό ισοδυναμούσε με την κατοχή ατομικής βόμβας για τα μέτρα της εποχή. Αυτό εξηγεί επιστημονικά, πέρα από την αποδεδειγμένη ανδρεία που υπέδειξαν ο Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες του στη μάχη των Θερμοπυλών, το πώς 300 άνδρες αποδεκάτισαν έναν στρατό Περσών, Μήδων και Σακών που αριθμούσαν τις 50.000 πάνοπλων αδρών, συμπεριλαμβανομένων και των πλέων επίλεκτων ταγμάτων των Περσών των αθανάτων, πριν πέσουν όλοι από τα βέλη των τοξοτών μετά απ΄ την προδοσία του Εφιάλτη.

Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται (και μέσα από την επίσημη επιστήμη) το πόσο προηγμένη τεχνολογία διέθεταν οι αρχαίοι Έλληνες. Φανταστείτε τώρα με πόση ευκολία μπορούσαν τα ατσάλινα ξίφη των Σπαρτιατών να διαπεράσουν τις χάλκινες και σιδερένιες πανοπλίες των Περσών και ακόμα πόσο φόβο θα προκάλεσε στους Πέρσες το γεγονός πως στα δικά τους ξίφη οι Σπαρτιάτικές πανοπλίες έμεναν ανεπηρέαστες

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η ιστορία δέχεται ότι οι Χετταίοι γνώριζαν και χρησιμοποιο

ύσαν το ατσάλι ήδη από το 2.000 π.Χ, όμως οι Έλληνες (οι Χετταίοι είναι καθαρά Ελληνικό φύλο) δεν ήρθαν ποτέ σε επαφή μαζι του πέραν του 3ου αιώνα π.Χ. Η μάχη των Θερμοπυλών έγινε το 480 π.Χ και μόλις το 1961 έγινε γνωστό ότι έστω τον 5ο αιώνα οι Σπαρτιάτες ( και φυσικά οι υπόλοιποι Έλληνες) γνώριζαν και χρησιμοποιούσαν στον οπλισμό τους το ατσάλι. Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι τρομερό μπροστά στα τόσα άλλα που εσκεμμένα παραχάραξε το κατεστημένο για να δικαιολογήσει την ιστορική ανυπαρξία άλλων λαών. Άραγε πόσους αιώνες αχαλίνωτα παραχαραγμένης ιστορίας πρέπει να διαγράψουμε από τα βιβλία μας για να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε?