ΑΔΑΚΡΥΣ ΜΑΧΗ

Με τον όρο άδακρυς μάχη χαρακτηρίζεται στους στρατιωτικούς κύκλους η μάχη εκείνη κατά την οποία δεν σημειώνεται ούτε ένας θάνατος στρατιώτη τουλάχιστον στη μία πλευρά των εμπολέμων, οπότε και χαρακτηρίζεται έτσι η μάχη για τη συγκεκριμένη πλευρά.
Πολλές φορές έχει συμβεί να διατάζεται έναρξη μάχης και αμέσως μετά παύση λόγω διαφόρων γεγονότων, που μπορεί ν΄ αφορά αλλαγή τακτικής, ή παράδοση στρατιωτικού τμήματος, οχυρού κ.λπ.
Ο χαρακτηρισμός αυτός προέρχεται από την αρχαία ελληνική ιστορία όταν πρωτοσημειώθηκε σε μάχη των Σπαρτιατών υπό τον Βασιλέα Αρχίδαμο Γ’ που δόθηκε κοντά στη Μιδέα κατά των Αργείων και Αρκάδων το 346 π.ν.χ.(Ο Διόδωρος Σιλεκιώτης που έγραψε για την μάχη αυτη δίνει το έτος 368 π.ν.χ.). Η ορμητικότητα των Σπαρτιατών ήταν τέτοια που δεν άφησε περιθώρια άμυνας εκ μέρους των αντιπάλων τους με συνέπεια στη μάχη εκείνη να μη σκοτωθεί ούτε ένας Σπαρτιάτης.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΕΚΕΙΝΗ

Το 371π.Χ. όμως η ισχυρή Θήβα κατεβαίνει στην Πελοπόννησο και στη μάχη των Λεύκτρων , νικά τους αήττητους μέχρι τότε Λακεδαιμόνιους και τους αναγκάζει να περιοριστούν στα στενά όρια της Λακωνικής.
Ταυτόχρονα αποφασίζεται η ίδρυση της Μεγαλοπόλεως με την συμμετοχή όλης της Αρκαδίας, μιας πόλης που σαν πρωτεύουσα πλέον της Αρκαδίας έμελλε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο μέχρι την ύστερη αρχαιοελληνική περίοδο.
Οι Θηβαίοι Πελοπίδας και Επαμεινώνδας αναγκάζουν τους Αρκάδες να μετοικήσουν στη Μεγάλη Πόλη ( Μεγαλόπολη ),που ιδρύουν σαν οχυρό κατά των Σπαρτιατών.
Για την περιοχή της Αιγύτιδας και τις κώμες της που συμμετείχαν στον οικισμό της Μεγάλης Πόλεως, χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Παυσανία : (παρά δε Αιγυτών, Αίγυς και Σκιρτώνιον και Μαλέαι και Κρώμοι και Βλένινα και Λεύκτρον – Παυσανίου Αρκαδικά XXVII.4 ).
Σαράντα κώμες από οκτώ περιοχές της επαρχίας (εκτός από τη Λυκόσουρα και την Τραπεζούντα λόγω του δέους των Θηβαίων στην εκεί λατρεία της Δεσποίνης και της Κόρης) εξανδραποδίζονται και δημιουργούν τη Μεγαλόπολη που γίνεται η ισχυρή πόλη της Πελοποννήσου και γνωρίζει μεγάλες στιγμές δόξας ειδικά κατά την περίοδο του στρατηγού Φιλοποίμενα.
Είναι η εποχή που η Αμφικτυονία έχει γίνει πλέον ” Κοινό των Αρκάδων” και η Συνέλευση των Μυρίων στη Μεγαλόπολη αποτελεί την παναρκαδική “Βουλή”.
Οι παναρκάδες κάτοικοι της νέας πόλεως μεταφέρουν εδώ και τα θρησκευτικά τους σύμβολα ή δημιουργούν νέα αντίστοιχα με αυτά που διατηρούσαν στην κώμη τους, τονίζοντας την παρουσία τους και συμβάλλοντας παράλληλα στον εξωραϊσμό της πόλης.
Ετσι οι Αιγύτες τοποθέτησαν κοντά στον ναό της Αρτέμιδος, χάλκινο άγαλμα του Απόλλωνος του Κερεάτα, που όπως είδαμε πιο πάνω ήταν ο τοπικός τους προστάτης θεός.
Το 368 π.Χ. η ταπεινωμένη Σπάρτη με το νεαρό βασιλιά Αρχίδαμο Αγησιλάου και 2.000 στρατό, εκμεταλλευόμενη την απουσία των Θηβαίων κινείται κατά της Μεγαλόπολης.
Στην Μαλέα Αιγύτιδος, έρχεται αντιμέτωπη με 15.000 και πλέον Αρκάδες που λόγω της αριθμητικής τους υπεροχής αισθάνονταν σίγουροι για τη νίκη.
Ο νεαρός Αρχίδαμος έφιππος μπαίνει στην κεφαλή του στρατεύματος και αρχίζει να τους μιλά δυνατά και ένθερμα, για το ένδοξο παρελθόν της Σπάρτης και για την χαμένη τιμή που οφείλουν στο όνομα των προγόνων τους να ανακτήσουν.
Εκείνη την ώρα ο καλοκαιρινός ουρανός της Μεγαλόπολης σκοτείνιασε. Βροντές και αστραπές άρχιζαν να σκίζουν τον ουρανό και οι ολιγάριθμοι Σπαρτιάτες εκλαμβάνοντάς το σαν θεϊκό σημάδι αρωγής και σε συνάρτηση με τα λόγια του νεαρού βασιλιά διαποτίζονται με εθνικό και θρησκευτικό φανατισμό και ρίχνονται σαν καταπέλτης στη μάχη.
Οι Αρκάδες σαστίζουν και αρχίζουν να διασπώνται και να φονεύονται κατά χιλιάδες.
Ήταν η περίφημη “Αδακρυς Μάχη” γιατί δεν είχε ούτε έναν Σπαρτιάτη νεκρό, σε αντίθεση με μύριους (10.000) Αρκάδες. Η βασιλική οικογένεια και ο λαός της Σπάρτης που μαθαίνουν έγκαιρα τη νίκη, τρέχουν στο ύψος της Σελλασίας να υποδεχθούν με τιμές τον στρατό τους.
Μετά από τρία χρόνια το 365 π.Χ. οι Αρκάδες νικούν και εξισορροπούν την κατάσταση στη μάχη της Λασιώνας στους Κρώμους Αιγύτιδος.
Ο μόνιμος φόβος των Σπαρτιατών, αλλά και η πρωτόγνωρη και κατ’ανάγκην ή όχι αστυφιλία, επιδείνωσε την ήδη δεινή οικονομική κατάσταση των Αρκάδων, αφού εγκαταλείφθηκε η πρωτογενής γεωργική παραγωγή της υπαίθρου.
Οι προστριβές που ήρθαν σα συνέπεια αυτής της δεινής κατάστασης χωρίζουν τους Αρκάδες σε δυο παρατάξεις και φέρνουν σαν εκατέρωθεν συμμάχους Θηβαίους και Σπαρτιάτες αντιμέτωπους στη Μαντινεία το 362π.Χ., με νίκη των Θηβαίων και θάνατο όμως του Επαμεινώνδα.

…Ύστερα γύρισε προς το υπόλοιπο στράτευμα και είπε με βραχνή φωνή:
«Κι εσείς, στρατιώτες μου, παιδιά κι εσείς δικά μου, δώστε στο θέατρο του Άδη μια άξια παράσταση για τους μαχητές των Θερμοπυλών, για κείνους που χάρη στη θυσία τους ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι! Πολίτες της Σπάρτης, ας φανούμε τώρα παλικάρια, για να σηκώσουμε το κεφάλι μας ξανά ψηλά. Ας παραδώσουμε την πατρίδα μας στους απογόνους μας έτσι όπως την παραλάβαμε από τους πατεράδες μας! Ούτε ένα πλέθρο λιγότερο. Να μη νιώθουμε πια ντροπή μπρος στα παιδιά μας, στις γυναίκες, στους γέρους και στους ξένους, που άλλωστε μας θεωρούν τους πιο δοξασμένους ανάμεσα στους Έλληνες»…
368 π.Χ. Συνασπισμένοι Αρκάδες, Αργείοι και Μεσσήνιοι απειλούν να αφανίσουν την εξασθενημένη Σπάρτη. Θα καταφέρει το μαχητικό της πνεύμα να επιβληθεί και να την οδηγήσει σε μια ακόμα νίκη; Μια νίκη που για έναν από τους συμμετέχοντες της μάχης θα έχει ως έπαθλο τη ευόδωση ενός μεγάλου έρωτα.

” Άδακρυς Μάχη ”
1ος χρόνος της 103ης Ολυμπιάδας.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΑΔΑΚΡΥΣ ΜΑΧΗ