Στον Συλλάκωνα Δημήτρη Λιαντίνη

 
«Θα πεθάνω Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ αλλά όταν εγώ θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη, δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον. Μπαίνω μέσα στη γη, όταν εγώ αποφασίσω, όχι όταν αποφασίσεις εσύ. Και σένανε σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφεαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, το ποτέ πιά, και όλα σου τα υπάρχοντα, μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν» (σελ 163, Γκέμμα).  
  Η ΣΕΛΙΔΑ ΑΥΤΗ ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΑΧΩΡΗΣΑΝΤΑ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΚΩΝΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ.  «…Εμπεδοκλής πάει να πεί ο άντρας που κατέχει έμπεδο κλέος. Εκείνος δηλαδή που η καλή του υπόληψη μένει σταθερή. Θέλεις γιατί η φύση έτσι τον μοίρανε. Θέλεις για τον αγώνα του να προσφέρει στο βαθύτερο κύτταρο του Κόσμου και της ανθρώπινης ύπαρξης την τιμή που τους αρμόζει. Θελεις για το τίμημα που πλήρωσε για να ξεχρεώσει το δώρο της ζωής, το δώρο δηλαδή που κάνει η φύση στον καθένα μας με το να μας γεννήσει άνθρωπο και  όχι όν κάποιου άλλου είδους. Θελεις για το έργο που δημιούργησε και το άφησε διαθήκη ευεργεσίας και χάρης  στις επερχόμενες γενιές, ο Εμπεδοκλής είναι ο άντρας που προορίστηκε να αφήκει τη δόξα του όλη ανώλεθρη στη μνήμη των ανθρώπων. Όσο χρόνο, εννοείται, θα υπάρχουν άνθρωποι σε τούτο το γαλαζοπράσινο πλανήτη , που χορεύει στα κοντινά κράσπεδα του αστέρα μας. Τεσσερεσήμιση τώρα δισεκατομμύρια χρόνια…»  
 
  
Το ύστερο γράμμα στην κόρη του  
«Διοτίμα μου,  
Φεύγω αυτοθέλητα. Aφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Eτοίμασα τούτη την ώρα βήμα βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω απ' όλα εστάθηκε μια προσεχτική μελέτη θανάτου. Tώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.  
Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρά είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.  
Nα ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα και τίμια, όπως σε δίδαξα. Nα θυμάσαι ότι έρχονται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Kαι είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.  
H τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχονται. Zούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Eνα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. H λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.  
Nα φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει.  
Aγάπησα πολλούς ανθρώπους. Aλλά περισσότερο τρεις. Tο φίλο μου Aντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Tρομπούκη και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Hρακλή.  
Kάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Hλίας Aναγνώστου.  Nα αγαπάς τη μανούλα ώς την τελευταία της ώρα. Yπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Ομως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Tο γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.  
Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα. Aκόμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στη μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Nα σώζετε αυτή τη σωφροσύνη κι αυτή την τιμή.  
Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Aν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή να τον κάψετε σ' ένα αποτεφρωτήριο της Eυρώπης.  
Eζησα έρημος και ισχυρός  
Λιαντίνης  
Tη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή, να στεφανωθούν οι μορφές Σολωμού στη Zάκυνθο και Λυκούργου στη Σπάρτη.»